Annemin dizine bitlerim için değil de saçımda ki beyazları saydırmak için yattığımda anladım. Değişenin sadece sayıların değil de benliğimin olduğunu. 


Uzakların aslında o kadar uzak olmadığını, öpüşüldüğünde bir bebek sahibi olunmadığını, yada ezanı Allah’ın okumadığını öğrendiğimde büyümüştüm. Diş perisinin bir dişe karşılık 5 lira verecek kadar masum olduğuna inanmıştım oysa. Bunu yapanın
annem olduğunu öğrenince de büyümüştüm aslında.



Büyümek dedikleri aslında hep üşümekmiş. Güzel sandığımız yaşamımızın aslında o kadarda fiyakalı olmadığını anlamak, seneler geçtikçe sevdiklerimizi bir bir uğurlamakmış.
Büyüdüğüm için mi yetişememiştim onların gidişine yada hala çok mu küçüktüm onların peşinden koşmak için.


En azından anladım senelerce neden ”büyüyünce anlarsın” dediklerini.
 İki koltuk arasına yapılan yastıktan evlerde o kadarda uzun süre yaşanılmadığını anladığımda toplumun benden iyi bir iş, iyi bir ev, iyi bir maaş istediğini anladığımda en güzel yıllarıma artık geri dönüşümün olmadığını fark ettim. 


Giderek bir yarış atına dönüşüyoruz. En iyi işlerde, en iyi okullarda, en iyi yerlerde her şeyin en iyisine sahip olmamız gerekiyor. Oysa sorarım sana en son ne zaman bir şeyi sen istediğin için yapabildin? Yada en son ne zaman ağız dolusu bir kahkaha atıp mutluluğu kalbine kadar hissettin? Hiç değil mi ? Her şey akıp giderken insanlar bir yerlere yetişmeye çalışırken, içinde ki çocuk hiç değişmesin olur mu?
 


Bugün kendin için bir iyilik yap herkesleşme, büyüme, çünkü sen olduğun gibi güzelsin, özendiğin gibi değil. O zaman şerefine... Gelişen sadece bedenin,ruhunun güzelliği senin kontrolünde temiz kaldığın sürece güzelsin.Hiç kirlenme olur mu…




Misafir Yazar :
Yiğit Erol Güler


yeguler.wordpress.com

İçinde sevgi bulunmayan yürek kokuşmuş et parçasıdır. Doğmadan sevgiye meyyal donelerle bezenmiş o duru, temiz et parçası nasıl zamanla kaskatı ve kapkara oluyor biliyoruz.

Hayat ısıtır, sadece aşk pişirir. Ayıbını saklar gibi saklar ya kul yüreğini. Mevla görmek ister yarattığını.

Bedenim yamalı bohça gibi o kesti, bu dikti. İmza üzerine imza, nasip ne diyelim. Ama yüreğim, oraya sadece Mevlam yazınca giren gezindi.

Benim diyemem, karar benim değildi. Ben izleyiciyim. Ön sıradan biletim var. Oyun dışımda yazılıp ben içindeyken ,oynanıyor. En ufak detay atlanmadan, ince ince işleniyor.

Kader resmine düşen desen, nakış nakış hayat tuvaline çiziliyor. Sızlanmak da var, kabullenmek de; ne gam zaman akıyor ikisinde de.

Söylenmeyenlere bakınca, sanki hep güzellikler onlara nasip olmuş. Dünya onlara tatlı yüzünü dönmüş, nimetlerini sunmuş da sunmuş. Mümkün mü böyle bir şey, elbette hayır. Baktığın gibi görürsün. Niyetin tat almaksa, basıp isotu kuru bulgura, şerbetli baklava yer gibi yersin ağzın burnun yana yana.

Ya keyfin yoksa, canın sıkkınsa, o zaman padişah sofrasında balı baklavaya döksen zerre lezzet bulamazsın lokmanda.

Her şey beyinde başlar beyinde biter. Her şer beyinde başlar, beyinde biter. Yazılan kader diye itelenip kakalansa da mesele yazılan da  değil okuyandadır.

Hayat yağmur gibidir, yavaş yavaş yağar mis gibi toprak kokutur, deli dolu yağar ceddine rahmet okutur. Şımarır taşar, bağı bostanı kurutur. Hazırlıklı olana seyirliktir. Gafil avlanana bazen sefillik bazen rezillik ve bazen de felakettir.

