Annemin dizine bitlerim için değil de saçımda ki beyazları saydırmak için yattığımda anladım. Değişenin sadece sayıların değil de benliğimin olduğunu. 


Uzakların aslında o kadar uzak olmadığını, öpüşüldüğünde bir bebek sahibi olunmadığını, yada ezanı Allah’ın okumadığını öğrendiğimde büyümüştüm. Diş perisinin bir dişe karşılık 5 lira verecek kadar masum olduğuna inanmıştım oysa. Bunu yapanın
annem olduğunu öğrenince de büyümüştüm aslında.



Büyümek dedikleri aslında hep üşümekmiş. Güzel sandığımız yaşamımızın aslında o kadarda fiyakalı olmadığını anlamak, seneler geçtikçe sevdiklerimizi bir bir uğurlamakmış.
Büyüdüğüm için mi yetişememiştim onların gidişine yada hala çok mu küçüktüm onların peşinden koşmak için.


En azından anladım senelerce neden ”büyüyünce anlarsın” dediklerini.
 İki koltuk arasına yapılan yastıktan evlerde o kadarda uzun süre yaşanılmadığını anladığımda toplumun benden iyi bir iş, iyi bir ev, iyi bir maaş istediğini anladığımda en güzel yıllarıma artık geri dönüşümün olmadığını fark ettim. 


Giderek bir yarış atına dönüşüyoruz. En iyi işlerde, en iyi okullarda, en iyi yerlerde her şeyin en iyisine sahip olmamız gerekiyor. Oysa sorarım sana en son ne zaman bir şeyi sen istediğin için yapabildin? Yada en son ne zaman ağız dolusu bir kahkaha atıp mutluluğu kalbine kadar hissettin? Hiç değil mi ? Her şey akıp giderken insanlar bir yerlere yetişmeye çalışırken, içinde ki çocuk hiç değişmesin olur mu?
 


Bugün kendin için bir iyilik yap herkesleşme, büyüme, çünkü sen olduğun gibi güzelsin, özendiğin gibi değil. O zaman şerefine... Gelişen sadece bedenin,ruhunun güzelliği senin kontrolünde temiz kaldığın sürece güzelsin.Hiç kirlenme olur mu…




Misafir Yazar :
Yiğit Erol Güler


yeguler.wordpress.com