Kimsenin olmadığı, ışığın düşmediği, tenha bir mekan aradılar günlerce. Kalabalıkta gözleri birbirine ne zaman değse, eriyordu içleri. Elini tutacak, sarılacak, kokusunu alacaklardı birbirlerinin.

Nihayet tam istedikleri gibi loş, sessiz bir yer buldular. Elleri dokununca kalbi çarpmaya başladı. Sokulunca başı döndü, bedeni sıcacık oldu. Kolay değil dedi içinden, ilk defa yaramazlık yapıyorsun. Sahi bu yaramazlık mıydı, yoksa daha mı fazlasıydı.

Aklı ruhunu sıkıştırdı, ruhu yorgun kalbini, bir sarsıldı, bir duruldu, olduğu yere yığılıp kaldı. Eskimiş bez bebek gibi. Uğruna her şeyi göze alan, günahı bana olsun, senin için feda olayım diyen her şeyden vazgeçmeyi vaat eden sevgili, bakakaldı. Telaşlandı, korktu, onu orada, o haliyle, hasta kalbinin acziyle baş başa bırakıp kaçtı. Uğruna feda edeceği hiç bir şeyi yoktu. Yüreğindekini, sevgim dediğini, duygularını, hayatın anlamını her şeyi bırakıp kaçtı...

Korku yaman çelişki. Hem azim, hem pes sebebi.

Korkunun ördüğü dağları aşamaz bazen yürek, içindeki takıntıyla yaşar. On beşinci kata tırmanır, asansöre binemediği için asla tadını bilemez daha önce denemediği yemeğin. Kalabalığın önünde halini anlatamaz, sesi nefesi kesilir. Tavuğun yanından geçemez, köpek var diye sokağa yalnız çıkamaz. Gök gürleyince büzülüp, yanındakine sarılır. Daha ne tuhaf korkular, ürpertiler, fobiler var. Hepsinin arkasında ilginç ve etkileyici bir hikaye bir yaşanmışlık.

Kişinin haline yaşadıkları iz düşürür, o özünde olanı biriktirir, ömrü olduğunca.

Aynı sahneye dönük yüzlerce kişi aynı konuşmacıyı izler. Hiç birinde, hiç bir eylem yoktur. Sessizce ve odaklanarak. Tüm dikkatleri ile gözlerini kırpmadan takip ederler. Telefonlar kapalı, ilgi tamamen sahnede.

Ön sıralarda oturan baba, gurur duyarak içinden " böyle olacağını biliyordum, çocukken de özeldi oğlum" diye geçirir, tüm dikkatine rağmen, oğlunun anlattığı hiç bir şeyi duymaz.

Biraz daha ileride oturan sevgili, "bakışları ne kadar muhteşem, el hareketleri etkileyici. Her an tekrar aşık oluyor, daha çok arzuluyorum " der ve anlattığının hiç birini algılamaz.

Annesi, yatırıp yoğurduğu, emzirip okşadığı günlere giderek, şefkat yumağına dönüşür, algı kapalıdır

Çocukluğundan beri hasmı olan sınıf arkadaşı, içinden sayar döker, nesini alkışlıyorlar, "çocukken de şarlatan, soytarı biriydi" diye öfke ve kıskançlığını biler.

Ders için gelen öğrenciler, notlar alır.

Eleştirmen dört gözle, her haline kendince puan verir.

Bir iki kişisel gelişim meraklısı, sünger gibi çeker her anlatılanı.

Hocası oradadır, eksiklerini belirler. Sahasında iyi, hitapta usta konuşmacı, sahneden indiğinde herkes kendi heybesini yüklemiştir aynı malzemeden.

Özüne, ihtiyacına, mizacına göre emer ruh olayları. Sindirir, kendileştirir, sunar. Kimse kimseye bir şey öğretemez, öğrenmek istemeyince.

Mevlana (ra) ne güzel özetlemiş, "Bildiğin ne kadar çok olursa olsun, karşındakinin anladığı kadardır." İçine ilgisi az olana, gözünü başkalarının eksik ve kusurlarına çevirene fayda vermek zordur.

İnsan korkar. Anlamadığından, bilmediğinden, uzak bulduğundan. 

Öğleden sonra Fatih Caminin avlusu, bayram yeri gibi olur. Çayını demleyip, termosa koyan, ekmeğin arasına bir iki parça bir şeyler sıkıştıran soluğu alır avluda. Paten kayanlar, bisiklete binenler. Satıcılar, simitçiden baloncuya herkes oradadır. Sadece Fatih Cami değil, Yavuz Selim, Süleymaniye, Eyüp sultan. Küçücük sokak arası parkları bile gece yarısına kadar dolup taşar. İstanbul başka alem.Yine gönlüme hasreti düştü kalabalığın.

