Yanmasaydı gönlümüzde hasret ateşi,
Bu kadar iyi, bilir miydik sevmeyi.

Bilinmez yaşanmamışlar. Korkutur denemediklerimiz. En güzel meraklar bile ilk denemede heyecan verir. Yaşadıkça öğrenir, öğrendikçe güçlenir, güçlendikçe bilenir, bilgeleşiriz.

Sevgiyle doğuyoruz, sevilerek büyütülüyoruz. Vıcık vıcık, yapış yapış hem de. Avrupalılara soruyorlar Türklerin en çok nesine şaşırıyorsunuz, cevap çok çarpıcı, başkalarının çocuklarını sevmelerine. Başkalarının çocukları, ne acı bir ifade, oysa biz çocuğu hepimize hediye görürüz, öyle eğitildik, öyle öğretildik.

Efendimiz (sav) çocuk sevmeyene görev vermekten uzak durmuştu. Yolda geçtiği yerlerde oyun oynayan çocuklardan birinin eksik olduğunu fark edecek kadar çocuklara dikkat ve şefkatle bakardı. Hatta bir gün bir çocuğu göremeyip nerede olduğunu sorduğunda, kuşu öldüğü için üzgün cevabını alp kuşu için çocuğa başsağlığı dilemeye gitmişti.

Biz bu kadar ince gönüllü, şefkat yumağı, merhamet timsali bir peygamberin ümmetiyiz. Başkalarının çocuğu olmaz, çocuk dünyaya emanet gelir, nimet olarak verilir. Seve seve büyütülür. Parkta, yolda, otobüste, vapurda ağlayan bir çocuğu tüm kalabalık beraber susturur. Şebeklik yapılır, çantalar kurcalanıp dikkat çekici nesneler bulunur,  kısacası herkes seferber olur.....du mu desek acaba. Şimdilerde kulaklıklar ağlayan çocuğu duyurmaz oldu. Gözler telefonlarda yorulan anneler fark edilmiyor. Daha acısı çocuklar annelerle sokaklarda, arabalarda, otobüslerde değil.

Eskisi kadar çocuk yok etrafta, hele bebek. Sabahtan çıkıyorum bazen sokağa bir bebek düşer nasibime severim diye, park sokak bir bebek göremeden dönüyorum. Hamile bir hanım gördüğümde ki burası zaten küçük bir ilçe, doğumuna kadar takip ediyorum üç beş aya bebek görürüm diye. Suya susar gibi bebeğe, çocuğa, selama, sohbete özetle insanla, sıcacık gerçek insanla, gerçek iletişime hasret çekiyor yürekler.

Başkalarının çocukları, dedikten sonra, çocuk sesi gürültü oldu. Yaramazlıkları göze battı. Büyük anneler, annane babanne derdik, torun zahmetine katlanamaz oldular. Kendi çocuklarını bakıcıya verip çalışmış, emekli olmuş hanımlar şimdi büyük anne konumundalar. Zaten yorgunuz, biz verdik anneleri de versin diyorlar. Evet o da bir sektör sonuçta, evde çocuk bakan hanım sayısı kreşlere kafa tutacak kadar çok. Amma çocuk bu kan kokusu çeker. Canından olandan ilgi bekler.

Kendisine bakan gözde, kızgınlığı, korkuyu, hüznü, şefkati, sevgiyi, yakınlığı bir saniye de ayırt eder. Masum yüreği duygu ayrıştırıcıdır aynı zamanda. Onu kandırmak mümkün olmaz. Benim buna inanmamı istiyor, o zaman üzmeyeyim onu, inanmış olayım der çoğu zaman.

Çocukların azaldığı dünyada, yarınlar tükeniyor demektir. Araştırmalara göre 2050 den sonra normal yolla anne baba olmak imkansız hale gelecekmiş. 15 yıl önce ülkemin öncelikli konusu doğum kontrolüydü, şimdi ise en az üç yapın teşvikleri. Ve nihayetinde asla 100 milyon nüfusa ulaşamayacağımız gerçeği.

