Zamansız yaşamalı hayatı, mekansız olmalı beden.

Karardı karanlıkta kara düşüncem,
Bir ıslak duvarda patladı umudum.
Aydınlık sabahlar bekliyor haminne m,
Sevinçler tükendi, sevgide kurudum.

Neden gülmüyor denizde martılar,
Nerede kaybolmuş balıkçı teknesi.
Çare değil derdime yakamozlar,
Kim aldı sevginin gizli sihrini.

Derin bir çığlık inleyen kayalarda,
Çırpınış çaresiz yaralı turnada.
Beklenen özlenen o uzak şafakta...

Kim bilir kaç çare umudu getirir,
Kim bilir kaç çare korkuyu bitirir.

Özledim sıcacık hoş tebessümü,
Huzurun rengi soldursun hüznümü.
Ölürsem duayla örtün gözümü,
Bilirim boşuna geçirdim ömrümü.

Hamd ile şükürler bağlasın sözümü,
Sabırla dualar dağlasın özümü...

Gözlerim kum kaçmış gibi acıyor. Minik minik parçalar geziniyor göz kapaklarımın içinde. Yüreğimde bir darlık, sıcacık oluyor her yerim. Kasım ayını hiç sevmem, anneciğimin gittiği ay. Her kasım yanar durur sinem.

Annesi olanlara her daim söylerim elini ayağını, saçını kulağını neresi denk gelirse öpün koklayın, gittiler mi boşluğu hiç bir şeyle dolmuyor. Karanlığa çekilip, içine gömüle gömüle anneee anneee anneee inliyorsun. Ne sesin duyuluyor, ne cevabı geliyor.

Kur'an-ı kerim okuyorum sürekli, rüyamda görüşmek için, bir iş veya uğraşla okuyamamışsam rüyama gelmiyor. Bilmeyen anlamaz ama o rüya görüşleri bile hasret acısını hafifletiyor. Sıcacık sarılmak. Kokusu yok ama gözleri, elleri, varlığı ilaç oluyor.

Gözlerim kızarmış ve yüzüm düşmüşse çocuklar gelip anneni mi özledin derlerdi miniciklerdi. Küçük kızım başımı dizine koyar, üzülme ben senin annen olurum derdi, üç yaşından bu yana o benim küçük annem, ne zaman üzülsem başımı dizine koyup saya saya ağlarım. Bir iyi geliyor bilemezsiniz.

Aileden bin km uzakta yaşıyorsanız, annesizseniz, annesi olduğunuz yavru size annelik yapsa şükürlerde olursunuz. Hayat yorucu, ezici, kırıcı. Ekmeği tam, yuvası sıcak olanlar herkesi aynı zanneder, her baş bir ağırlık, her yürek bir acı taşır kapasitesince.

Babamın yanına gittiğimde annemin kıyafetlerinden aldım. 15 senede annemden geriye kabrinde ne kaldı bilemem ama kıyafetler yepyeni duruyor. Pijamasını giyip uyuyorum. Sarılmış gibi sıcacık. Kokusunu alarak, bir huzur bir keyif bebek oluyorum yeniden.

Seccadesine alnımı koyup tesbihini okşuyorum. Annem gül kokulu canım annem, seninle yaşamak yarım kaldı, doyamadım. Gittiğinden bu yana her gün yeniden yetim yeniden garip yüreğim. Ne sokulup saklanacak bir gölge, ne nazlanacak bir sinem var.

Sensizlik alışılamayacak bir yalnızlık anne, her meşguliyet sonuna geldiğinde bak anne ne yaptımla bitiyor. Bak anne ne yaptım, ben 15 senedir seni özledim, Görüş günü olmayan bu ayrılıkta, her gün sana gelmenin yaklaşmasına sevindim.

Vuslatı mahşere kurulu ilk ayrılığımsın, bana ahireti tatlı kılan, ölümü sevdiren ve özleten gidişin büyütmeye devam ediyor annem. Bak gördün mü sana gelmeye hazırlanırken, günden ve zamandan gafil olmamayı, ve senin öğrettiğin gibi kimseyi incitmemeyi devam ettiriyorum.

Seni çok özledim canım annem, Rabbim huzurla dinlendirsin, sıkıntı ve zahmet vermesin.

Anne kokusuyla uyumak, yanınızda ise yakınınızda ise hayatta ise sarılıp yatınca olur. Ama diğer alemde seyrü seferde ise işler zorlaşır. Vaktiniz varsa her anın kıymetini bilin, geri dönüşü olmuyor bu ayrılığın.