Kim neyin niyetine yönelirse, o niyetin gayreti oluşur. Gayreti tamam olunca kısmete dönüşür. Ne kadar ekmek, o kadar köfte, ne kadar emek o kadar köfte. Aklı yarda, fikri ağyar da olana yardan nasip sadece hasrettir.

Niyet, gayret ve kısmet bu üçlü beraber takılır asla birbirlerini terk etmezler. Gönle düşen ilahi işarettir, ya derdin olur Mevla' ya iletir, ya hayrın olur saadete iletir, ya belan olur inim inim inletir.

Hayat umuttur, bin bir renkli gök kuşağı. Milyon yıldızlı karanlık semada uçuş uçuş sevinç tomurcukları. Hayat umuttur, can tende olduğu sürece gülümsemek için yeter.

Hayat umuttur, onu ince ince işleyip hayra çevirene.

Gözlerim kum kaçmış gibi acıyor. Minik minik parçalar geziniyor göz kapaklarımın içinde. Yüreğimde bir darlık, sıcacık oluyor her yerim. Kasım ayını hiç sevmem, anneciğimin gittiği ay. Her kasım yanar durur sinem.

Annesi olanlara her daim söylerim elini ayağını, saçını kulağını neresi denk gelirse öpün koklayın, gittiler mi boşluğu hiç bir şeyle dolmuyor. Karanlığa çekilip, içine gömüle gömüle anneee anneee anneee inliyorsun. Ne sesin duyuluyor, ne cevabı geliyor.

Kur'an-ı kerim okuyorum sürekli, rüyamda görüşmek için, bir iş veya uğraşla okuyamamışsam rüyama gelmiyor. Bilmeyen anlamaz ama o rüya görüşleri bile hasret acısını hafifletiyor. Sıcacık sarılmak. Kokusu yok ama gözleri, elleri, varlığı ilaç oluyor.

Gözlerim kızarmış ve yüzüm düşmüşse çocuklar gelip anneni mi özledin derlerdi miniciklerdi. Küçük kızım başımı dizine koyar, üzülme ben senin annen olurum derdi, üç yaşından bu yana o benim küçük annem, ne zaman üzülsem başımı dizine koyup saya saya ağlarım. Bir iyi geliyor bilemezsiniz.

Aileden bin km uzakta yaşıyorsanız, annesizseniz, annesi olduğunuz yavru size annelik yapsa şükürlerde olursunuz. Hayat yorucu, ezici, kırıcı. Ekmeği tam, yuvası sıcak olanlar herkesi aynı zanneder, her baş bir ağırlık, her yürek bir acı taşır kapasitesince.

Babamın yanına gittiğimde annemin kıyafetlerinden aldım. 15 senede annemden geriye kabrinde ne kaldı bilemem ama kıyafetler yepyeni duruyor. Pijamasını giyip uyuyorum. Sarılmış gibi sıcacık. Kokusunu alarak, bir huzur bir keyif bebek oluyorum yeniden.

Seccadesine alnımı koyup tesbihini okşuyorum. Annem gül kokulu canım annem, seninle yaşamak yarım kaldı, doyamadım. Gittiğinden bu yana her gün yeniden yetim yeniden garip yüreğim. Ne sokulup saklanacak bir gölge, ne nazlanacak bir sinem var.

Sensizlik alışılamayacak bir yalnızlık anne, her meşguliyet sonuna geldiğinde bak anne ne yaptımla bitiyor. Bak anne ne yaptım, ben 15 senedir seni özledim, Görüş günü olmayan bu ayrılıkta, her gün sana gelmenin yaklaşmasına sevindim.

Vuslatı mahşere kurulu ilk ayrılığımsın, bana ahireti tatlı kılan, ölümü sevdiren ve özleten gidişin büyütmeye devam ediyor annem. Bak gördün mü sana gelmeye hazırlanırken, günden ve zamandan gafil olmamayı, ve senin öğrettiğin gibi kimseyi incitmemeyi devam ettiriyorum.

Seni çok özledim canım annem, Rabbim huzurla dinlendirsin, sıkıntı ve zahmet vermesin.

Anne kokusuyla uyumak, yanınızda ise yakınınızda ise hayatta ise sarılıp yatınca olur. Ama diğer alemde seyrü seferde ise işler zorlaşır. Vaktiniz varsa her anın kıymetini bilin, geri dönüşü olmuyor bu ayrılığın.

