Lapa lapa kar yağıyordu, hoplaya zıplaya eve gidiyor, kafasında türlü planlar yapıyordu. Babası geceye gidecekti. Çok saat vardı daha, kayarlar, kartopu oynarlar belki kardan adam yaparlardı. Sırf bu yüzden kara dokunmamış eldivenlerini ıslat mamıştı. Bir tane eldiveni vardı onlar ıslanınca annesi yün çorap takıyordu ellerine ve onunla rahat hareket edemiyordu.

Bahçe kapısına geldiğinde yavaşladı. Polis arabasına baktı, içi sıkıldı. Of ya yine işi çıktı her halde, hiç bir şey yapamayız şimdi. Yürüdü bahçede polis amcaları vardı. Göz göze gelmek istedi kaçırdılar gözlerini. İçi bu kez yandı. Mustafa' nın babası şehit olduğu zaman polis amcalar söylemeye gelmiş ve yere bakmışlar. Mustafa, polis amcalar yüzüne bakmazsa baban şehit olmuştur, sakın ağlama demişti.

Gözünden dökülen yaşların yere damlamasına fırsat vermeden koşmaya başladı. Kapı açıktı, kapının önü polis botu doluydu. Kesin babacığına bir şey olmuştu. Yüreği çatlatacak gibi atıyordu. İçeri girdi. Babası ona bakınca nefesi acıttı sinesini. Elleri arkadan kelepçeli, gözleri buğuluydu. İçi sevinçle doldu. Babası şehit olmamıştı. Ama ne olmuştu, ne oluyordu hiç anlamadı. Sarıldı sıkıca babasına ağladı ağladı ağladı.

Beş saat evi aradılar. Babası mermileri çekmeceye, silahı dolabın üstüne koyardı. Kimliği kıyafetinde diğer malzemeler dolabın üstündeydi. Ne arıyorlardı. Neden babasından istemiyorlardı. Garip bir şey vardı, kimse konuşmuyordu. Balık, derdi Ahmet amca ona, hiç yüzüne bakmamıştı. Tanımadığı bir polis amca sürekli kaydediyordu. Annesi ağlamış, gözü- burnu kızarmıştı. Sanırım evi dağıtıyorlar diye kızıyordu. Annesine sarıldı, ağlama ben toplarım hepsini dedi. Annesi sıkıca sarıldı, acıyla gülümsedi. Belli ki dağınıklık için ağlamıyordu.

Üzerini değiştirirken Gülcan abla yanında durdu. Ona neyi kaybetmiş babam. Çok mu lazım bir şey. Biz de arayalım belki buluruz dedi. Gükcan abla hadi çabuk ol, içeri geç dedi.
Babası neyi kaybetmişse çok kızmışlardı. Ama resim çerçevelerine, oyuncak sepetine, pul koleksiyonuna sığacak kadar küçük, çarşafların, elbiselerin, ayakkabı dolabının içine kaçacak kadar büyük bir şeydi kaybolan ama neydi.

Peki neden yüzleri asık, dilleri bağlı, gülüşleri saklıydı. Kime kızıyorlardı. Babası işe hiç geç gitmez, işini bitirmeden gelmezdi. Hep ödül alırdı, çok çalıştığı için. Bir şeyler vardı ama neydi. Sıkılmıştı iyice. 

Tabletini poşete koydular, ablasının laptopunu, film CD lerini, öff birde telefonları. Babası geceye gidecekti,  nasıl arayıp ekmeğin arasına yumurta koy, acıktım diyecekti. Neyse artık Osman amca evinden yemek getirirdi bu gece.

İşleri bitti, evi öyle bir dağıttılar ki artık annesi ne kadar dağıtsa kızamazdı  ona, çünkü tüm sınıf gelse bu kadar yapamazdı.

Babasını ellerini açmadan götürdüler, veda etti sanki. Annesine bir şeyler söyledi. Ne olmuştu. Neler oluyordu. Sadece ağlıyordu, aklı almıyordu. 

Uç gün geçti göremedi babasını. Oyun oynadığı karakol bahçesine giremiyordu. Yalvarmaya başladı annesine. Benim suçum yok, babam gözlerini kapatsın ben onu göreyim. Babam kimseyi üzmedi neden kapatıyorlar. Yemekler iğrenç görünüyor, yatak dikenli. Ben sadece sana sarılayım anne. Sadece sana sarılıp babamın resmini saklayayım avucumda.