Annesi gitmişlere sonsuz kuvvet, annelerine de Rabbimden rahmet diliyorum.
https://www.youtube.com/watch?v=Nt5g6rQfbl4

Ölüm, sıcak nefesini ensemde hissettiğim,
Ölüm, bazen özleyip, bazen istemediğim...
Ölüm, sana, bana, ona, yaratılmış, her varlığa,
Belki kirpiğinden yakın, belki Kaf dağından uzak...
Bu değişmez gerçeği, her canlı yaşayacak...

26 Ağustos sabahı, ikizler babalarının telefon sesiyle uyandılar. Sıcak bir sabah, sıkıntılı bir hava vardı. Ses kesilir diye beklediler, tekrar tekrar çalıyordu telefon. Yerlerinden kalkarken ikisi de isteksizdi, balkondan geliyordu ses, yürüdüler itişe kakışa, her adım onları ömürlerinin sonuna kadar unutamayacakları bir zamana taşıdı. 12 yaşlarındaydılar, balkona çıkınca, 15- 20- 25 belki de otuz oldular. Babaları ölmüştü. Hem de beş saat kadar önce. Dokundular soğuktu. Rengi morarmaya başlamış, dudakları beyazdı. Ellerini yumruk yapmış göğsüne doğru çekmiş, karnı şişmiş ve sertleşmişti. Bir saati aşkın bir zaman iki çocuk babalarını inceleyip, baktılar. Bu arada 112 yi iki kez arayıp ikna edemediler. 155 i arayıp yardım istediler. komşularını haberdar ettiler. Hastaneye küçük kardeşlerini doktora götüren annelerini defalarca aradılar. Nihayet tüm çabalar sonuç verdi, herkesi başlarına topladılar.

26 Ağustos ta Datça dan Muğla ya giderken, sustuk uzunca bir süre. Bu ölüm sessizliğiydi. Tüm cümleler zihnime yapışmış, hiç biri kıpırdamıyordu. Acıtan bir gerçek ölüm. Uzun yıllar tanıdığınız biriyse daha çok acıtan, kıymet verdiğiniz ise, biraz daha çok, gençse, biraz daha çok. Her sebep daha da çok acıtıyordu.

Polis memuru SITKI KOCAAĞA 1971 Doğumluydu. Hayat dolu, sevecen, çalışkan, neşeli, üç çocuk babasıydı. Eşinin deyimiyle "hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyordu hayatı". Hayat tüm hüneriyle bizi baştan çıkarmak için gösteriler yapıyor, ölüm de tüm çıplaklığıyla sokulup alacağını söküp alıyor. Hepsi bu aslında. Ömür kısa bir hikaye, bizden sonrakilerin anlatacakları. Herkes kendi hikayesini yazıyor aslında, ne acı ki ondan sonrakiler okuyorlar sadece.

Zaman ölen için duruyor. Yaş sabit, dert sabit, sorun sabit. Bir saat önce kafa patlattığın, meseleler seni zerrece ilgilendirmiyor. Ruhunu daraltan, gönlünü yoran konular değmiyor, dokunmuyor. Boğuştuğun dünya, anlam ifade etmiyor. Gözünden esirgediğin evlatların yanında çırpınıyor da kılın kıpırdamıyor.

Ahh ölüm ahh... Ağızların tadını kaçıran, gözden rengi, gönülden ışığı alansın. Sana alışmak, seni sevmek, sana hazır olmak...

Canı söküp alırken, canları acıta acıta sürükleyensin. Minicik çocuğu annesini alıp öksüz, babasını alıp yetim bırakan, bir anda kocaman yapıp büyütensin. Dünya ya ait her hırsı, her planı, her meseleyi bir anda un ufak öğütensin. Zamanın akışını durduran, enerjiye son verip, hayallere ebedi gem vuransın. Önü alınmaz, engel tanımaz, durdurulmazsın. İnsan idrakinin pes ettiği, ve red edemediği tek gerçeksin.

Ardından ağlayanların varsa, ölüm bile güzel. Hayatı güzel kılan değil midir ölüm, tadını artıran, lezzet katan. Ölümü güzelleştiren de yaşam biçimimiz. Nasıl yaşarsanız, öyle ölürsünüz, nasıl ölürseniz, öyle dirilirsiniz buyuruyor efendimiz (SAV). Öyleyse elimizde olan an, tek sermayemiz. Ya mutlu olarak ve ederek kullanacağız, ya da zehir ederek ve zehirlenerek.

Değiştirilmez sona koşarken, ziyan edecek tek saniyemiz olmadığını neden unutuyoruz. İsmini telaffuz etmeye değmeyecek insanlar için nefeslerimizi tüketiyoruz. Ağlanacak zamanımız geldiğinde, göz yaşını sel yapacak olan, güldürdüklerimiz, sevindirdiklerimiz, sevip sevildiklerimizden başkaları değildir.