Annesi gitmişlere sonsuz kuvvet, annelerine de Rabbimden rahmet diliyorum.
https://www.youtube.com/watch?v=Nt5g6rQfbl4

Yanmasaydı gönlümüzde hasret ateşi,
Bu kadar iyi, bilir miydik sevmeyi.

Bilinmez yaşanmamışlar. Korkutur denemediklerimiz. En güzel meraklar bile ilk denemede heyecan verir. Yaşadıkça öğrenir, öğrendikçe güçlenir, güçlendikçe bilenir, bilgeleşiriz.

Sevgiyle doğuyoruz, sevilerek büyütülüyoruz. Vıcık vıcık, yapış yapış hem de. Avrupalılara soruyorlar Türklerin en çok nesine şaşırıyorsunuz, cevap çok çarpıcı, başkalarının çocuklarını sevmelerine. Başkalarının çocukları, ne acı bir ifade, oysa biz çocuğu hepimize hediye görürüz, öyle eğitildik, öyle öğretildik.

Efendimiz (sav) çocuk sevmeyene görev vermekten uzak durmuştu. Yolda geçtiği yerlerde oyun oynayan çocuklardan birinin eksik olduğunu fark edecek kadar çocuklara dikkat ve şefkatle bakardı. Hatta bir gün bir çocuğu göremeyip nerede olduğunu sorduğunda, kuşu öldüğü için üzgün cevabını alp kuşu için çocuğa başsağlığı dilemeye gitmişti.

Biz bu kadar ince gönüllü, şefkat yumağı, merhamet timsali bir peygamberin ümmetiyiz. Başkalarının çocuğu olmaz, çocuk dünyaya emanet gelir, nimet olarak verilir. Seve seve büyütülür. Parkta, yolda, otobüste, vapurda ağlayan bir çocuğu tüm kalabalık beraber susturur. Şebeklik yapılır, çantalar kurcalanıp dikkat çekici nesneler bulunur,  kısacası herkes seferber olur.....du mu desek acaba. Şimdilerde kulaklıklar ağlayan çocuğu duyurmaz oldu. Gözler telefonlarda yorulan anneler fark edilmiyor. Daha acısı çocuklar annelerle sokaklarda, arabalarda, otobüslerde değil.

Eskisi kadar çocuk yok etrafta, hele bebek. Sabahtan çıkıyorum bazen sokağa bir bebek düşer nasibime severim diye, park sokak bir bebek göremeden dönüyorum. Hamile bir hanım gördüğümde ki burası zaten küçük bir ilçe, doğumuna kadar takip ediyorum üç beş aya bebek görürüm diye. Suya susar gibi bebeğe, çocuğa, selama, sohbete özetle insanla, sıcacık gerçek insanla, gerçek iletişime hasret çekiyor yürekler.

Başkalarının çocukları, dedikten sonra, çocuk sesi gürültü oldu. Yaramazlıkları göze battı. Büyük anneler, annane babanne derdik, torun zahmetine katlanamaz oldular. Kendi çocuklarını bakıcıya verip çalışmış, emekli olmuş hanımlar şimdi büyük anne konumundalar. Zaten yorgunuz, biz verdik anneleri de versin diyorlar. Evet o da bir sektör sonuçta, evde çocuk bakan hanım sayısı kreşlere kafa tutacak kadar çok. Amma çocuk bu kan kokusu çeker. Canından olandan ilgi bekler.

Kendisine bakan gözde, kızgınlığı, korkuyu, hüznü, şefkati, sevgiyi, yakınlığı bir saniye de ayırt eder. Masum yüreği duygu ayrıştırıcıdır aynı zamanda. Onu kandırmak mümkün olmaz. Benim buna inanmamı istiyor, o zaman üzmeyeyim onu, inanmış olayım der çoğu zaman.

Çocukların azaldığı dünyada, yarınlar tükeniyor demektir. Araştırmalara göre 2050 den sonra normal yolla anne baba olmak imkansız hale gelecekmiş. 15 yıl önce ülkemin öncelikli konusu doğum kontrolüydü, şimdi ise en az üç yapın teşvikleri. Ve nihayetinde asla 100 milyon nüfusa ulaşamayacağımız gerçeği.