Okuldan koşarak gelirdi, düşmüş tırnağını ezmişti, acı çekiyordu ama ağlamıyordu. Annesi dayanamadı sordu, acımıyor mu Kuzum, çok kötü olmuş. Gözleri annesinin gözlerinde, babamın acısı öyle çok ki artık ağlamam ben. Acımıyor anne hem de hiç.

Beşinci gün babası eve geldi. Resmi işlemler, suç, ceza, masum, mahkum anlamıyordu. Küçük çocuk yüreği bulanmış, yorulmuş, yaralanmıştı. Annesi yanlış hesap Bağdat tan döner demişti. Babası Bağdata hiç gitmemişti. Zuhal teyzesi de at izi, it izine karıştı demişti. Babası ne attan ne itten anlardı. Öf ne karışık iş ti bu. Ama babası şehit olmamıştı. O zaman bayrak olacaktı. Gözyaşları da meleklere yağmur. Annesi öyle demişti Mustafa için. 

Onun gözyaşları ne olmuştu. Babasına ne olmuştu. Annesi neden gülmüyordu. Kimse neden gelmemişti. Tableti, telefonları nereye, neden gitmişti. "Büyümek istemiyorum anne, büyükler çok sert oynuyor. " dedi annesiyle babasının arasına yatarken.

At iziyle it izi çamurda karışır. Çamuru şer odaklar oluşturur. Çamurdan koruyacak olanlar su döker, toprak atarsa, gözü keskin olanda ayırt edemez izi. 

Gözleri bağlı olanların, gözünü bağlayanlara. At gözlüğü takanların, at gözlüğünü verenlere. Puslu havayı oluşturmak için emek sarf edenlere, Rab' bimin hazırladığı bir mizan var. Orada çamurdan, suyu - toprağı dupduru ayıracak ince ayarlar. Atı iziyle, iti iziyle ortaya çıkarıp bahane edenleri deşifre edecek net, montajsız kayıtlar var. Hikâyeler, arkalar, meziyetler  geçersiz kalacak.

Şehit çocuklarının göz yaşları meleklere yağmur olur. Mazlumların ve mazlum çocuklarının göz yaşları ise, gelecek belalara rahmet bulutu.

Hadi çamuru temizleyip, izleri ayıklayalım. Yoksa başı önüne eğdirilen her mazlumun ahı, göğü titretecek, yeri inletecek bunu bilelim. Körlük, sağırlık, dilsizlik  çare olmayacak o hesapta, iyi düşünelim.

Ah zaman ahir zaman, Halin kıyamet kadar yaman.

Ne insanlar gördüm üzerlerinde elbiseleri yok, ne elbiseler gördüm içlerinde insan yok. Ne acıtan, dokunan, delen bir söz. 

Ne makamlar görüyoruz koltukda ADAM yok, ne adamlar görüyoruz altlarında koltuk yok.
Makam, kapısında yazılı bir odada da olur, sarayda, mecliste, kahvenin köşesinde de. Yürekte olur bazen Leyla da Mecnun gibi, yüreklerde olur bazen tüm milleti sarar Mustafa Kemal Atatürk gibi. Ruhlarda olur, iki cihanı kaplar Efendimiz Muhammed Mustafa (sav) gibi.

Makam makamdır, onu hak eden için nimet, hak edemeyene külfet, hak etmeden orada olanla çevresine eziyettir. Odadaki makam vebal yüklüdür. Hem bu dünya da hem diğerinde yaman hesabı vardır.

Fıratın kenarında kuzu kaybolmuyor artık, dağında tepesinde anne kuzusu, ciğerparesi kül oluyor. Adına şehadet denilen makam, onu Cennete, anneyi şehit annesi makamına, koltuktaki sorumluyu da mahşerde titreme konumuna taşıyor.

Makam erdemle bezeli yüreklerle  kıvam bulur. Mühür sahibi olunur, diploma ile. Koltuk sahibi olunur real işleyişle ancak iktidar sahibi olmak yürekledir.

Önündeki evrağın imzası, mührü makamın işidir. Yüreğinle, ruhunla, kanaatinle, cesaretinle uyguladığın iktidarındır. Makam iktidar ister. 

