Kimsenin olmadığı, ışığın düşmediği, tenha bir mekan aradılar günlerce. Kalabalıkta gözleri birbirine ne zaman değse, eriyordu içleri. Elini tutacak, sarılacak, kokusunu alacaklardı birbirlerinin.

Nihayet tam istedikleri gibi loş, sessiz bir yer buldular. Elleri dokununca kalbi çarpmaya başladı. Sokulunca başı döndü, bedeni sıcacık oldu. Kolay değil dedi içinden, ilk defa yaramazlık yapıyorsun. Sahi bu yaramazlık mıydı, yoksa daha mı fazlasıydı.

Aklı ruhunu sıkıştırdı, ruhu yorgun kalbini, bir sarsıldı, bir duruldu, olduğu yere yığılıp kaldı. Eskimiş bez bebek gibi. Uğruna her şeyi göze alan, günahı bana olsun, senin için feda olayım diyen her şeyden vazgeçmeyi vaat eden sevgili, bakakaldı. Telaşlandı, korktu, onu orada, o haliyle, hasta kalbinin acziyle baş başa bırakıp kaçtı. Uğruna feda edeceği hiç bir şeyi yoktu. Yüreğindekini, sevgim dediğini, duygularını, hayatın anlamını her şeyi bırakıp kaçtı...

Korku yaman çelişki. Hem azim, hem pes sebebi.

Korkunun ördüğü dağları aşamaz bazen yürek, içindeki takıntıyla yaşar. On beşinci kata tırmanır, asansöre binemediği için asla tadını bilemez daha önce denemediği yemeğin. Kalabalığın önünde halini anlatamaz, sesi nefesi kesilir. Tavuğun yanından geçemez, köpek var diye sokağa yalnız çıkamaz. Gök gürleyince büzülüp, yanındakine sarılır. Daha ne tuhaf korkular, ürpertiler, fobiler var. Hepsinin arkasında ilginç ve etkileyici bir hikaye bir yaşanmışlık.

Kişinin haline yaşadıkları iz düşürür, o özünde olanı biriktirir, ömrü olduğunca.

Aynı sahneye dönük yüzlerce kişi aynı konuşmacıyı izler. Hiç birinde, hiç bir eylem yoktur. Sessizce ve odaklanarak. Tüm dikkatleri ile gözlerini kırpmadan takip ederler. Telefonlar kapalı, ilgi tamamen sahnede.

Ön sıralarda oturan baba, gurur duyarak içinden " böyle olacağını biliyordum, çocukken de özeldi oğlum" diye geçirir, tüm dikkatine rağmen, oğlunun anlattığı hiç bir şeyi duymaz.

Biraz daha ileride oturan sevgili, "bakışları ne kadar muhteşem, el hareketleri etkileyici. Her an tekrar aşık oluyor, daha çok arzuluyorum " der ve anlattığının hiç birini algılamaz.

Annesi, yatırıp yoğurduğu, emzirip okşadığı günlere giderek, şefkat yumağına dönüşür, algı kapalıdır

Çocukluğundan beri hasmı olan sınıf arkadaşı, içinden sayar döker, nesini alkışlıyorlar, "çocukken de şarlatan, soytarı biriydi" diye öfke ve kıskançlığını biler.

Ders için gelen öğrenciler, notlar alır.

Eleştirmen dört gözle, her haline kendince puan verir.

Bir iki kişisel gelişim meraklısı, sünger gibi çeker her anlatılanı.

Hocası oradadır, eksiklerini belirler. Sahasında iyi, hitapta usta konuşmacı, sahneden indiğinde herkes kendi heybesini yüklemiştir aynı malzemeden.

Özüne, ihtiyacına, mizacına göre emer ruh olayları. Sindirir, kendileştirir, sunar. Kimse kimseye bir şey öğretemez, öğrenmek istemeyince.

Mevlana (ra) ne güzel özetlemiş, "Bildiğin ne kadar çok olursa olsun, karşındakinin anladığı kadardır." İçine ilgisi az olana, gözünü başkalarının eksik ve kusurlarına çevirene fayda vermek zordur.

İnsan korkar. Anlamadığından, bilmediğinden, uzak bulduğundan. 

Hepimiz çeyrek gönüllerle seviyoruz aslında. Sevgi ihtiyacımızı doyurmuyor bu miktar. Hem sevilen yarım, hem seven yarım kalıyor. Tatminsiz, huzursuz, mutsuz oluşumuz hep bundan.