Yadın da mı doğduğun zamanlar, ki sen ağlardın gülerdi alem,

Öyle bir ömür sür ki, olsun mevtin, sana hande, ele matem... BAKİ

Ne güzel özetlemiş hayatı ve ölümü, doğduğun zaman orada olanlar bir avuçtu ve hepsi sevinçle gülüyordu. Yaşarken öyle ol ki, ölümünde etrafında koca bir alem matem tutsun.

Bir yıldızdır insan, parlar dağılır söner. Kimi çok zor fark edilir. Yeri belli değildir, yokluğu anlaşılmaz. Kimi yönü belli eder, mevsimleri anlatır, zamanı okutur. Yüreğinden bulacaksın değerini. Toparlayıp enerjini, parlayacaksın zifiri karanlık hayat göğünde. Öyle ki, sönmenden korkacak tüm insanlık. Yokluğunda karanlıkta kalmaktan. Her anı son anmış gibi anlam katarak, değer vererek, tadını çıkararak yaşamak dileğiyle....

Güneş yorulmuş, koca yazı bitiriyor bir başına. Solgun ışıkları, yorgun nefesiyle izin istiyor yavaş yavaş.

Sadece o değil, dallar yorgun, yapraklar halsiz, begonviller cansız.

Hiç istemesem de, korkup gizlensem de gümbür gümbür geliyor sonbahar.

Renkler ışıltısını, güneş parlaklığını, bulutlar kar beyazlığını, yüreğim çocuksu coşkusunu kaybedecek yine.

Ölümün kokusu var sonbaharda. Zamanlı, beklenen, hazırlanılmış ölüm. Hani öyle umulmadık zamanda gençliğin başı, muradın tadı, hayatın kıvamında olduğu an gelen, ölüm gibi değil.

Yavaş ve özlenen ölümün kokusu.

Doymuşsun fani lezzetlere, almışsın zevkini dünyanın, her şey yolunda, herkes huzurunda, sırası gelmiştir tadında ölümün. Üzümün hasadı meyvenin tam tadı gibi. İşte işte tam öyle ölümlerin kokusu var eylül de. Belki de sadece ben alıyorum o kokuyu.

Sesleri duyuyorum şimdi, doyulur mu dünya lezzetine, beklenir mi ölüm, özlenir mi. Güzeli mi olurmuş diyen. Olur olur.

Nice korkunç, çirkin, akılları sarsan ölüm varken, sevdiğinin omuzunda gülümseyerek ölmek çok güzel.

Dünyayı tadamadan, dünyaya doymamışların zulmüyle ölen bebeklerin yanında torununun bebeğini okşadıktan sonra huzurla ölmek güzel.

Yüz şehit sevabı. Ne kadar ağır bir ifade. Ölümün en güzeli şehadet ve ondan yüz tane birden. Ölümün güzeli olmasaydı bu ifade havada kalmaz mıydı. Dünyayı birbirine katan. İçindeki hırs canavarını zapt edemediği için tüm dünyayı, zapt etmeye çalışan, vahşiler karşısına geçip, zulme ayak direrken ölmek güzel değil midir.

Sonbahar,

Bu kez ölümün kokusu ağır. Sade ve güzel bir ölüm kokusu gelmiyor ruhuma. Acıtan, yakan bir koku.

Külliyen ölen insani duyguların kokusu bu. Azalan merhamet. Yok sayılan adalet. Varsa yoksa menfaat.

Çirkinin taç bulduğu, ahir zamanın ahirinin, baharının müjdelendiği acı sonbahar. Acıtan sonbahar.

Dökülen taze canlar uçuşuyor ahirete, huzurla. Geride kalanlara sonbahar.

Ve...
Tebessümü yakaladı zaman,
Pembe bulutlar arasında.
Mavi bir güneşte,

Toprak kırmızı, su siyahtı...
O, yine gülümsedi.
Teselli gönlünde, iman ruhundaydı.

Umudu yakaladı zaman,
İnandı...
Öyle yaşadı ve öyle öldü...

Şimdi pembe çiçekler,
Beyaz papatyalarda,
Sarı güllerle dans ediyor,

Ne mutlu ona...

Canının dar olduğu zamanlar vardır. Burnunun ucundadır sanki. Dokundurmazsın kılına, canından can sökülür dokunulduğunda. Canı gibi sevenlerde yanında, burunlarından solurlar, canına kıl deyecek diye. Tam bir mayın tarlasıdır acil servis. Göz gözü görmez de, canının acısından, gözden bir süzme ümit yakalar, kirpiklere yakalanmadan.