Evrak ve presedür ile hareket edilecekse onu, ezberleyen küçük bir çocuk hatta basit bir papağan bile yapar rahatlıkla, ondan ruhu, beyni, yüreği ile sonuç çıkarıp hareket edendir iktidar sahibi. İktidarsız makam sahipleri, doldurmuş deri koltukları, ve evrakları mühürlüyor titrek elleri.

Olağanüstü hal, olağanüstü hal oluştuğunda uygulanır. Bunu makam sahipleri değil, ülkenin başındaki vicdan sahipleri belirler, adı üzerinde o olağanüstü hal geçince, kaldırılır. İşte tam halin olağanüstü olduğu zamanda insanla müsfettesi, aslıyla kopyası, iktidarsızla iktidarlı olanı gün yüzüne çıkar. Bulutlardan sıyrılan dolunay gibi göz kamaştırarak.

Sair zamanda makam öyle böyle doldurulur kof  adamlarla, düşe kalka işler yürür korkuluklarla, ancak hal olağanüstü ise olağanüstü mükemmel haller bekler insanlık makam sahiplerinden. 

Hal olağanüstü olunca bulanmış nehir suyu gibi çel çöp akarken duru olanı korumak, yaşı kurudan ayırmak, zalimin oyunundan mazlumu muhafaza etmek olağanüstü bir basiret, dağ gibi yürek, sarsıcı bir iktidar gerektirir. 

O koltuklar bir gün boşalır, ısıttığınız yeri başkaları ısıtır. Kuru tabutlarda uzanıp dinlenmek zamanı geldiğinde eliniz mühürleri bulamaz. Sizin emriniz yerine yaptıklarınızca emreden meleklerin sözü dinlenir.

Zaman çok çabuk geçiyor. Yanlış hesap bağdattan döner, yanlış hesap eden, hesabınca davranan elbet hesabını verir. Haklı olan sabrını da gösterir. Zira Mevlanın değirmeni yavaş işler ama ince öğütür. 

Zamanın öğüttüklerinden olmak veya zamanın büyüttüklerinden  olmak iktidar işidir. Koltuklarını ısıtan mühür sahipleri, ellerinizi vicdanınıza koymayın. Hal olağanüstü bu size yetmez, vicdanınızı varlığınıza, makamınıza, mührünüze koyun. Zira mazlumun ahi aheste aheste size vicdanınızın makamını öğretir. Hemde tatlı gülmelerin acı inlemeleri ile.

Hal olağan, durum olağanüstü olunca, memleketim huzur, askerim güven, bebeler şefkat, çocuklar gelecek, insanım olağanüstü insanlık bekliyor boz bulanık demlerde.

Hadi geçelim bu iğne deliğinden de hep beraber alnımızın akı ile. Ateşten elbiseler giydirilmeden ipek tenlerimize. Düşenin ayağına takılan çelmeleri  Allaha havale edip biz elinden tutanlardan olalım. Gün doğduğunda başımız önümüze eğilmesin, ruhumuz yerin dibine geçmesin diye. 

Baş gözümüze sokulanı değil gönül gözümüze işleneni okuyarak. 

Daha aydınlık, ferah, huzurlu, mutlu, olağan, sıradan günlere kavuşmak dileğiyle.

Günümüz insanı refah düzeyini yükseltip, yaşam kalitesini arttırdı. Hemen her ev teknolojik ürünlerden nasibini almış durumda. Üç beş eksiği olan varsa da planında, hedefinde belli bir standart var.

Kolaylaşan yaşam hizmetleri, boş zamanı artırmalıydı, gaye buydu, oysa tam tersine önce daha fazla zaman kazanmak için alınacaklar, daha fazla çalışmayı gerektirdi. Önce hane halkı tamamen çalışmak zorunda kaldı. İhtiyaç listesi, zaruri ihtiyaçlardan, yarı lüks ve lüks ihtiyaçlara doğru sıralandı.

En az geliri olanda bu listeyi kopyala yapıştır, hayatına nakşetti. Deliler gibi çalışan aile bireyleri bir öğün yemeği bile beraber yiyemez hale geldi. Daha fazla gelir, daha müreffeh hayat olmalıydı, yine olmadı. Daha fazla gelir için daha esir yaşam oldu.