Önce dünyayı küçük köy haline getirdiler. Ulaşım saatlik, iletişim saniyelik oldu. Sevgilinin saçının teline kavuşmayı vuslat sayarken, görüp dokunmayı bir tuşa, temasa indirdiler. Duygular dantel dantel desen desen iken, şehvet ve nefrete dönüştürüldüler. Sayısız nimeti tatlı tatlı yaşamak varken, itişip kakışıp hırlaşmaya götürdüler. Çeşit çeşit güzel kelime ile yavaş yavaş hal anlatılırken, takır takır kuru kırıcı gürültülü sözlerle savaşan ruhları, çoğalttılar.

Korkuyorum, bizden sonrakiler ne görecekler güzellik adına. Neyi hissedecekler sevinç adına. Yaşamak anlamını yitirdikçe ne için uyanacaklar, nasıl uykuya dalacaklar. Dünya daha hızlı dönüyor artık, insanlık daha fazla öğütülüyor.

Zamanın hızlandığı, ömrün kısaldığı günlerdeyiz. Gayreti çoğaltıp, daha çok gönle girmeyi başarmalıyız. Hayat sadece yüreğindeki güzellikleri sunduğun zaman sana güzellikler getirir, senin şarjın sevgiden olur, paylaşmak çoğaltmanın en kestirme yoludur. 

İnsanların arabesk nidalarla insana güvenilmez sözlerini, önce bana güven, kendine güven, güven dağılmış altın sandığı ise her gönülden bir bir topla yeniden doldur hazineyi, yarında doğacak çocuklarımız için bu kaçınılmazdır. Emaneti ziyan ettiler, biz elimizden geleni yapmalıyız, geleceğimiz ve milletimiz için. Hadi bir gayret...

Sevdik, sevebildik, yaşadık biz mutlulukla,
Sevmeyi kaybedersek, kaybolur insanlık da...

Her sabah aynı başlıyor, her gün aynı bitiyorsa, duruma el koymak zamanıdır. Bir şeyler yosunlanır, paslanır, kirlenir, tozlanır zamanla.

İnsan değişkendir, her dakika daha ileri, daha iyiye koşar. Durmaya başlamışsa, sorun vardır. Yarınlar dünlerden iyi olsun diyedir durmayan hareket.

Hepimizin bir tek sermayesi var, o da bu gün. Dün eskidi, yaşandı bitti. Yarın ise sadece umut, ya varız ya yokuz. Her şey bu günde, hatta bu anda. Bu gün ise ancak heyecanla kurtarılır. Eğer heyecan zayıflıyorsa bitecek demektir, ateşsiz hayat olmaz. Heyecan hayatın ateşidir. Burada bu dünyayı,, bu gün yaşıyorsak, ateşimizi harlı tutmalıyız.

Duygularımız,isteklerimiz, sevinç ve coşkularımız, hayatın alevleri. Bazen kötü rüzgarlar çok olur, söndürür ateşimizi. Bazen büsbütün biter rüzgarlar, yine söner ateşimiz. Onun kıvamını iyi bilmeli, iyi tutturmalıdır. Ne kasırgalar esmesine izin vermeli, ne de ölmüş esintilerle tükenmeliyiz. Bu ikisi arasında, meltemi yakalamalıyız.

Sabahları yatağa yapışmış uyanıyor, sizi sökecek spatula istiyorsanız, o spatulanın içinizde unutulmuş, bazı heyecanlar olduğunu unutmayın. Bir çılgınlık, bir serüven zamanı gelmiş demektir.

Kendinizi şaşırtın, işe biraz geç gidin. Yolda yüksek sesle şarkı söyleyin. Ayakkabılarınızı elinize alıp yürüyün. Biraz koşun. Karşılaştığınız insanlara selam verip iyi dilekte bulunun. Birinin yanına yaklaşıp, bay veya bayan, "güzelliğiniz bize hediye " deyin. Belki bir tokat, belki bir kötü söz, belki şaşkın bir bakış bulursunuz karşılığında. Ne olursa olsun, söylerken ve beklerken yaşayacağınız heyecan size bir hafta yetecektir.

Ölmeden önce ruhunuzun ölmesine, renklerden, zevklerden, titreşimlerden habersiz kalmasına izin vermeyin. Duygularımız paslanırsa, vücudumuz yavaş yavaş çürür, tükenir.