Ne yapsınlar, taşı toprağı altın deyip kopup gitmişler. Bodrumlarda, daracık balkonsuz evlerde zaman geçiriyorlar. Onlar için nefes alanı, o kalabalık mekanlar. Eee herkes bizim kadar şanslı değil, çıkacaksın sahile, hastane altından Özbel' e kadar yürüyeceksin. Halin mi yok, pencereni aç, evde mis gibi havayla tazelenirsin.

Doğamızda var bu. Ortam bizi yoruyorsa bırakıp gidiyoruz. Gidiyoruz sıkıştıkça, daraldıkça, çabalayıp boğuşmak yerine, kaçıyoruz.

Yorulmak istemiyoruz. Yorulacak kadar dinlenip, boş duruyoruz oysa. Bozulanı düzeltmek zor geliyor, hemen bırakıyoruz. Kirleneni temizlemek yerine atıyoruz.

Geçinemeyince, anlamaya çalışmak, iletişim kurmak, sabredip emek sarf etmek yerine boşanıyoruz. Evladını şımarık yetiştirip başaramadım, tertipli düzenli yapamadım, disiplini görsün, öğrensin diye yatılı okullara, yurtlara gönderen anne- babalar var.

Sorunu bırakın, sorumluluk almak istemiyoruz. Evladın derdi tasası bitmiyor, okul üniversite, aman bir de dünür, torun uğraşamam köpeğimi seviyorum, bana yetiyor diyor, yeni nesil.

Ne kadar dirençsiz, güçsüz, mukavemetsiz olduk. Bezgin, miskin ve keyifsiziz aynı zamanda. Doyma bilgisi yok uyaranlarda. Zevk sınırı, haz ölçüsü. Limitler kayboldu, algılar devre dışı. Kahkahalarla gülen insanlar yok artık. Ya ilaçla sakiniz veya maddeyle coşkulu.

Ölmedik, ruhlarımız bedenlerimiz de ancak, ruhlarımızın ışıkları sönmüş, güneşleri soğumuş.

Sihri kaçmış gibi yaşamın. Renkleri solmuş. Sevgiler yapmacık göstermelik, aşklar ihtiraslı bir heveslik. Çok hızlı akıyor zaman.

Tanımadan dost, tat almadan düşman oluyor insanlar. Sebepler ve sonuçları da karma karışık. Soğuk makarna gibi ilişkiler. Tadı kaçmış çay gibi buruk mayhoş lezzetsiz.

Geçici heveslere yöneliyoruz. Anlık ve zahmetsiz. Evde yemek hazırlamaya uğraşmak ve sonrasında bulaşık tabaklara dokunmak yerine, dışarı çıkıp afiyetle doyup dönüyoruz. Yemek hazırlarken yenilenen, çoğalan bir çok duyguyu da kaçırmış oluyoruz. Minicik bebekleri bakıcıya verip, gün boyu boğuşmuyoruz belki ama onun tazecik zihnine ilk kazınan portre, ilk doyuran dokunuş da olamıyoruz.

Ne kadar kolaysa rahatımız, o kadar kolay oluyor kaybetmemiz.

Oysa yattığımız yerden belli oluyor halimiz. Eserimiz gösteriyor bizi. Ya aslan yürekli Richard veya batan gemiyi ilk terkeden farecik oluyoruz.

Karar bizim. Elimizi yüreğimize atıp karıştıralım. Ederimiz ne, çarelerimiz neler. Zamanı değiştiremeyiz ama mekanı ve cihanı elbette değiştiririz.

Bankalara güvenme, milli sermayeyi dışarı taşı. Okulları beğenme, beyinleri dışarı kaçır. Elimizde kalanları, iştahla gözleyenler var.

Kaçtıkça büyür sorunlar, yüzleşip boğuşmalı. Çare ışıkta değil, çare karanlığa ışık olmakta.

Terlemeden ele geçen, uğurlamadan gider.

Okyanus misali hayat, içinde savrulup gidiyor insanlık. Evlerimiz vardı önce koca bahçelerle çevrili. Köpekler beklerdi kapıları, az çok korunma çarelerimiz vardı, kapı arkalarında sürgüler. İnsan ne kadar az ise tedbir o kadar az, güven ve huzur o kadar çoktu.

Köy yerlerinde öylesine örtülür kapılar, köpeklere emanet edilirdi canlar. Yabancı birinin kokusunu alınca bağırır uyandırırdı, mübarek hayvanlar.