Temposu yoğun, elektriği yüksek, ortamı gergindir acil servisin. Allah hiç birimizi orada terletmesin, ümitsizlik içinde kıvrandırmasın. Özel yaratılmış olmalı, bu insanlar diye düşünürüm. Ömrümüzde bir iki, kere soluduğumuzda o ortamı, ömür boyu kazınır içlerimize. Rabbim kuvvet versin onlara. İşte o yüksek voltajlı elektrik merkezi, ölüm meleğinin sık sık uğradığı, acıların yedi şiddetinde salladığı ortama, ılık bir rüzgar gibi ferahlık getirendir sevgili Mehmet Dirim.

Acilde uzmanlaşmak, o atmosferi daima yaşamak demek. Ölüm ve yaşam arasında, incecik şeritte ustaca dans etmek. Zamanı geleni, teslim etmeden, son saniyesine kadar kalsın diye didinmek. Anlık kararlarla, her hangi bir uzvunu kaybedecek olanı bütünlüğüne zarar vermeden korumak. Hiç tükenmeyen bir enerji, sürekli çoğalan bir insan sevgisi gerekir. İçinde olanı bilen, hakkını verecek gücü olan, diri bir yürek, Mehmet Dirim...

Allah herkesi bir sebeple yaratır, ona uygun özelliklerle donatır. Kişi iç aleminde ve dış halinde kendine uygun olan, kendi için planlanmış olanı bulup keşfederse, bu dünyada huzurlu, mutlu, başarılı, ahirette de kazançlı olur. Bulamazsa ki şaşırtan, yanıltan unsur ve çevre baskısı var, mutsuz, başarısız, huzursuz olur. Kendisi için planlanmış, olanı keşfetmiş, özel insanlardan biri, Dr Dirim Kottaş. İnsanı seven, sabırla dinleyen, anlamaya çalışmayıp, derinden derine hisseden özel biri...

Zaman, keyif anlarında uçuşur, akar, sıkıntı zamanlarında kıpırdamaz, yavaşlar, uzar da uzar. Ağrılı, eziyetli, bezgin bekleyiş yeri olan müşahede odasında, saate ekstra güç verip kovalayan kişidir Dr Dirim Kottaş. Küçük kızımın serumla beklerken, neden Dirim doktor olunca serum hemen bitiyor, diye soracak kadar, belirgin zaman farkını oluşturandır. Hemen her on dakikada bir hastalarına, nasıl oldun, daha iyi misin, şimdi daha iyisin değil mi, biraz rahatladın mı, diye uğrayıp, gülüşü ile enerji ve güç veren, samimi bir yürek Dr Dirim Kottaş.

Simalarımıza ifadeler yükler, oradan okuyun birbirinizi buyurur yaratan. Yüzüne, ihtiyacı olan, acı çeken, zahmetli insanlara verilmek üzere, sıcacık ve şifa yüklü bir gülüş emanet etmiş Mevla, yerinde, zamanında bol bol ikram ediyor, gülen yüzlü adam, Dr Dirim Kottaş.

Datça' nın sabit sakinleri, dikkatlidir, titizdir. Dünyayı, uzun süre, hissederek yaşamış olmanın, bilgeliği vardır. Özenle seçerler. Pazarda domatesi, zeytini, üzümü. Hastanede, doktoru, odayı, yatağı, hemşireyi. Kıymet bilmektir bu aslında. Emeğe ölçü biçip, hakkını yerine getirmek. Titrek sesiyle sorar teyze, Dr Dirim var mı evladım. Hani o çocuk var ya kızım, samimi, güler yüzlü, Dirim Dirim işte o. Bu takdir etmektir. Zamanımız insanının, elindeki minik oyuncaklara haps olarak yaşadığı, ayağına takılacağı, başına düşeceği, fark edemediği bir zamanda, göze çarpacak, gönülde kalacak kadar öne çıkan, samimiyet ve sıcaklığın, yerini bulduğunun ispatıdır. Aradan elli yıl geçse de, arkasından içtenliği ve gayretiyle anılacak, konuşulacak biridir, sıcakkanlı adam, Mehmet Dirim.

Derler ki, karşınızdakine sorun, beni üç kelime de özetle. Karşınızdakilerin, dile getirdiği üç kelimeler sizin ruhunuzun fotoğrafıdır. Eksikleri görür, tamamlarsınız, tamları fark edip, sahip çıkarsınız. Ruhunuza ayna tutmaktır bu aynı zamanda.

