Kimsenin olmadığı, ışığın düşmediği, tenha bir mekan aradılar günlerce. Kalabalıkta gözleri birbirine ne zaman değse, eriyordu içleri. Elini tutacak, sarılacak, kokusunu alacaklardı birbirlerinin.

Nihayet tam istedikleri gibi loş, sessiz bir yer buldular. Elleri dokununca kalbi çarpmaya başladı. Sokulunca başı döndü, bedeni sıcacık oldu. Kolay değil dedi içinden, ilk defa yaramazlık yapıyorsun. Sahi bu yaramazlık mıydı, yoksa daha mı fazlasıydı.

Aklı ruhunu sıkıştırdı, ruhu yorgun kalbini, bir sarsıldı, bir duruldu, olduğu yere yığılıp kaldı. Eskimiş bez bebek gibi. Uğruna her şeyi göze alan, günahı bana olsun, senin için feda olayım diyen her şeyden vazgeçmeyi vaat eden sevgili, bakakaldı. Telaşlandı, korktu, onu orada, o haliyle, hasta kalbinin acziyle baş başa bırakıp kaçtı. Uğruna feda edeceği hiç bir şeyi yoktu. Yüreğindekini, sevgim dediğini, duygularını, hayatın anlamını her şeyi bırakıp kaçtı...

Korku yaman çelişki. Hem azim, hem pes sebebi.

Korkunun ördüğü dağları aşamaz bazen yürek, içindeki takıntıyla yaşar. On beşinci kata tırmanır, asansöre binemediği için asla tadını bilemez daha önce denemediği yemeğin. Kalabalığın önünde halini anlatamaz, sesi nefesi kesilir. Tavuğun yanından geçemez, köpek var diye sokağa yalnız çıkamaz. Gök gürleyince büzülüp, yanındakine sarılır. Daha ne tuhaf korkular, ürpertiler, fobiler var. Hepsinin arkasında ilginç ve etkileyici bir hikaye bir yaşanmışlık.

Kişinin haline yaşadıkları iz düşürür, o özünde olanı biriktirir, ömrü olduğunca.

Aynı sahneye dönük yüzlerce kişi aynı konuşmacıyı izler. Hiç birinde, hiç bir eylem yoktur. Sessizce ve odaklanarak. Tüm dikkatleri ile gözlerini kırpmadan takip ederler. Telefonlar kapalı, ilgi tamamen sahnede.

Ön sıralarda oturan baba, gurur duyarak içinden " böyle olacağını biliyordum, çocukken de özeldi oğlum" diye geçirir, tüm dikkatine rağmen, oğlunun anlattığı hiç bir şeyi duymaz.

Biraz daha ileride oturan sevgili, "bakışları ne kadar muhteşem, el hareketleri etkileyici. Her an tekrar aşık oluyor, daha çok arzuluyorum " der ve anlattığının hiç birini algılamaz.

Annesi, yatırıp yoğurduğu, emzirip okşadığı günlere giderek, şefkat yumağına dönüşür, algı kapalıdır

Çocukluğundan beri hasmı olan sınıf arkadaşı, içinden sayar döker, nesini alkışlıyorlar, "çocukken de şarlatan, soytarı biriydi" diye öfke ve kıskançlığını biler.

Ders için gelen öğrenciler, notlar alır.

Eleştirmen dört gözle, her haline kendince puan verir.

Bir iki kişisel gelişim meraklısı, sünger gibi çeker her anlatılanı.

Hocası oradadır, eksiklerini belirler. Sahasında iyi, hitapta usta konuşmacı, sahneden indiğinde herkes kendi heybesini yüklemiştir aynı malzemeden.

Özüne, ihtiyacına, mizacına göre emer ruh olayları. Sindirir, kendileştirir, sunar. Kimse kimseye bir şey öğretemez, öğrenmek istemeyince.

Mevlana (ra) ne güzel özetlemiş, "Bildiğin ne kadar çok olursa olsun, karşındakinin anladığı kadardır." İçine ilgisi az olana, gözünü başkalarının eksik ve kusurlarına çevirene fayda vermek zordur.

İnsan korkar. Anlamadığından, bilmediğinden, uzak bulduğundan.