Tam olarak sevmeyi, kendi istek ve hırslarımızı eritip sevmeyi başarana kadar da bu devam edecektir. Yaşadıklarımız içimizi sadece ısıtır. Ilık et yenir mi, kanı ılımış, kokusu ılımış. Hayat ılıtır ruhumuzu, sadece aşk pişirir.

Ayıbını saklar gibi saklar ya kul yüreğini. Huuu Mevla görmek ister yarattığını. Saklamazsan söylersen çoğalır. Büyüdükçe içini, dışını, seni, çevreni kaplar. Ne kötü cimridir içinde yaratılan sevgiyi, sevdiklerine sunmaktan esirgeyen.

Dörde böl ruhunu, orada yaratan Mevla birinci çeyrek akıtıyor. İki fark edip şükründe olmak, şükrettikçe çoğaltıyor. Yarısı doldu mu gönlünün. Gelelim iki çeyreğe, saklamamak, keyif ala ala bangır bangır söylemek. İki nefeslik vaktin olduğunda ikisini de seni seviyorum için kullanmak. Kulaklarından sana gelen bu ses, senin sesin, söylediği senin sevgin, duyan senin duyduğun, ihya olan tamamlanan senin gönlün, razı olan senin Rabbin. Geriye kalan çeyrekse en zoru, seni unutacak hale getirmek, gözünde gözlerini, elinde ellerini, sesinde sesini bulmak, külliyen yok olup külliyen sevdiğin olmak.

Zor mu belli ki, zor mu belki, bu yüreğinin çekerine bakar. Ancak şu bir gerçek ki, kendinden geçmeyi öğrenemeyen ruhlar, gönül tadını alamazlar, sevginin sırlı dünyasına dalamazlar. Almadan vermeyi bilemezler. Dünyada hayal gibi yaşayıp, hayalet gibi korkuturlar.

Ruhun en çirkin yüzüdür kendini sevmek, kendisi için diye başladı mı başka hiç kimseyi bilmemeye kadar varır ucu. Kesen doğrayan el de olur, dil de. Evladına da uzanır, anne babasına da.

Sesinin çokluğu geceyi öyle çınlattı ki nihayet sokaktaki her ev bir bir ışıklarını yaktı.

Dün geceydi, karanlık kalın bir yorgan gibi evlerin üzerine serilince, yorgun başlar yastıklarıyla vuslatı yaşıyordu.

İçinin savaşı kendini tüketmekte olan bir iki düşünür, dünyaya büyük adam yapmak niyetiyle getirdiği yavrusunu sallayan bir kaç anne, zamanın işlemediği, her an için hazır bir halde hizmete ayakta kalan beyazlar ( sağlıkçılar ) vatan borcu namus borcu deyip tüfeğin ağırlığında yorulmuş yeşiller (askerler) ve her türlü tıkırtıda, telefona sarılıp çağırdığımız, koşup gelen maviler (polisler) hariç hemen herkes uykuyu yakalamıştı.

O ardı arkası kesilmeyen garip ses, göğün asılı ışıkları yıldızları bile titretmiş, yorganına bürünen sıcak bedenleri söküp almıştı.

Hayır elbette dün gece tur atladığımız bir maç yoktu. Zaten o saatte hiç bir sevinç coşkusu o ölçüde taşkınlık yapmaz. O ses sevinç çığlıkları değildi. Üzerine kedi atlamış, alarmlı araba sesi de değildi.

O huzurlu geceyi bölen, dağıtan korkunç ses, bedeninin yarısına araba basmış, çaresiz bir köpeğin sesiydi. Ta ki nefesi tükenene kadar çığlığı durmadı. İnledi, titredi, sesi azala azala tükendi.

Yol ortasına uzanmış, koskoca canlıyı adeta zevkle ezen o zavallı şoförse, çığlığı duyamayacak kadar uzakta, uykuya dalmıştı belki de...

Daha güzel, daha sıcak, daha huzurlu bir dünya için, çevremizi görelim, sevelim. Gözümüzle görmediklerimizi gönlümüzle görelim, o zaman gülümsemek zor olmaz...

Datça yı neden sever insan, en göze gelen özelliği nedir. Hemen her selam verdiğime bir cümle ile sordum. Cevaplar dağınık gelir diye tahmin ediyordum. Zira muazzam bir doğa, farklı bir çok özellik ve güzellik var Datça da.

Benim için önemli olan ilk kelime ilk ifade idi. Şaşırtmadan tamamı tek kelime söyledi. SAKİN. Sonra sıraladılar ama ilk ifade sadece sakindi.