Elime kağıdı kalemi aldım ve önüme gelene sordum, üç kelimede DİRİM, en çok söylenen kelime İYİ oldu. Tereddütsüz. Çok farklı kelimeler, bambaşka özelliklerle dolu üç kelime ama ilk kelime hep İYİ oldu. Sevgili DİRİM, namı diğer İYİ ADAM, tanıdığın- tanımadığın, beraber çalıştığın, emek verdiğin, şifa sebebi olduğun, muhatabın olan herkesin aklında, İYİ olarak kalmayı, nasıl başardıysan, sırrı sende. Böyle devam et. Bilirsin, ölümden sonra nasıl bilirdiniz diye sorarlar. Yaşarken İYİ bilinmeyi başarmışların hali, hem burada hem orada çok çok iyidir.

İkinci en çok söylenen kelime ÇALIŞKAN oldu. Hasta, yorgun, bezgin, keyifsiz veya mutsuz olsa bile, performansını hiç düşürmeyen, daima aynı yüksek enerji ile çalışan. Kalite devamlı olandır. Arada bir zirve, arada bir dip yapana önem verilmez. Kıymet devamlı olandadır. Erdem devamlı olan, seninle bütünleşmiş olan iyi hallerdir. ÇALIŞKAN ADAM, çalışmayı adet edinmişler, bütün zamanlarda, dünyanın gidişini değiştirmişlerdir. Girdiğin yolun üzerinde, engellerin olacaktır. Yoranlar, bozanlar. Sonuna varmadan ömür yolculuğunun, dünyanın gidişini değiştirecek, üstünlükler beklenir halinden.

Hayat dolu dediler, hemen hepsi. Yaşamayı yük bilmeyip, zamanı öğütmek için verilmiş ganimet saymayıp, anın tadını alarak yaşayan. Yakınındakilere de anı tatlandıran. Dilinin tadı eksilmesin Dirim Kottaş...

Kolay gelsin, önüne düşen her zahmet, eline gelen her uğraş. Kolay gelsin yaşamın çetrefilli yolları.

Kolay ve güzel gelsin, sana ve ailene, ömrün kalan yılları. Herkese tatlı ve keyifli kıldığın gibi Mevla da sana, tatlı ve keyifli kılsın, daima hayatını. Yolların açık ve aydınlık olsun sevgili Dirim KOTTAŞ...

Neden ille de kabus, neden ille de karabasan reklamı modası. Neden hayatın cam göbeği, uçuk pembe, süt mavisi mürekkepleniyor. Neden neden simsiyah boyanıyor her mevcut.

Bir yaman sınav bu durum. Her kalem tutan siyah yazıyor. Her gören siyah görüyor. Yüreklerimizdeki umut tarlasında, yeni yeşeren sevgi çiçekleri, çamurlu, yasak ayaklarla çiğnenmek isteniyor.

Her bir yanımız kabus örgüler, filanlar çoğaldı, falanlar arttı. Tüh vah kara günlere gidiyoruz. Aman dikkat şunu çaldılar, bunu alıyorlar. Toplum delirdi, toptan şaşırdık, herkes şarlatan, herkes tukaka, rüşvetçi, kalleş, hırsız, dalkavuk, tezgahçı, karabela, aman dikkat katran yağıyor. Güneşi siyaha boyamışlar, bulutlar kömürden.

Of durun. Biraz susun, yeter, kesin artık. Nedir istediğiniz, nedir bu kabus tellallığı, nerede yaşıyoruz, hani bizim öz enerjimiz.

Sesimizi yükseltip bastıralım bu azgın kabus tellallarını. Daha ölmedik, güneş hala sönmedi. Her problem insanın beyninde bir zerreye sığacak kadar küçük. Her insan kendi öz gücüyle bir dünya kurup, kurtaracak kadar güçlü. Her sevgi gönülden dağıldığı zaman, dünyaya sığmayacak kadar büyük. Her var, paylaşıldıkça, her vara yetecek kadar fazla. Her sıkıntı, bir çare ile devrilecek kadar güçsüz. Her yürek bütün yürekleri kaplayacak kadar geniş. Her engel ezip geçilecek kadar küçük pürüzdür gerçekte.

Biz yalnızca ellerimizi bıraktık. Türlü bahanelerle, türlü oyunlarla. Bazı zavallılar fırsat bilip avaz avaz bağırdı. Bayramlar yapmaya, kutlama hazırlıklarına başladılar.

Yeniden tüm sevgimizle el ele vererek, sahte felaket tablolarına, gönüllerimizden gün ışığı düşürelim. Oyunlarını bozup ellerine ayaklarına dolayalım. Kardeştik, kardeş kalacağız. Çanakkale 'de yatan Kürt Mehmet, Çerkez Hasan, Laz Hüseyin ler rahat uyusun diye.