Önce insan olduğumuzu, çok özel doneler, çok ince detaylar taşıdığımızı hatırlayıp sonra insan olmanın tat ve lezzetlerini diğer insanlarla paylaşalım. Sevgiyi, selamı, tebessümü. Korkuya yer kalmayacaktır. Heyecan cesaretle başlar, cesaretse yaşama sevincidir.

Korkusuz, heyecanlı, coşkulu günlere. Çılgınlığı sakın geciktirmeyin.

Gönlümde beyaz martılar uçuştu,
Heyecan rüzgarı sineme değdi.
Kim bilir kaç akşamlar uyumuştu,
Gizlenen korkularla içimdeydi.

Seheri bekledik ben ve duygular,
Şafakla bahçeye düştük erkenden.
Daha uyanmamıştı bile kumrular,
Ezanlar semaya yükseliyorken...

Acizler gelmemiş sırlı avluya,
Çiçekler uykuda bahçe yine boş,
Abdestle dokunur yüzler havluya,
Fatih'in muazzam bahçesi pek loş...

Cuma' ydı yine sessizdi kuşlar,
Korkunç isteklerle yaklaşır yüzler.
Fatih' e koşuşur bütün yokuşlar,
Tövbeyle ıslanır buğulu gözler.

Her Cuma gönlümde bir bahar ile,
Coşkular sevinçler bir bir yükselir.
O eski Cuma' lar saat yedide,
Yaşanan heyecan bile küflenir.

Muştuları alıp uzağa gitmiş,
Ak güvercinler uğur böceği.
Mutluluk işleyen dualar bitmiş,
Yalnız karamsarlık sarmış yüreği.

Ey koca sultan nedir bu hali,
Koşuşan insanlar hep gölge olmuş.,
İçinden silinmiş dostun hayali,
Kasvet ahuzar göklere dolmuş.

Bir Cuma, bir cami, bir Fatih kalmış,
Talan olmuş ne var ne uok emeller.
Bir görünmez el ki herşeyi almış,
Toz duman savrulmuş bütün hayaller...

Tarihi cami, her ikindi olduğu gibi üç saf cemaatle namaza durmuştu. Üst katta hanımlar bölümünden tıkırtılar duydu hoca. Namazdaydı, selam verince bakarım diye devam etti. Sünneti bitirdiler, kulak kesildi, ses yoktu. Pencerelerden biri açık kalmış olmalı diye düşündü. Farz için ayağa kalktılar, hoca tekbiri aldı, Allahu Ekber sesine güçlü bir ses karıştı. Sanki bir sandalye devrildi üst katta.

Ölümü özlemek

Uykusuzluk problemi

Özlüyorum, özlüyoruz. Neler yok ki özlenenler listesinde. Eskiler, eski günleri özlüyorlar, öyle ki lavanta kokulu sabundan tutunda çam sakızı kokulu sokaklara kadar.

Ah yavrum, diye başlardı, ananem söze, biz diye devam ederdi. Uzadıkça sözü, gözlerindeki ışıltı çoğalır, sanki yaşardı özlediklerini. Bazen öylesine kaptırırdı ki kendini, bir saat önce yaşamış gibi anlatırdı, dedemi ilk gördüğü anı.

Ruhumuzun nimetidir, hep iyiler hatırlanır, iyilikler. Zorlasanız da öfkelendiğiniz bir anı hatırlarken öfkelene-mez-siniz. Biten ilişkilerinizi gözden geçirince, eski ortak, eski sevda, eski komşu, eski dost, sanki hep en güzeli yaşamışsınız gibi en tatlı anlar gelir hayalinize.

Terk edip giden sevgili, yine en sevgilidir, gözde, gönülde. Hele eski dost, acıtmış-sa da canımızı, canım yoluna der, anarken yürek. Hele hele bazen öyle incelir ki içimiz, ah keşkeler o kadar içe iner ki, burada olsa da şunu yapsa, bunu yapsa diye acılı istekler bile yapar gönlümüz.

Özlenenler, ah ah özlenenler, dumanlanan maziden süzülüp, hayal perdesinde nasıl da canlı dans eder, boy gösterirler. 

Mekanlar, canlı desenleriyle eski evlerimiz, sırlarımıza ortak duvarlar, göz yaşımıza kucak halılar, mahçubiyetimize örtü kapılar. Evden uzakta iken, evimin perdelerini özleyip ağladığım, halımın desenleri rüyalarıma giriyor diye inlediğim çok olmuştur. Eminim hepiniz ağlamışsınızdır, özlediğiniz çaydanlığa, sandalye örtüsüne.