Zorunlu işlerimizin bedenimize sağladığı faydaları, onları makineler yaptırdıktan sonra anladık. Sinir sıkışması diye bir hastalık girdi hayatımıza. Örgü örmeyi bıraktıktan sonra. Halı yıkamak, silmek, yere eğilip yorgan kaplamak kalktı yerine dizlerde kireçlenmeler, yürüme güçlükleri başladı.

Kas erimesi, pıhtı atma, şeker hastalığı, daha bir çok farklı hastalığın temelini hareketsizliğin oluşturduğunu bilmek ürkütücü. Kelebek gibi uçuşan gençlik, anne babalarını da canlandırırdı. Oturduğu yerde mıhlanan gençlik, miskin ve isteksiz anne babaları oluşturdu.

Sunulanla, hedeflenen hiç tutmadı. Sonuç ise bambaşka ve çok uzak oldu hep. Çalışmak elbette kötü değil.

Çalışmak nimettir

Çalışmak mutluluk için sadece araç olmalı

Sonbaharın en hareketli mekanı dizi setleri olsa gerek. Yeni yayın dönemi ile yayına giren dizi sayısı yine tavan yaptı. Konuları bir birinden farklı, bir birinden etkileyici onlarca dizi, izleyici ile tek tek buluşuyor. Kaç tanesi tutulur, kaç tanesi silinip unutulur bilinmez. Şimdi karar izleyicinin.
Yine silahlar çekildi, yine mafyalar iş başında. Giderek daha kaliteli çekimler ve giderek daha iyi rolünü giyen oyuncular. Yeni nesil oyuncular, hem gerekli eğitimleri alıyor ve hemde rollerinin gereği bedensel farklılıklardan kaçınmıyorlar.

Sinema kıvamında aksiyonlu, roman havasında girift, sıcak samimi aile duygularının hissedildiği, Türkiye gerçeklerinden çok uzaklaşmamış, görselleri oturmuş iddialı bir dizi İÇERDE.

Çağatay Ulusoy oyunculuğunun tadını dorukta hissettiriyor. Genç kızların bir tablo gibi seyrettikleri Çağatay, oyuncu olarak her duyguyu tam olarak yansıtıyor bu karakterinde de.
Aras Bulut İynemli, giderek yükselen oyunculuk grafiğinde, çıtayı iki basamak daha yukarı taşımayı başarmış.

BABAM VE AİLESİ

İyi bir çalışma sıkı kadro, bu kış izleyiciyi çekecek sağlam dizilerden biri.
Macera dolu, yazlık dizi tadında bir dizi. Yeni oyuncular, ustalarla dans ediyor. İzlenebilecek heyecanlı bir dizi.

                                                                CESUR YÜREK

FAMİLYA

                                                             HANGİMİZ SEVMEDİK          

                                               HAYAT BAZEN TATLIDIR

                                                            KALBİMDEKİ DENİZ

                                                          SİYAH VE BEYAZ

                                                                 ANNE

Bu kış hanımlar sinema filmlerine, arkadaş sohbetlerine, akşam oturmalarına yine zaman ayıramayacaklar. Bir çok seçenekle ekrana bağlı olarak evlerinde sabitlenecekler.

Hayatın gerçeklerine sıkıştırılmış, ufacık detaylarla sunulan dizilerde, yine herkes kendine yakın bir karakterle, tavır alış verişinde bulunacak.

Yeni sezon başladı, keyifli akşamlar hepimize.

Kurban yakınlık demek. Ne kadar yakınlık, cana candan yakın olmak. Canı cana sunmak. Anneler bebeklerini, kurban olurum sana diye severler, canı canına feda.

Canı canına feda edeceklerimiz varsa saadetliyiz demektir. Canım canına feda. Canım canına katılmış, canım canınla can bulmuş.

Ey yar, bana senden mada, can mı var,
Ey yar, cana senden başka can mı var.

Uzaklığında yansa da gönül, külleri sana uçuşur yine. Karanlığı koyulaştıkça sensizliğin, yıldızları hayallerimi süsler gözlerinin.. Korkutsa da bir daha erememek ihtimali, senin ümit denizinde dinlenir, yorgun kalbim.

Cana candan gelen sıkıntı vermez. Canım canınla tamam, sensiz bana canlı denmez.

Yüreğim sancısı, yerin canımın özü, canına can olmak için bekliyorum. Kabul etmezsen, canına kurban olur tüm nefeslerim.