Unutmamalıdır ki aydınlığın değeri karanlıkta anlaşılır. Işığa koşmayanlar, karanlıktan şikayet edemezler. Göğümüzü siyaha boyattırmayacağız. Gök girsin kızıl çıksın, Bu uğurda kanlar aksın canlar çıksın ama bu vatan bütündür bütün kalsın.

Rabbim bir daha milletime istiklal marşı yazdırmasın.

Cenaze de bir kenarda öylece duran ihtiyarı izledi muhabirler, sonra peş peşe resimlerini çektiler.

Ölen 17 yaşında bir gençti. Annesi baygınlık geçiriyor, babası ilaçla ayakta zor duruyor, arkadaşları ortalığı inletiyordu. O bir kenarda sessizce duruyordu.

Göz kenarları morarmaya başlamış, belli ki çok ağlamıştı. Sessizdi, çünkü yüreği artık inleyerek ağlamayı öğrenmişti. Zaman yaralamış, yaralar kabuk bağlamış, dağ misali yüksek, toprak misali güçlü olmuştu. Torun acısına sukut ediyor, evladının, evlat acısı çekmesine, çaresiz katlanıyordu.

Zaman ne güçlü bir değirmen. Saçların rengini, cildin esnekliğini, yüreklerin coşkusunu, zihnin keskinliğini, hayali, heyecanı, ümidi, ömrü öğütüp toza çeviriyor. Zamanın en yaman askerleri de tıpkı bizim gibi olan insanlar.

Çarkları insanlar olan bir saat hayat, dışına çıkmadan işini bitiren, bir şey bırakmayan bir saat. Öyle kurulu ki ecel vaktine, ne bir saniye önce, ne bir saniye sonra.

Bir kenara bizi bırakıp aş verip, hoş eyleyip bekle deseler, tek başımıza ne aşı, ne hoşluğu istemeyiz. Zaman yavaşlar yalnızlıkta. Tatlar kaybolur, keyifler buharlaşır. Havva annemizin gelişi gibi ruha bir eş bir arkadaş gerekir. Gelir, getirir heybesinde neler neler. Neşe, sevinç, mutluluk. Bir verir, üç alır, bir verir, üç alır. Bitince de alabilecekleri kaybolur gider, bıraktığı çöpleriyle.

İnsan, ne bilinmez, çözülmez, baş edilmez bir sıkıntıdır. Elden yorulup kendine dönse, batağa saplanan kuzu gibi ne akı kalır ne pakı. Debelendikçe batar, battıkça kirlenir, bulanır.

Kendi başına, kendi başını kurtarmaktan aciz insan. Kendi başına, kendi başını yakacak kadar haylaz, aymaz, uslanmaz insan.

Bir de yanındakini alıp sürükler ya çöplüğüne. Bir cihaz olsa, içine sokulanın tüm ahlakını, eksiğini, eğrisini gösterse. Ne baş ağrısı kalır, ne gönül sancısı. Kimse korku nedir bilmez. Ne sakınılacak zarar, ne korunulacak tehlike kalır.

İyiler kapışılacağından değil. İçim görünecek diye her kişi kendini bala bulayıp, ak pak tuttuğu için. Sağınıza solunuza melek koydum, görüyor, biliyor bir de kaydediyor diyor Rab' bimiz, o zaman ya inanmıyoruz, veya daha çok var diye zamana güveniyoruz.

O cihazlar içlerimizde, özlerimizde. Tenhada diye başlar bir çok Hadisi Şerif, senin Rab' binle yalnız olduğun da der, o halin ne ise, o esastır. Başkalarının gözündeki değil. Makyajsız yüz gibi riyasız ruh, katışıksız, samimi hal ister bizden.

Yakalanmadığın sürece dünya senin, içindekilerde, hatta daha fazlası. Bu ahir zaman sloganı, öğüttü tüm erdemleri, nefsin deli rüzgarları da savurunca, insan insanın ağusunu alır sözü, insan insanın ağusu olura dönüştü. Derdini zehrini alır, şifa olur demekti. Şimdilerde, derdi olur, zehirler, canına sokulur, ciğerini çizer oldu.

Bezdirdiler, insanı insandan. Gülmek için dudağını bükecek mecali yok kimsenin. Ağlamak için kirpiğini kıpırdatacak takati.

Bezgin, biçare gönül, şifasıdır doğruluk,
Erdem kalmadı ise, gerisi külli yokluk...