İnsan ruhu çok karmaşık bir yapı. Ömrünü eğlenmek, hareket etmek, aksiyon için harcayacak parayı, kazanmak için harcar. Ömür tükenir bu uğurda. Sağlık, gençlik, bazen arkadaşlık ve dostlukta tükenir. Zannedersiniz hayat hareket ve coşkudur. Ancak coşkunun ve sevincin doruğunda durur, soluklanır insan ve o anlık sükunete aşkla muhabbetle, işte bu, HUZUR der.

Ruh, sükuta endekslidir aslında. Sessiz ve yalnız bir zaman kollar '' HUZUR'' işte demek için. Misafirlerin kalabalığını sever, keyif alır, yorulur, hepsini gönderip ortalığı toparlar ayağını uzatıp yalnız ve sessiz kalınca işte "HUZUR" der.

Uyurken yanında biri olsun diye çırpınır, uyanınca yalnız şekerlemek, uyuşup, mayışmak için her şeyi verir.

Çayı dostlarla içer, şiiri tenha da bir başına okur. Ömrü kalabalık yaşar, mezarda yalnız dinlenir.

Huzur, yaşamsal önem taşır ruh için ve tek yuvası sükunettir. Dinlenmeden ruh, yenilenemez. Beden beslenerek, ruh dinlenerek yenilenir.

Toplumsal huzurda sükunet ister. Sanayi toplumları gürültü ve yoğun çalışma sonrası ihtiyaç olarak ortaya çıkarmıştır tatil zamanlarını.

Yazları sessiz yerler bulup şarj ederler ruhlarını. En ziyade gelişmiş ülkelerin insanları gelir, yazları ülkemize. Bir eksikleri sessiz ve huzur dolu tatildir. Ruhları dinlensin isterler. Ülkemin denizi güzel, havası güzel, insanı özeldir elbette ama asıl gaye sükunet ihtiyaçlarını gidermektir. Gece aşırı gürültü ile dünyadan uzaklaşıp demlenseler de gündüz sessiz bir yerde dinlerler ruhlarını.

İnsan aynı zamanda en sevdiğini de tüketir. Dondurmayı yalayıp yuttuğu gibi huzuru sağlayan ortamlarını da yine kendi tüketir.

Öğütür, yok eder. Sağımız solumuz nicedir huzursuz, gergin ve karışık. Komşuda pişen bize de düşer, sözü leziz yemekler için değildir yalnızca. İçine her şey girer. Huzursuzluğun gürültüsü, ateşin yangının dumanı, karmaşanın belirsiz boğuculuğu ve barut kokusuna karışan kan kokusu.

Her fırsatta geldikleri, sevip dinlendikleri ülkemin huzurlu ortamına doyumsuz hırslarla el uzatan, karıştırıp kirleten, bozup yok etmek isteyenler var. Aşikar, gün gibi ortada ama engel olunmuyor. Dur denilmiyor. Durdurulmuyor.

Doğusuyla batısıyla ateş gölüne dönen ülkemin sükunetine sahip çıkmalıyız. Sağduyu yalnızca kabullenmek değildir. Gerekeni cesur ve kararlı bir şekilde yaparken legal olanla hareket etmektir. Sağduyu galeyana gelip bilinçsizce savrulmamaktır.

Komşu da pişmedi bu kez. Komşuda kavruldu hazırlandı, bizde şerbetlenecek. Bu kadar kolay olmamalı. Her karışı için atalarımın kanı teri akmış bu kutlu topraklar bu kadar kolay ve ucuz satılamaz. Biz sussak ruhları şahlanıp sıkar boğazlarını.

Kirli hesaplar yapıp temiz olduğunu iddia eden. Menfaat için doğduğu, doyduğu hayat bulduğu değerleri hırs dünyasına peşkeş çeken üst komşularımız, üst baş sorumlularımız bunları elbet öder.

Hayat ince yaşanmadığında, hesabı ince tutulmadığında kalın kalın ödetir faturayı. Allahu Teala kendinizi hesaba çektiğiniz meselelerde ben hesap sormam buyuruyor. Hesabı kitabı olmayan, alemi babasından hediye kaldı sananların, hesabı öğrendiğinde feryadını duymayacağımız uzaklıkta olmayı diliyorum. Bu ise nasip veya şans ile değil. Bu dünya da kınayarak, uyararak, engel olmaya çalışarak en azından net bir şekilde tavrımızı ve tarafımızı belirterek olur.

Sadece hoş görüp sessiz kalanlar veya azıcık ucundan düşer umuduyla tavır almayanlar o feryatları duyar, belki de o feryatlarla sürüklenip giderler yanlarına.