Önce dünyayı küçük köy haline getirdiler. Ulaşım saatlik, iletişim saniyelik oldu. Sevgilinin saçının teline kavuşmayı vuslat sayarken, görüp dokunmayı bir tuşa, temasa indirdiler. Duygular dantel dantel desen desen iken, şehvet ve nefrete dönüştürüldüler. Sayısız nimeti tatlı tatlı yaşamak varken, itişip kakışıp hırlaşmaya götürdüler. Çeşit çeşit güzel kelime ile yavaş yavaş hal anlatılırken, takır takır kuru kırıcı gürültülü sözlerle savaşan ruhları, çoğalttılar.

Korkuyorum, bizden sonrakiler ne görecekler güzellik adına. Neyi hissedecekler sevinç adına. Yaşamak anlamını yitirdikçe ne için uyanacaklar, nasıl uykuya dalacaklar. Dünya daha hızlı dönüyor artık, insanlık daha fazla öğütülüyor.

Zamanın hızlandığı, ömrün kısaldığı günlerdeyiz. Gayreti çoğaltıp, daha çok gönle girmeyi başarmalıyız. Hayat sadece yüreğindeki güzellikleri sunduğun zaman sana güzellikler getirir, senin şarjın sevgiden olur, paylaşmak çoğaltmanın en kestirme yoludur. 

İnsanların arabesk nidalarla insana güvenilmez sözlerini, önce bana güven, kendine güven, güven dağılmış altın sandığı ise her gönülden bir bir topla yeniden doldur hazineyi, yarında doğacak çocuklarımız için bu kaçınılmazdır. Emaneti ziyan ettiler, biz elimizden geleni yapmalıyız, geleceğimiz ve milletimiz için. Hadi bir gayret...

Sevdik, sevebildik, yaşadık biz mutlulukla,
Sevmeyi kaybedersek, kaybolur insanlık da...

Giderek tahammülsüzleşiyor insanlık.

Korkutuyor gidişat. Sinirler ayakta, sabırlar ayak altında, feryat figan zulüm çığlıkları. Haksızlık naraları.

Bir mutsuz, bir gamlı, bir öfkeli, bir bezgin, alabildiğine ümitsiz, olabildiğince hırslı. Belirsiz bir savaş içindeyiz sanki. Düşman yok belirli, herkes bir başına Don Kişot, etraf yel değirmenleri. Rüzgara bağır, buluta say. Ota çöpe dalaş, eşi dostu kır. Ben kıymetliyim, ben özelim, ben eşsizim. Eee, doğru dediklerin de, senin özel ve eşsiz oluşunu, hissettirecek birileri lazım. Yalnızlık ömür törpüsü, çayını yudumlarken, kahvenin kokusunu içine çekerken, bir çift göz arıyor yürek. Bırak dört dörtlük olmasın. Melek değiliz hiç birimiz.

Kusurlarımız var, kusurlu dostlarımız olacak. Kusursuzu bulmaya değil, kusurları görmemeye talip olmalıyız.

Her şeyimiz tastamam da huzurlar sıfırlanmış. Bir avuçla dolacak midelerimiz için, ömrümüzü tüketiyoruz. Bir parça beze bürünecek bedenlerimizi rengarenk giysilerle süslemek için, zamanı öğütüyoruz.

Anne diye ağlayan bebeklere, iyi gelecek hazırlamak için çalışan annelere, hüzünle bakıyorum. Neyin telaşındayız. Neyin savaşında. Yolun ne kadarını kat ettik, finişin ne kadar uzağındayız.

Fazlasını görene kadar huzurluydu insan. Birinde görünce heveslenir, çabalar elde edince mutlu olurdu.

Zaman, gördüklerimizi sınırsız hale getirdi. Mesafeleri kısaltıp, elde etmeyi kolaylaştırdı. Her gün yeni ve yüksek hedeflerle istikameti şaştı insanın. Bir üst model. Yalnızca bu var, akıllarda. Önceden insanın kendi kıymetliydi. Kendini bir üst seviyeye taşımanın derdindeydi. Tekamül. Uğraşa didine kemale ermeye çalışır, bu yolda insanlık çizgilerinin ötesine meleklerin üzerine sıçrardı. Şimdi, eşya önemli. Ne can önemli, ne canan.