Sus, dilini ben yuttum.
Boğazımda düğüm düğüm,
Ya anlarsın, ya ölürüm,
Lüzumu yok fazla sözün,
Anlayan yoksa gönlün.
Arada bir gelirim, arada bir deliririm.
Susadıkça, sana akarım.
Sustukça sen, sana daha fazla susanırım.
Sen susarak verdiğin cevabı anlamamı bekle.
Ben de, sana susadıkça, susmayışımı anlamanı.
Buluruz bir orta yol.
Hedefe odaklanırsan, yol doğru veya yanlış olur.

Yolu kara çevirirsen, yolculuk karın olur.
Sen yürüdüğüm en aziz yolsun,
Senden çıkmam, çıkarmasın Mevla'm..

Başını yastıktan kaldırmakta zorlanıyordu. İçine ne doldurmuşsa artık, beton dökülmüş gibi gömülmüştü yastığa. İçeriden gelen tıkırtılar, gürültüler kulaklarında geziniyor, beynine ulaşıyor ama tepki verecek mekanizmanın hattı hasarlı olduğu için kımıldamıyordu.

Eşi odanın kapısına geldi, hüzünlü gözlerle ona baktı. Canı acıyordu, gözlerinden belliydi. Acıma veya bıkkınlık yoktu. Vicdanı sızlıyordu. Evin neşesi, ışığı, enerjisi, biricik eşi bez bebek gibi olmuştu. Gözleri sulandı, boğazı kurudu. Öylece mıhlanıp kaldığı yerden, gözüne gelen yaş yanağına damlamadan içerden gelen gürültü kendine döndürdü.

Hayat bazen biriktirilecekleri peş peşe gönderir. Beynimizin tahliye kapısı öndedir. Depolama kısmı arkada. Alıcılar ise her yerde, önde, yanda, arkada. Gözden, kulaktan ne gelirse, beyin arkaya indirir. Eğer olumsuz bir şey se içeri alınan ne kadar bizimle kalırsa o kadar bize zarar verir. Asit gibi durduğu yeri ezer, eritir. En kısa zamanda ya ağzımızdan anlatarak, bağırıp, haykırarak veya elimizle yazarak dışarı atmalıyız.

Abı hayat çöplüğü denir ve atıla atıla birikenler, dünya çöplerinde metan gazı oluşturduğu gibi ruh çöplüğümüzde de matem gazı üretirler. Hisleri, algıları, tepkileri, duygu durumlarını kalın bir sis kaplar. Başım dumanlı deriz ya işte o. O dumanlı başla, sevdiğine öfke duyar, sevmediğine kan kusa, saçar döker dağıtırsın, veya kapatıp gönül pencerelerini, zifiri karanlık içinde dibe çökersin.

Günümüz insanının en büyük sorunu çok sosyal yaşaması. Boş şişe koleksiyonu yapar gibi sadece görselde olan bu sosyallik içimizi de yavaş yavaş boşaltır. Takipçi sayın, arkadaş listen, beğenin binlercedir ama doğum gününü cihaz hatırlatmasa bilen yoktur. Gözünün ferini sarj edecek sıcak bir bakışa hasret, Matem gazıyla puslu kafalarla, ya sakinleştirici ya uyarıcı avındayız.

Hayat hep aynıydı ama ümitsizlik hiç bu boyutta olmamıştı. Seni dinlesin diye gidip elin adamına- kadınına ( PSİKOLOG) para verilmezdi. Kahveye şeker koymadan içer, içimizde bir şey koymadan ayrılırdık. Yüzlerce liranın içine çöken acısıyla, kendi iç muhasebende bunu bende düşünebilirdim sızlanmalarıyla, aman kimse duymasın, küçümsemesin korkularıyla dönüyoruz.

Bez bebek olmamak için canımızı besleyen candan insanlarla, canlı kanlı arkadaşlıklar yapalım. Bu hava gibi, su gibi, aş gibi zaruri ihtiyaç

Ah gönül için perişan, susuz, aç,
Sineni korkmadan, çekinmeden aç.
Derdini zehir bil, koyma içinde,
Alemde ruhuna dostundur ilaç.

Üzerine yüklenmiş bütün vazifeleri ile, şimdi tamam işareti ile kendini boşluğa bırakacak paraşütçü gibiydi. Zerrelerine kadar yapması gerekenler kodlanmıştı. Zaman içinde olması gereken ne varsa hepsi olmuştu, artık tamam zamanıydı.

Nasırlı eller, toprakla dolu sertleşmiş, kalın tırnaklar, koca çuvaldan avuçlamıştı, onunla beraber sayısız tohumu. Ahenkle savurmuştu, günlerce uğraşılıp, kazılmış, karıştırılmış, havalanmış toprağa.