Mevla' mın değirmeni yavaş işler ancaaaak çok ince öğütür. İri taneli buğdaylar, salınıp durun başımızda. Sükunetimizi bozsanız bile sükutumuz tasdik değildir. Nezaketimiz, sabrımızın enginliğinden, elbet sıktığımız yumruğu vuracağımız zaman gelir. Devran dönerken, ne putlar ne firavunlar ne Ra' lar ne Süleymanlar öğüttü.

Zaman ülkemi ve aziz milletimi karanlık, belirsiz, ufuksuz yarınlara taşımasın. Milletimi eyvah diyeceği eylemleri yapmaya sürüklemesin.

Bu gün sıcak bir sabahtı ve değişik bir ziyaret yaşadım, kabristandaydım.

Bir şehri en iyi mezarlardan tanırım. Mamursa, bakımlıysa, çiçekli, güllü, tertemizse, ölmüşleri değer buluyorsa yaşayanlardan, o şehir hal bilir demektir bana göre.

Selam verdim. Belli belirsiz aldılar. Konuştum duydular. Konuştular, yüreğimde duydum. Göz göze gelememenin ızdırabını hissettim. Ruhları, ruhumu kucakladı. Sıcacık oldu varlığım. Neler yaşadıklarını merak ediyordum. Kimdiler, neydiler, sevdaları, muratları, hevesleri, hayalleri neydi. Nerelerden geçtiler hayat yolculuğunda, nereye nasıl geldiler. İzlerini düşündüm, kimlerde, nerelerde ne kadar derin. Kendimi düşündüm, heveslerimi, hayallerimi, sonumu düşündüm. Gülümsedim. Sonum böyle bir kabristandı, nerede kim bilir. Dinlenecek çok vaktim olacaktı.

Dinlenmek. Uzun uzun dinlenmek için sıkı sıkı çalışmak gerekiyordu. Çünkü dinlenmek, ancak çok yorulunca tatlı oluyor. İliklerine kadar çalışmanın tadını alınca.

Oraya uzanmadan önce terlemeli, yorulmalı, çalışmalı. Yatacağımız hiç kalkmayacağımız güne kadar, koşmalı, koşturmalı. Yoksa dinlenmenin tadını alamaz insan. Necip Fazıl Kısakürek' in mısrasında dediği gibi, " Genç adam at yorganı, sana haram uyuman" ...

Çok çalışmış olanların isminin önünde işleri yazıyordu, doktor, avukat, öğretmen. Hepsine selam verdim. Sizi çağırdılar, sizi de. Oğlunu özlemiş bir baba. Biri kızını istedi. Tanımıyorum bilsem, haber veririm dedim.

Tertemiz hepsi, bakımlı güzel. Demek ki kadir kıymet biliyor Datça halkı. Çok şanslısınız, çünkü yanınızda yorulan büyükleriniz. Size devir ettikleriyle yaşarken onları ziyaret edebiliyorsunuz. Anneciğimin kabrini ziyaret etmek içim kaç kilometre gitmem gerekiyor. Kaç yılda bir nasip oluyor.

Hiç kabri olmayanlar, cesedi bulunmadan ölenler. ismi cismi unutulanlar. Kabri olup dua edeni, arayıp soranı olmayanlar. Daha nice hallerde insanlar ve onlarla bağlantılı kabirler var.

Tabii bir de anılan, hatırlanan, tüm milletin sinesine sinmiş büyükler var. Kutlu kabirler, anıt mezarlar, yaşadığımız kadar ulu yatıyor, öyle de kıymet buluyoruz bu devri alemde.

Annem için dua ettim annelerinize, siz de benim için dua okuyun geçmişlerinize. Ziyaret ederseniz selamlarımı iletin.

Mezarlıkları güzel olanların, yürekleri de güzeldir. Yüreklerinizi gördüm, kabirlerinizde. Yüreklerinizi hissettim ve sevdim.

Sadece kabirler değil, bir şehri, sokağı ele verir, okulu, spor tesisleri, çarşısı pazarı. Halkının ruh hali hallendirir o diyarı. Sevecen, sıcakkanlı, samimi duygular taşıyan insanlar, begonvillerden daha önce fark ediliyor. Tebessümün ruhumuza ılık dokunuşu, denizin tenimize ılık dokunuşundan çok daha derin hissediliyor.