Anne nete bağlanınca yavrusunu, evlat telefonu avuçlayınca ana babasını görmüyor.

Bir başına insafsızca hazırlanan zaman değirmenlerinde, ömürler un ufak öğütülüyor.

Bazı paylaşımları görünce dehşete kapılıyor insan, evde kaç kişi yaşadığını bilmeyen gençten, çocuğunun hangi okulda olduğunu fark etmeyen babaya kadar.

Zaman bir yana en acısı, içimizdeki ümidi tüketmesi. Sanal ortam denilen, dipsiz bir kuyu. Sesin boşlukta, bir çok sese karışıyor. Kendi yankısı, başka tınılar, ayakları yerden kesiliyor. Çabucak kurulan muhabbetler, zahmetsiz sohbetler, saman alevi gibi geçip giden ilişkiler. İkram yok, sıkıntı yok. Göz gözü görmüyor, utanmak yok. Uçup gidiyorsun, rüyada gibi. Sonrası kırılmışlıklar gerçek, acılar gerçek.

Kıymeti yok artık dostun da arkadaşın da. Öyle çok var ki, canım acıyor yazıyorsun, etrafın hemen sarılıyor. Yine sanal, yine gölge insanlarla. Sonrası sıradan arabesk nidalar. Talihsizim bahtsızım. Kasap ta sıra bekleyip, cep telefonu alamaz insan. Teknoloji reyonunu alt üst etsen, bir simit alıp açlığını bastıramazsın.

Kendini ve ihtiyacını bilen, ruhuna düğüm üstüne düğüm atacağı sanal okyanuslarda sörf yapmaz.

Kendimiz pişirirdik önceden, iyisini seçer, iyice temizler, özenerek hazırlardık. Zaman alırdı. Emek verirdik, karşılığında mutlu olurduk. Gidip hazır yiyoruz şimdi. Tadı olabilir ama muhabbeti yok. Herkes elindeki telefonda ayrı bir sosyal ağda, ne yediğini biliyorsun, ne de kiminle yediğini fark ediyorsun. Reklam izlerken yemek yiyen bebek gibi, yarı bilinçle.

Kendimiz örerdik, ilmek ilmek sevgiyle, özenle. Zaman verir, keyif alırdık. Başarmak, takdir görmek, mutlu ederdi. Şimdi renk renk seçeneklerden, giderek daha daha ucuzlayan, ruhsuz fabrika ürünlerinden alıyoruz. Bedenimiz ısınıyor belki ama yürekler tir tir titriyor.

Kendimiz hissederdik önceden, kişiye has duygularla, inişli çıkışlı ruh halleriyle. Dar geçitlerinde ruhlarımızın, başka başka sancılarıyla. Desenleri özel olurdu, kendimiz gibi. Sundukları benzemezdi kimseye, gönlümüz gibi onun ince tıkırtıları, gümbürtüleri gibi. Şimdi başkalarının hissettiklerinin altına onay veriyor insanımız.

Birileri oturup, karamsarlık mısraları diziyor, renkli resimli beziyor, insanımızda öylece beğeniyor.

Karamsarlık, ufkun kapılarını kilitler, acıtan sözler, karamsarlığı davet eder. Hep biz masum, hep biz mazlum, hep biz ezilmiş. Bir kere de güçlü, hoşgörülü, bağışlayıcı olalım. Zaman zaman yaşarız, yanılgıyı da yenilgiyi de. Ne karşıdakini zalim sayalım, ne bizi mazlum.

Hatadır olur, incitmemeye azmi olanın mendili kuru olur.

Affetmek erdem değildir sadece, insanın kazandığı en büyük ödüldür. Yüreği affettiği zaman, hissettiği duygu kadar besleyen çok az duygu vardır. Tamamen tazeler, güçlendirir.

Nasıl demişti Mevlana,

EDEP SAHİBİ, YEDİĞİ TOKADIN, SAHİBİNE BAKMAZ. SEBEBİNE BAKAR.

Edep sahibi susar, kusurunu gönlünde arar, kendinde arar, bir daha yapmamak için çare arar, affettirmek için kendini yol arar. Edepsiz de ben susturdum deyip, olduğu yerde sayar.