Özleyebilmek, iyi şeyler yaşadığımızın belgesidir. Hoş bir müzikte sizinleyken, yalnız sizi yaşıyorken bakın, özlediğiniz ne kadar an-anı, kişi- kişiler, yer- yerler varsa, o kadar mutlu olmuşsunuz demektir. O kadar güzellik ve haz yaşamış tatlanmışsınız demektir.

İnsan ruhu yalnızca iyiyi özler, yalnızca iyiyi hatırlar, sıcak sıcak. Kötüler, iyileşir gözümüzde bir zaman sonra, kötülükler küçücük hatalara dönüşür zamanla. İnsanız doğamızın gereğidir yalnızca iyiyi özlemek. Özlüyorsak sevmişizdir o anı. Özlüyorsak mutlu geçirmişizdir o zamanı. Ne mutlu.

Özleyeceklerimizi yaşıyoruz  dostlarla,şimdi ki zamanda. Özlenecek tatlar katalım yaşadığımız anlara. 

Sevdiklerimizleyken  güzel geçirelim zamanı. Takılmayalım minik kusurlara. Bir kaç ömür dilimi sonra, gözümüze hasret nemini düşürsün diye.

Özlediklerimizce özleniriz. Tüm hasretlerimiz vuslatla son bulsun, her anımız özlenecek kadar tatlı ve keyifli olsun.

Dili bülbül olanlardan değilim, eli maharetli iş tutanlardan da, biraz içli, epeyce hisli, kırılgan, duygulu, düşünceli. Birikir içimde hayata dair ne dokunmuşsa hissime, ne düşmüşse hisseme.

Zamanla biriktiler, zamanla demlendiler. Kitap hazırlıkları, yayın evi kapak gibi hayallerle meşgul iken, 9 ocak cumartesi günü beyin kanaması geçirdim. Tarifi imkansız korkunç ağrılarla boğuşurken aklıma en son gelen şey, sahip olduğum yeteneklerim ve özelliklerim zarar görür mü idi. Sadece acı ve hayatta kalma mücadelesinden sonra, dostların ve sevenlerimin duaları ve Rab' bimin lütfu ile çabucak iyi oldum, elhamdülillah.

Ne var ki hafızam sisli, hızım düşük, düşüncem dağınık, kavramam zayıf olarak devam edecektim. Doktorlarım geçici diyordu ve geçmesini sevdiğin uğraşlarla meşgul olarak kolaylaştır. Hemen kitap sevdama döndüm. Ne yazık ki tüm kaydın içinde olduğu flaş bellek tedavi için yaptığımız seyahatler sırasında kaybolmuştu.

Geri dönüş yoktu, ya tekrar tek tek tüm yazıları yazacaktım veya vazgeçecektim. Bir arkadaşıma kolay yol sorarken, "neden kişisel blog yapmıyorsun, her gün yazar her gün yayınlarsın, birikince yine kitap olur " dedi. Bilmem anlamam. Araştırıp bakalım derken Musa ÖZSARI ile yollarımız birleşti.

https://musaozsari.com/

Evde ki laptopa el koydum, elime aldım ve her fırsatta yazmaya başladım. Ufak tefek bir şeyler birikince hocamla derse başladık, ilk günden ayarlarını hırpaladım. Anlatırken unutuyorum, yaparken kaçırıyorum. Bir ara yazıya resim eklemeyi anlatırken, " Nagihan hanım benim beyin devrelerim yandı ara verelim" bile dedi. O an beyin kanaması da bulaşıcı olabilir, sağlam insanları sizinle boğuşturunca diye düşündüm.

Musa beyi tanıyan bilir, saygılıdır, sabırlı, içten ve fedakar. Karşısında annesi yaşında ve taze beyin hasarlı biri olmasına rağmen hiç pes etmedi ve asla yapamam dediğim teknik işlemleri bana su gibi içirdi, ( bazen çiğnetti, öğütülerek) kendisine ömür boyu sabrı ve hoşgörüsü için minnet duyacağım.