"Havası suyu iyi olan yerin insanı iyi olmaz " diye bir söz okumuştum. Muhteşem hava, leziz su korkuyla yaklaştırdı insanlara. Ön yargılı olmamayı öğretti hayat. ilk günlerdi hiç unutmuyorum. Eşyalar kamyondan inerken çocuklarla bakkalın birinden bir şeyler alıyorum. Kek, bisküvi, çocuklar çikolata şekere yönelince, "onlar tok tutmaz, bunları alın" diyorum. Dükkandan çıktık, iki adım sonra, dükkanın sahibi hanım seslendi, " Hanfendi, sofra kurulu, çıkın bir şeyler yiyin. Hiç olmazsa çocuklara çorba getireyim içsinler"

dedi. Bu ne dikkat. Bu ne ince yürek. Bu ne insaf. Bu ne cesaret. Bu ne zenginlik. Gözlerim dolar her hatırladığımda.

Plajda evinde duş almayı teklif eden, pazarda sandalyesine oturtan. Kapının önünde selam verince, pişirdiği taze ekmekten ikram eden. Süt, yağ, yoğurdu kapıya getiren bu insanların, hem mezarları, hem de yürekleri güzel.

Seni sevdim Datça, sana alıştım. Sakın bozulma.

İyi olmak emek ister, yorulmak ister...

İyilik adına yorulan, iyilikle anılan, iyiliğe adananlardan olmak dileğiyle...

Sesinden cemre düşüyor içime, nefesinden sineme,

Hey yüreğim sultanı, yine getirdin baharı.

Gördüm gül cemalini, iyi geldi tebessümün. İçime çöken kara bulutlar dağıldı.

Yüzümde yine o şımarık gülümseme, ruhumun tüm varlığıyla söylediği elhamdülillah zikri.

Aklımın ve varlığımın aczini, her an tekrar tekrar yaşatıyor varlığın.

Mevla kulunu mutlu etmek dilerse, sebep yaratır. Bazen masum bir yüzü, yağmur damlasını, taze çimenlerde ışıldayan, minik bir şebnem tanesini, karşı evin penceresinden yansıyan gün ışığını, gülün rengini, denizin kokusunu hatta külü- dumanı sebep kılar.

Yüreğime, huzur ve mutluluğu, senin varlık kapının arkasına saklamış. Dudakların edeple bükülüp masum ve mahcup gülümsediğinde, tarifsiz bir mutluluk, ölçüsüz bir huzur yaratılıyor içimde.

Beklediğin nedir bilmiyorum. Emin olduğum, bana bakınca halimi görüyor ve hakikatimi anlıyorsun. Ne kadar masum çocuk tavrındaysan da içindeki bilgenin kokusunu duyuyorum ben.

Bekliyorsun, zaman tamam olacak, eminsin az kaldı, bu kadar sabır göstermende bundan.

Ne yaptım ise, bin kere dünyaya gelsem, bir kere yine yaparım. Zorluğunda öğüttüğüm, dur dediğimde önüne sürüklendiğim, her haline hazırım efendim.

Gidiyorum dersen edepsizce, Mevla yüz üstü seriverir sevdiğinin önüne. O tamam demeden ne vuslat olur, ne hasret. Ne haz vardır, ne sevda. Bilge can, tatlı canan, bilirim, onun ol emrini bekliyorsun sükutun bundan.

Amenna, ben de tevekkülle sustum, suskun sultan.

Özlemini çektiklerimize yürürüz.

Bazen çok istediklerimiz bizden kaçsa da genellikle gittiğimiz yerde bizi bekler istediklerimiz. Bindiğimiz otobüs, bizi bileti aldığımız yere götürür. Ankara otobüsünde yolculuğa sabretmek, İstanbul da indirmez bizi. Hedefi belirlemeli, biletin bedelini ödemeli, sonra yolculuğa sabretmeli. Kararsız, hedefsiz, bedelsiz yaşanan hayat tat vermez. Fayda vermez.

Bazen dizginlememiz gerekir isteklerimizi, bazen coşturmamız. Neyi ne kadar istiyorsak biz o oluruz. Hedeflerimiz oluşturur bizi. Fedakarlık yaparız, veririz- veririz yine- yine veririz sonuç almak için.Ta ki yüreğimiz tamam diyene kadar. Bazen çok net görürüz, dünü- bu günü, arada dağlar kadar fark olur. Hayata dalar unuturuz, dün özlemimiz olan şeyi bu gün yaşadığımızı. Oysa dün hayal olduğu, içimize sevinç ve coşku verdiği halde bu gün sıradan olmuştur.