Daha büyük ilçelerde kapılar sıkı sıkı kilitlenir, öyle uyunurdu. Büyük şehirlerde tedbirler hep çoktu. Kilit zırh olsa ne olacak, insan her yolu bulur ulaşmak isteyince. En acı tedbir aşanı ise güven bozanlar. Önce ince yerinden yaklaşıp oradan yakalayanlar.

Cezalar da ona göre düzenlenmiş, adi suçlarla komplike suçlar, organize ve planlanmış olanlar aynı cezaları bulmuyor karşılığında.

Güven muhatap olduğundan zarar beklememektir. Güven günümüzde kişilerden alınıp kurumlara verildi. Sözüne duyulan güvenle alış veriş yapıp aylarca taksit öderdi eskiler, sonra senet çıktı, hemen yanında sözü de hazır, dostluk başka ticaret başka.

Bu başkalar bir bir deldi doğrularımızı. Önce ufak ufak kemirildi koca doğrular sonra büyük büyük yok olup gittiler. Şimdi tek doğru var, onlar yapıyorsa benim neyim eksik. Ah mübarek senin fazlan var, o da merhamet, adalet, iman, hakkaniyet, nezaket daha neler neler, bunları bir kalemde yok sayabiliyorsa yüreğim evet senin de onlardan farkın yokmuş demek.

Güvensizlik ve korunma meselemiz. Artık kapılar çelik ve birden fazla kilitli, sur duvarı gibi evler yüksek, siteler özel korumalı. Ancak her zamanki gibi kural değişmedi kale içeriden yıkılır. Hiç bir kilidi olmayan telefonlardan kim o, demeden açıp muhatap olduğumuz, sosyal ağlarda dostlarla dert paylaşacakken bir den atlayıp tanışalım mı diyen pervasızlar, affınıza sığınıyorum arsızlar, nasıl durdurulacak. Zaman hızlandı, işler yoğunlaştı, ruhlar sıkıntılı, azıcık huzur, azıcık sükunet istemek hakkımız değil mi.

Artık evlerimiz ne kadar kilitli olursa olsun, teknoloji ile ne evler ne evlilikler, ne namus, ne doğrular güvende değil, Sanal dediğimiz her iletişim gerçeklerimize saldıran birer kemirgen.

Bir yolunu bulup engel ve filtreleme gibi can sıkıcı işlere lüzum kalmadan sistemde hareketler kısıtlanmalı. Adın sanın bir geçmemiş, hayatların kesişmemiş, ne zikrin, ne fikrin dokunmaz, sadece isme bakıp uzanmak, sıkıştırmak, ısrar etmek düzene koyulmalı çok gelişmiş sosyal ağların kullanımında.

O zaman bu kadar ah vah eden gönlü yaralı, sayan söven incinmiş kırılmış da kalmaz ortalıkta.

Adı sosyal iletişim, hurra kesişim, kıyım, yiyişim değil, lütfen annelerinizi, kız kardeşlerinizi, evde bırakıp eve gittiğiniz eşlerinizi düşünün ve birazcık beyefendi, adam, insan olun.

Her mevcudu bozup bir açığını bulan, benim aziz milletim, bu nimetleri de tadını kaçırarak ziyan etmekte ustalığını hünerini gösteriyor.

Rahat ve huzur dolu bir iletişim istemek hakkımız değil mi

Özlediğini hissetti, bir kaç gündür görmemişti yüzünü. İçi sıkıntılı, sinesi dardı. Aradı bir kaç kez, açan olmadı, telini. Mesaj attı üst üstte, cevap gelmedi. Tuhaf, dostu hemen açar, hemen yazardı. Telaşla dışarı çıktı. Evine gidip kapısını çaldı, içeriden gelen, televizyon sesini duyuyordu, kapıyı uzun uzun çaldı, açan olmadı. Başına bir şey gelmiştir diye endişelenip yanan yüreği, başka bir acıyla doldu. Dostu onu görmek istemiyordu. Hatasını söyleyip, düzeltme şansı bile vermeden silmişti onu. Yaşadıklarını geçirirken aklından, yanağından süzülenleri siliyordu yavaş yavaş...

Kabuk bağlıyor yüreklerimiz, yaralandığı yerlerden. Kuruyor, bükülüyor, katılaşıyor. Üstelik sokaktaki insandan değil, kıymet verdiklerimizden. Sevdiklerimizden.

Ateşin yaktığını, bıçağın kestiğini, soğuğun üşüttüğünü, biberi acısını, düşmeyi öğreniyoruz, küçücükken. Köpekten, kediden, kuştan, böcekten sakınıyoruz büyümeden. Tehlikeyi koklayarak kaçmayı, endişelenmeyi, savunmayı biliyoruz. Peki neden, insanın zararından korunmayı öğrenemiyoruz.