Bu gün blogunun üçüncü yıl dönümü imiş, kutlamak ve hediye vermek istedim. Onun bana verdiği hayata yeniden bağlanma enerjisi yanında sözü bile olmaz ama beni seven dostlarımın ondan haberi olsun istedim. Bir gün yazmak ve yazdıklarını paylaşmak isteyen olursa, blog hocam her zaman hazır ve hazırlıklıdır.https://musaozsari.com/2016/03/04/kisisel-blog-yazarlari-ne-dusunuyor/

Bu gün GÖNÜL DEMLİĞİM tıngırdıyorsa, hayat ateşim üstünde bunda onun payı çok büyüktür,

Teşekkürler hocam, yolunuz açık ve aydınlık olsun.

Gözünden süzülen bir damla göz yaşı, titreyerek indi çenesine. Evinden kovulmuş insan gibi ürkek, çaresiz, ümitsiz damladı yakasına.

Hıçkırıkları duyulmuyordu bile. Göğsünün titremesi belli belirsiz görülüyor, bastırmak istese de coşarak geliyordu ağlamak. Belli ki duysunlar istemiyor gönlünün çırpınışlarını, bilsinler istemiyordu yüreğinin sızısını.

Hepimiz yaşamışızdır, yastığa sarılarak ağlamaları. Çaresiz, üzgün, kırgın olduğumuzda. Elimizi geçirip yastığa, başımızı gömerek, sesimiz duyulmasın diye. Koca yüreğini sarıldığı yastıklarla sakinleştirirken, pencereden gördüğü küçücük yıldızlarla, anneciğine selam gönderiyordu.

Yatılı okullarda, yataklara girildikten sonra bir iki hassas yürek uykusuz, gözyaşlı, sıkıntılı, azaplı geceler geçirir alışana kadar. Anne kucağı ile ideal sıcağı arasında esner, uzar, çırpınır, demlenir.
Karar vermiştir yumruğu kadar yüreğiyle, kopup gelmiştir evinden çok uzaklara. Hayaliyle yüzleşip ya hayalini gerçeğe dönüştürecek, veya yavru kedi gibi burnunu yere süre süre anne kucağına dönecektir.

O ıslak kirpikli, sıkı yumruklu, uykusuz geceler, çocuk kalbinin egzersizleridir.

Şimdi büyüdü. İzbe sokakları mekan tutan gafilleri avlıyor, gaflete düşürülmesin diye taze beyinler. Elinde kocaman ağır makinesi, en kuytu karanlıklarda titremeden mevzileniyor. O şimdi, kokusunun peşine düştüğü beladan, zerrece ürkmeden, kovalıyor- kovalıyor- kovalıyor, ta ki yakalayana kadar.

İncecik titreyişleri vardı, koca yüreğinin. Ateşlenmiş teni, kızarıp beyazlarken, revirden aldığı ilaç, faydasız başında dururken, "ah annem, canım annem diye inlerdi".

Hiç büyümeyecek sanırdı yüreğini, hep anne kokusu için ağlayacak. Hiç tükenmeyecek sanırdı özlem acısı, hep dönmek için çırpınacak. Meğer küçücük olunca yürek, öyle görürmüş. Büyüdükçe, güçlendikçe, doydukça, hayatı anlayıp, bir seri acıyla, faturasını kestikçe, dinermiş acılar. Şimdi anlıyor. Yüreği yalnızca içindeki sevda büyütüyor.

Yüreği yalnızca, onu kuşatan sevda pişiriyor.

Artık önünde ağlayanlara bile aldırmıyor. Ağlamayı geçti artık. Karanlıkta titreyenlere yol açıyor. Karanlıklar aydınlanıyor artık, öyle ki ışık düşürüyor, puslu sokaklara.

Zaman öğütülürken, eğitildiğimiz şekli alıyor yüreklerimiz. Bileniyor, pişiriliyor, kalıplanıyor bedenlerimiz. Peşine düştüğümüz rehberlerin halini alıyor halimiz.

Maviye, beyaza, yeşile, sevdalı gönüller, yalnızlıkta ağlamayı çabuk aşıyorlar. Büyüyor, etraflarına umut ve hizmet sunuyorlar. Sevdası olmayan yürekler ise hep gözyaşıyla yaşıyorlar.

Yüreklerimizin içindekilere iyi bakalım, iyi okuyalım, sahip çıkalım. Orası boş olanların, ömürleri boş, yarınları boş, hayatları boş, sıkıntı ve zahmetleri, elem ve kederleri dolu dolu oluyor.

Hayat kısa bir ömür için, yaşarsan sadece kendin için.
Mum ol eri, aydınlat herkesi, bırak zaman aksın senin için.