Sıradanlaşmamış duygular, şükretmemizi, sevinmemizi, hayatı coşkuyla yaşamamızı sağlar. Sıradanlaşan her değer, anlamını yitirir, keyifsizleştirir, heyecanımızı bitirir. Sızlanmamayı öğrenmek için isteklerimizin değerini ölçmeliyiz. Yoksa sıradan ve anlamsız olur tüm yaşamımız. Sıradan sızlanmalarla çürür mutluluğumuz.

Dün iyi bir işim olsun diye dualarda olan, bu gün iş arkadaşlarından yakınır. Oysa işi yokken, işi olduğuna dair hedefleri varken, her zorluktan keyif alacak bilenecekti. Hayal veya hedef gerçekleşince coşku ve anlamını yitirdi.

Dün huzuru özlüyordum. Huzurlu bir gün, bir gece için dua ediyordum. Her tıkırtıyı silah sesi biliyor, her silah sesinde ölümü tenimde sıcacık hissediyordum. Özlediğim huzur, dualarla geldi. Şimdi çok sessizlikten ve sakinlikten yakınıyorum.

Dün bir yumurta için konvoyu ve 55 km mesafeyi katetmek gerekiyor, ıspanak, portakal elma hayallerimi süslüyor, simit ve patlamış mısır kargo ile İstanbul' dan geliyordu. Bu gün bilmediğim kaç çeşit sebze ile dolu pazar tezgahları, çeşit çeşit marketler, zamanı, ruhumu, özlemlerimi, hayatı sorgulamamı sağlıyor.

Dün bir evlensem diye çılgınca dua eden arkadaşım, uğruna ölürüm dediği eşinden bir celsede boşanıyor. Çocuk bakmak için gelmişim diyen bir çok hanım, kendi çocuklarının sıkıntılarından saatlerce yakınıyor.

Dün ve yarın arasında ezilen bu gün aslında. Ömrün ta kendisi an. İsteklerimizle yarında, sızlanmalarımızla dünde gezinirken, bir günlük enerjiyle bu gündeyiz halbuki.

Ne dünün yorgunluğuna verecek, ne de yarının hayaliyle harcayacak boş vaktimiz var. Her ne yapıyorsak ve yapacaksak hepsi bu güne sığmalı.

İstemeye devam ettiğimiz sürece yarın uyanabiliriz. Şükrettiğimiz sürece gülebiliriz. Kendimizi sorguladığımız sürece sevebiliriz. Bu günü fark edebildiğimiz ölçüde kurtarabilir kutlayabiliriz.

Mutluluk Kaf dağında değil. Dünü hatırlarken gözlerimiz buğulanıyor, dudaklarımız tebessümle bükülüyor. "Ah keşke" demiyorsak, mutlu pek çok şey yaşamışız demektir. Bu günü yarına geçip dün olarak düşününce, mutlu olarak hatırlayacak işleri yapmak için fırsat bilelim.

Güneş yorulmuş, koca yazı bitiriyor bir başına. Solgun ışıkları, yorgun nefesiyle izin istiyor yavaş yavaş.

Sadece o değil, dallar yorgun, yapraklar halsiz, begonviller cansız.

Hiç istemesem de, korkup gizlensem de gümbür gümbür geliyor sonbahar.

Renkler ışıltısını, güneş parlaklığını, bulutlar kar beyazlığını, yüreğim çocuksu coşkusunu kaybedecek yine.

Ölümün kokusu var sonbaharda. Zamanlı, beklenen, hazırlanılmış ölüm. Hani öyle umulmadık zamanda gençliğin başı, muradın tadı, hayatın kıvamında olduğu an gelen, ölüm gibi değil.

Yavaş ve özlenen ölümün kokusu.

Doymuşsun fani lezzetlere, almışsın zevkini dünyanın, her şey yolunda, herkes huzurunda, sırası gelmiştir tadında ölümün. Üzümün hasadı meyvenin tam tadı gibi. İşte işte tam öyle ölümlerin kokusu var eylül de. Belki de sadece ben alıyorum o kokuyu.

Sesleri duyuyorum şimdi, doyulur mu dünya lezzetine, beklenir mi ölüm, özlenir mi. Güzeli mi olurmuş diyen. Olur olur.

Nice korkunç, çirkin, akılları sarsan ölüm varken, sevdiğinin omuzunda gülümseyerek ölmek çok güzel.

Dünyayı tadamadan, dünyaya doymamışların zulmüyle ölen bebeklerin yanında torununun bebeğini okşadıktan sonra huzurla ölmek güzel.