Bu tecrübe tek kişilik. Sıfırdan başlıyoruz her insanda. Melek diye heveslenerek, ilahi lütuf sayıyoruz. Sonra yavaş yavaş görmeye başlıyoruz insan olduğunu, kusurlarını, hırslarını, başkalıklarını ümit ve muhabbetle yanılmamayı dileyip "ama ben seviyorum onu" limanına çekiyoruz, ümit teknemizi.

Zaman yuta yuta bitiriyor sevinçleri ve yine fiyasko. Sebep hazır "insan işte çiğ süt emmiş" bizim hiç kabahatimiz yok. Oysa kendi celladımızı, kendimiz yetiştiriyoruz. Önce kanatlar takıp, ruhumuzda uçmasına izin veriyoruz. Yetmiyor, sevinçlerimize ışık kabul ediyoruz. Kendi bıçağımızı, kendimiz bileyliyoruz. Işıl ışıl olana kadar manalar, unvanlar yüklüyoruz. Gönlümüzde yer verip zehrimizi elimizle besliyoruz. Isısı için güneş, nemi için yağmur oluyoruz. Biz ne kadar çok emek verirsek, içindeki çiğ süt o kadar çabuk ekşiyor. İnsan bu, bozuğu hiç çekilmiyor.

Mecburuz bir bakıma, yalnız yaşanmıyor hayat. Yüreğimizde fışkıran sevgi, dağılan hoşgörü, sınırsız iyi niyet, üfül üfül ümit rüzgarları var. Şarjımız diğer yüreklerden. Severek besleniyor ruhlarımız. Güvenerek güçleniyor. Öyleyse sorun nedir. Aralarında bir hata yapıyor olmalıyız. Hep kötüleri, hamları, çiğleri düşmüyor her halde bize.

Geleni, maskesi ve kostümü ne olursa olsun, evirip çevirip içindeki gizli zararları ortaya çıkarıyoruz. Pisilerden aslan, kuşlardan kartal, köpüşlerden kurtlar fışkırtıyoruz. Gereksiz ilgi-alaka, fazla kıymet vererek. Kıymeti yoksa içinde, hemen çamurlaşıyor. Çömleği defalarca pişirmenin sebebi de bu işte, çamurlaşmasını engellemek. Sürçmedik at, düşmedik yiğit olmaz, silkinip kalkabilmektir maharet. Yeniden ümitle sarılıyor yürek. Eski desenleri, gönül duvarlarına tablo sayarak.

Mümin aynı yerden, iki kere ısırılmaz buyuruyor efendimiz (sav) düşe kalka büyütsek de içimizdeki çocuğu aynı yanlışa düşmemeyi, aynı yanılgıyı yaşamamayı salık veriyor.

İlk bakışta, zarar etmiş gibi görünür insan, ancak asla kaybetmeyeceği nimettir, kazandığı tecrübe. Her şey kaybolur gider ama tecrübeler hep kalır bizde. Sonraki hayatımızı net gösteren, parlak gözlük camları gibidir.

Ağaç da meyve vermeden önce, çiçek açıyor. Boynu bükülüp dökülen çiçeğin, hemen dibinden meyvesi püskürüyor. Tecrübe meyveleri de ümit ve sevinç çiçekleri dökülünce çıkıyor. Acıtsa da kalan ömrümüzde, tatlı meyveler bırakıyor.

Her yanılgıda biraz daha kalınlaşıyor, uçuşan gönül tülleri, kıpırdamaz oluyor zamanla. Bir tatlı tebessümle eriyen kalp, ayaklarına serilen yüreklere, basıp geçiyor. Birer büyük madalya hazırlamalı, yoğurdu üfleyerek yedirten dostlara...

Tecrübe pahalı bir nimet. Bedeli peşin ödenen. Etkili acı bir reçete hepimize. Gönlün kaç yanılma hakkı vardır. Limit ne zaman dolar. Daha kaç kere havalanır, sevinç balonu ve nerede çakılır yere.

Hayat bu. Böyle devam eder devran, son nefese kadar. Hakiki dostları, tabutun içinden göreceğiz. Ne yazık ki kalkıp sarılma şansımız olmayacak...

Çürüğünü, çiğini ayırt etmeye yorulmayalım.
Gönlümüzde hissettiklerimize bol bol sarılalım.

Bu gün gözüm yaşlı ağladım anne, ümidimi bir bir talan ettiler.
Bak yine karalar bağladım anne, temiz rüyalarım hep kirlettiler.