Mevsim döndü ağır ağır yazdan kışa. Gün kısaldı, ışık topladı pılını pırtısını, çekildi uzak dağlar arkasına.

Kimsenin olmadığı, ışığın düşmediği, tenha bir mekan aradılar günlerce. Kalabalıkta gözleri birbirine ne zaman değse, eriyordu içleri. Elini tutacak, sarılacak, kokusunu alacaklardı birbirlerinin.

Nihayet tam istedikleri gibi loş, sessiz bir yer buldular. Elleri dokununca kalbi çarpmaya başladı. Sokulunca başı döndü, bedeni sıcacık oldu. Kolay değil dedi içinden, ilk defa yaramazlık yapıyorsun. Sahi bu yaramazlık mıydı, yoksa daha mı fazlasıydı.

Aklı ruhunu sıkıştırdı, ruhu yorgun kalbini, bir sarsıldı, bir duruldu, olduğu yere yığılıp kaldı. Eskimiş bez bebek gibi. Uğruna her şeyi göze alan, günahı bana olsun, senin için feda olayım diyen her şeyden vazgeçmeyi vaat eden sevgili, bakakaldı. Telaşlandı, korktu, onu orada, o haliyle, hasta kalbinin acziyle baş başa bırakıp kaçtı. Uğruna feda edeceği hiç bir şeyi yoktu. Yüreğindekini, sevgim dediğini, duygularını, hayatın anlamını her şeyi bırakıp kaçtı...

Korku yaman çelişki. Hem azim, hem pes sebebi.

Korkunun ördüğü dağları aşamaz bazen yürek, içindeki takıntıyla yaşar. On beşinci kata tırmanır, asansöre binemediği için asla tadını bilemez daha önce denemediği yemeğin. Kalabalığın önünde halini anlatamaz, sesi nefesi kesilir. Tavuğun yanından geçemez, köpek var diye sokağa yalnız çıkamaz. Gök gürleyince büzülüp, yanındakine sarılır. Daha ne tuhaf korkular, ürpertiler, fobiler var. Hepsinin arkasında ilginç ve etkileyici bir hikaye bir yaşanmışlık.

Kişinin haline yaşadıkları iz düşürür, o özünde olanı biriktirir, ömrü olduğunca.

Aynı sahneye dönük yüzlerce kişi aynı konuşmacıyı izler. Hiç birinde, hiç bir eylem yoktur. Sessizce ve odaklanarak. Tüm dikkatleri ile gözlerini kırpmadan takip ederler. Telefonlar kapalı, ilgi tamamen sahnede.

Ön sıralarda oturan baba, gurur duyarak içinden " böyle olacağını biliyordum, çocukken de özeldi oğlum" diye geçirir, tüm dikkatine rağmen, oğlunun anlattığı hiç bir şeyi duymaz.

Biraz daha ileride oturan sevgili, "bakışları ne kadar muhteşem, el hareketleri etkileyici. Her an tekrar aşık oluyor, daha çok arzuluyorum " der ve anlattığının hiç birini algılamaz.

Annesi, yatırıp yoğurduğu, emzirip okşadığı günlere giderek, şefkat yumağına dönüşür, algı kapalıdır

Çocukluğundan beri hasmı olan sınıf arkadaşı, içinden sayar döker, nesini alkışlıyorlar, "çocukken de şarlatan, soytarı biriydi" diye öfke ve kıskançlığını biler.

Ders için gelen öğrenciler, notlar alır.

Eleştirmen dört gözle, her haline kendince puan verir.

Bir iki kişisel gelişim meraklısı, sünger gibi çeker her anlatılanı.

Hocası oradadır, eksiklerini belirler. Sahasında iyi, hitapta usta konuşmacı, sahneden indiğinde herkes kendi heybesini yüklemiştir aynı malzemeden.

Özüne, ihtiyacına, mizacına göre emer ruh olayları. Sindirir, kendileştirir, sunar. Kimse kimseye bir şey öğretemez, öğrenmek istemeyince.

Mevlana (ra) ne güzel özetlemiş, "Bildiğin ne kadar çok olursa olsun, karşındakinin anladığı kadardır." İçine ilgisi az olana, gözünü başkalarının eksik ve kusurlarına çevirene fayda vermek zordur.

İnsan korkar. Anlamadığından, bilmediğinden, uzak bulduğundan.