Yüz şehit sevabı. Ne kadar ağır bir ifade. Ölümün en güzeli şehadet ve ondan yüz tane birden. Ölümün güzeli olmasaydı bu ifade havada kalmaz mıydı. Dünyayı birbirine katan. İçindeki hırs canavarını zapt edemediği için tüm dünyayı, zapt etmeye çalışan, vahşiler karşısına geçip, zulme ayak direrken ölmek güzel değil midir.

Sonbahar,

Bu kez ölümün kokusu ağır. Sade ve güzel bir ölüm kokusu gelmiyor ruhuma. Acıtan, yakan bir koku.

Külliyen ölen insani duyguların kokusu bu. Azalan merhamet. Yok sayılan adalet. Varsa yoksa menfaat.

Çirkinin taç bulduğu, ahir zamanın ahirinin, baharının müjdelendiği acı sonbahar. Acıtan sonbahar.

Dökülen taze canlar uçuşuyor ahirete, huzurla. Geride kalanlara sonbahar.

Okyanus misali hayat, içinde savrulup gidiyor insanlık. Evlerimiz vardı önce koca bahçelerle çevrili. Köpekler beklerdi kapıları, az çok korunma çarelerimiz vardı, kapı arkalarında sürgüler. İnsan ne kadar az ise tedbir o kadar az, güven ve huzur o kadar çoktu.

Köy yerlerinde öylesine örtülür kapılar, köpeklere emanet edilirdi canlar. Yabancı birinin kokusunu alınca bağırır uyandırırdı, mübarek hayvanlar.

Daha büyük ilçelerde kapılar sıkı sıkı kilitlenir, öyle uyunurdu. Büyük şehirlerde tedbirler hep çoktu. Kilit zırh olsa ne olacak, insan her yolu bulur ulaşmak isteyince. En acı tedbir aşanı ise güven bozanlar. Önce ince yerinden yaklaşıp oradan yakalayanlar.

Cezalar da ona göre düzenlenmiş, adi suçlarla komplike suçlar, organize ve planlanmış olanlar aynı cezaları bulmuyor karşılığında.

Güven muhatap olduğundan zarar beklememektir. Güven günümüzde kişilerden alınıp kurumlara verildi. Sözüne duyulan güvenle alış veriş yapıp aylarca taksit öderdi eskiler, sonra senet çıktı, hemen yanında sözü de hazır, dostluk başka ticaret başka.

Bu başkalar bir bir deldi doğrularımızı. Önce ufak ufak kemirildi koca doğrular sonra büyük büyük yok olup gittiler. Şimdi tek doğru var, onlar yapıyorsa benim neyim eksik. Ah mübarek senin fazlan var, o da merhamet, adalet, iman, hakkaniyet, nezaket daha neler neler, bunları bir kalemde yok sayabiliyorsa yüreğim evet senin de onlardan farkın yokmuş demek.

Güvensizlik ve korunma meselemiz. Artık kapılar çelik ve birden fazla kilitli, sur duvarı gibi evler yüksek, siteler özel korumalı. Ancak her zamanki gibi kural değişmedi kale içeriden yıkılır. Hiç bir kilidi olmayan telefonlardan kim o, demeden açıp muhatap olduğumuz, sosyal ağlarda dostlarla dert paylaşacakken bir den atlayıp tanışalım mı diyen pervasızlar, affınıza sığınıyorum arsızlar, nasıl durdurulacak. Zaman hızlandı, işler yoğunlaştı, ruhlar sıkıntılı, azıcık huzur, azıcık sükunet istemek hakkımız değil mi.

Artık evlerimiz ne kadar kilitli olursa olsun, teknoloji ile ne evler ne evlilikler, ne namus, ne doğrular güvende değil, Sanal dediğimiz her iletişim gerçeklerimize saldıran birer kemirgen.

Bir yolunu bulup engel ve filtreleme gibi can sıkıcı işlere lüzum kalmadan sistemde hareketler kısıtlanmalı. Adın sanın bir geçmemiş, hayatların kesişmemiş, ne zikrin, ne fikrin dokunmaz, sadece isme bakıp uzanmak, sıkıştırmak, ısrar etmek düzene koyulmalı çok gelişmiş sosyal ağların kullanımında.

O zaman bu kadar ah vah eden gönlü yaralı, sayan söven incinmiş kırılmış da kalmaz ortalıkta.

Adı sosyal iletişim, hurra kesişim, kıyım, yiyişim değil, lütfen annelerinizi, kız kardeşlerinizi, evde bırakıp eve gittiğiniz eşlerinizi düşünün ve birazcık beyefendi, adam, insan olun.