Önce rüzgarı hissetti, ılık güneş ışıkları değdi üzerine ve hafif bir inişle toprağa ulaştı. Kara, nemli, gübreli, toprak ana kucağı gibi şefkatle aldı içine. Dokuz ay sabreden anne beklentisiyle özenle tuttu sinesinde ve artık tamam vaktiydi.

Kodlar bir bir çözüldü, hücreleri bölünmeye, açılmaya, büyümeye başladı. Suyu emdi, toprakla bütünlendi, ısıyı hissettikçe hasretle coştu, çatlatıp küçücük kabuğunu büyük bir kuvvetle çıktı özünden.

Her yer yeşil, uçuk, hafif, ılık. Yapraklar sütlü, çiçekler ışıltılı. Dünya aynı ama doğa sıfırlayarak başlıyor hayata. Her an her saniye tap taze. Piknikler, geziler, festivaller, kutlamalar. Anneler günü bahane, atıyor anneler kendilerini çayıra çimene. Hıdrellez vesile sabahtan akşama toprağa dokunalım diye. Fideler, güller, begonviller, sardunyalar. Bir yanda hanımeli rayihası, bir yanda gülün iç eriten kokusu. Coşmuş kendini kaybetmiş papatyalar, kırlar şımarmış, ne kadar renk varsa takmış takıştırmış.

Korkuların yorduğu zamandır kış. İçin üşür, yüreğin titrer, ellerin çatlar, dudakların kurur. Soba başlarında kestanelerle muhabbet faslı. Kahve molalarında içimizi ısıtan sohbetler. Anı yakarken geleceğe en fazla özlem duyulan vakit kış. Her an yazı, baharı, sıcağı, sokağı özleten. İşte yine o hasretler vuslata dönüştü. Yine toprak emanet edilenleri özenle saklayıp ihtişamla geri veriyor.

Zaman oyun oynamaz, kurallarınca akar. Kurallarını çiğneyen veya çiğnemek isteyen yorulur, yanılır, kaybeder. Kurallarına tabi olan başarır, yorulmaz, kazanır.

Vaktinden önce öten horozu keserler. Hep takıldım, saati mi var horozun, vakit ne vakti. İçinde mecaz mı var. Nedir anlatılan. Yaşı küçükken, ihtiyarlar gibi aksileşmiş gençler mi. Yeri zamanı olmadan edilen laflar mı. Horozun vakti şaşması, ölüm sebebi oluyor, ikazı kime. Acaba geçti Bor' un pazarı, sür eşeği Niğde' ye sözüyle bağlantılı mı. Ah hayat, minicik buğday tohumu, sayısız kodu çözüp yeşeriyor da biz insan oğlu neden düğüm düğüm kilitleniyoruz.

Zamanı anlamak, yerinde kullanmak, mesajını okumak, yanılmamak. ne erken, ne geç.

Ecel ne erken gelir, ne bir saniye geç. Hayat bizden zamanın şartlarını kabul etmemizi ister. Zaman kışken ince giyineni, yazın sıcağında kalın giyineni uyarır hasta eder. Aklını başına al, tek sırrın zaman, onunla da dalaşma der. Yaşlılığında genç gibi davrananı soytarı, gençliğinde yaşlı gibi bezgin olanı aciz kılar. Hadi silkelen ve oku. Tohum okuyor, Odun dediğin ağaç okuyor, kaplumbağa, kurt kuş okuyor da sana ne oluyor diye öfkelenir.

Kırkından sonra akıllı uslu olmayı sıkı sıkı tembihler, teneşirle korkutur. Yaramazlık her zaman kirletir, su temizler, köpükleye köpükleye, kendi elinle. Ancak kırk sınır, erişkinlik sınırı, o zaman ki yaramazlık kirini, sabitleyip seni, ellerin elleri temizler diyor. Ürkütücü. Kırk senedir ömür sür dünya sisteminde, otu, çöpü gözlemle baharda yazda ama hala zamanı okumayı becereme. Zaman öğretmeninin, derslerin içine kayıt ettiği sağlam tecrübelerdendir.

Üzülmemek ve üzmemek için, ezilmemek ve ezmemek için zamanın şifrelerine odaklanmalıyız. Önceliklerin önemini işlemeliyiz evlatlarımıza. Öğrenme zamanı ile eğlenme zamanını ayıklamayı. Çarkların arasına düşüp öğütülmemeyi bunun formül ve yöntemlerini iyice hissettirmeliyiz. Yoksa kışın açan bademler gibi çürüyüp gider taze çiçeklerimiz meyveye dönüşmeden.

Zaman, kanatları ömre uzanan anka kuşu,
Ya uymaz yuvarlanır, ya uyar çıkarsın yokuşu.