Her mevcudu bozup bir açığını bulan, benim aziz milletim, bu nimetleri de tadını kaçırarak ziyan etmekte ustalığını hünerini gösteriyor.

Rahat ve huzur dolu bir iletişim istemek hakkımız değil mi

Ey Kaf dağı yürekli, kaldırma başın mağrur,
Bugün sana gülen nefsin, yarın ciğerinden vurur.
Halden bilmez zalim olma, zaman seni de bulur,
Bilemezsin nerden geldi, nasip alnında durur.

Keyiflenme varlarınla, Mevla yokluğu tattırır,
Ver verebildiğin kadar, verdiğin seninle kalır.
Kibri besleme içinde, ruhunu, özünü alır,
Bir bakarsın ömür bitmiş, geriye pişmanlık kalır.

Sev seni sevenleri, korkma seni kuşatır,
Senden geçmezsen eğer, nefsin seni kuşatır.
Alemin tek lezzeti muhabbetin tadıdır,
Aç sineni aleme, gönlün her varı kuşatır.

Zor dünyada temiz kalmak, öyle böyle bulaşır,
Yönünü çevir doğruya, duan Hak' ka ulaşır.
Can isterse haramı, uzak dur kiri bulaşır,
Tövbe ile temizlersen, affı sana ulaşır.

Nefeslerin sayılı, biter ecelin olur,
Kaçsan kurtulamazsın Azrail seni bulur.
Dur bir nefes al önce, sevgi gönlün doldurur,
Sevmekten vazgeçmeyen, ebedi huzur bulur.

Aşkla yarattı Mevlam, habibi Muhammedi (sallallahu aleyhi ve sellem)
Tüm kullara vahyetti, sevmeyi emreyledi.
İçinde yarattığım muhabbet şerbetini,
Saklama cimrilik etme dağıt kullara dedi.

Unutturdu ki hayat, sevmeyi merhameti ,
Arayıp bulalım o, yürekteki nimeti,
Sevmek ömrü uzatmaz, sarar ebediyeti,
Seven yakalar elbet, ebedi saadeti.

Bazen kafam karışıyor, Sessize alıyorum düşüncemi rahatlıyor. Gerçeğin tarağıyla tarıyorum fikrimin saçlarını, düzeliyor.

Bazen ruhum karışıyor. Susuyorum. Dibine çöküyor duygularımın tortusu, duruluyorum.

Seni sessiz adam, acıttığın yerde bırakıyorum. Çünkü yanlışım olduğu düşüncesiyle yandığımda, dağılıyorum.

Sevmek sadece Allah' ın lütfu. Sevdiremem sana kendimi, sevdirmedin bana kendini. Ne elin değdi, emek çekti, ne sesin söyledi, gönlüm aldı.

Nezaket, sadakat, kulun mizacı, emeği, seçimi, hali. Değiştirir, şekil verir. Eğitir, öğretir, kemale eriştirir. Sevgiyi sadece, yalnızca Allah verir.

Gölgeni gördüm önce, serin ve emindi. Dinlendim azıcık. İçini dinledim, sakin ve dingindi. Sokulup kalmak istedim. Rüzgarını yolladın önce, silkeledin dallarından. Toprağı savurdu üzerime, kovaladın gölgenden. Ne yaprağındı muradım, ne meyven, ne dalın, ne budağın. Huzurdu aradığım, serin gölgende yakaladım sandım.

Yanılmış olduğumu görmek istemiyorum. Yanılmış olduğumu kabul etmek istemiyorum.

Elmas bir serçe, zümrüt gözlü kanarya, yakut gagalı bülbül değilim. Ne Anka kuşuyum, ne bin bir renkli papağan. Açık sözlü, derin yürekli, biraz deli ama epeyce hisli biriyim. Etim butum bu işte, pasaklı bir serçeyim.

Takılıp kaldığın, gönül telimden, koparıp salacağım seni meçhule. Kıymet verdiğim değerler savrulacak olmasa. Arkandan el sallamadan, vereceğim kara yele, yüreğim seninle sürüklenip helak olmasa. Git içimden git de acım bitsin diye açacağım sana ördüğüm sur kapılarını, içimi çakal çıyan talan edecek olmasa.

Bazen gönlüm yoruluyor, Döküyorum, ne varsa mangalımda, ciğerime ateş değdiren. Rahatlıyorum.

Bazen yoruluyor varlığım, başımı koyup mezar taşına, orada ismimin olmasını diliyorum.