Gün ışımaya başladı, penceremden buğulu bir ışık sızıyor, bedenim serilmiş yatağa, kalkmamak için direniyor. İçimde bir ses derinden fısıldıyor, hadi kalk bu gün bayram. 

Sen kimsin sevgili. Bilemedim ben seni. Ne istiyorsun benden, bulamadım bir türlü. Aklıma zarar varlığın, ruhuma nasıl şifa oluyor. Bedenime azap yokluğun, gönlüme nasıl şerbet döküyor.  

Kimsin can, ne ismin belli, ne cismin belli. Yerin derinlerim, makamın mühürlü. 

Bayrammış, sevinen kutlayanlar varmış. Uğramadı lezzeti henüz, gurbette, ne sevenlerimiz var, ne sevdiğimiz.

Bayrammış can, kutlu olsun. Bana da dua et. İçimde umut, gönlümde mutluluk olsun.

Akşam, hava karardı. Ağustos böcekleri senfoni telaşında. Yüreğimde minik bir kurbağa. Gözünü dikmiş duru suyuna, aralıksız vıraklıyor, sen diye, gel diye, can diye, özledim, eridim, tükendim diye.
 
Sevgili, neresi deme. Sinem değil, yüreğim değil, bedenim hiç değil. Kaderime islemiş varlığınla nasip çizgim yanıyor.

Ah koca adam seni çok seviyorum...

Sorgulama, bir delil bulamazsın. Yargılama bir neden yakalayamazsın. Yağmurun toprağa sinmesi gibi, damla damla sindin içime. Toprağın yağmurda kokması gibi buram buram koktum seninle.

Sen kimsin sevgili, ecel mi. Dünya lezzetlerine son nefes mi. Canıma zarar zevklere veda mı. Bende bana yaramazları silmek mi. Özümde özünü buldukça, tadını alıyorum kendi ruhumun. 

Sen kimsin sevgili, yoksa saf ve duru haliyle gerçek ben mi. Olmak isteyip olamadığım idealimdeki halim mi. Neyin tılsımı beni sende eriten. Süzgecin içine bırakılmış yoğurt gibiyim damla damla süzülüyor suyum ve bembeyaz kalıyor varlığım. Süzen varlığın, bende beni ayıklayan hasretin.

Bayrammış, olsun, Bana bayram yakınların, sesin, nefesin, nazların. Bayrammış olsun, gönlü kıvamında olan kutlasın. Bana bayram sensin sevgili. 

Sen bayramsın, sevinçsin, ümitsin, yarınsın, cansın sevgili...

Gece çökünce, ıssız, karanlık, sessiz terk edilmiş bir köy havasında Datça, kışları. Sonbaharda başlar sessizlik. Ama bu gece 29 Ekim akşamı, karanlık meşalelerle kovuldu. Yüzlerdeki aydınlık ifadeler, parlayan gözlerin ışığı gündüz gibi berraklaştırdı Datça' yı.

Datça, Cumhuriyet Bayramı'nı iliklerine kadar hissetti. Yürüyen ayaklar şevkle adımlarken, yürüten yürekler, gururla- onurla, umutla besliyordu onları. Cumhuriyet'in şükrüydü bu, kıymetini bilmekti, sahip çıkmaktı.

Bayraklar vardı, kızıl parlak, bayraklar ellerde, omuzlarda, başlarda, sinelerdeydi.

2010'un 22 Nisanıydı, eşimin arkadaşı yanında şehit oldu. Hepimiz acı ile koşturuyoruz. Kızım 5 yaşında, telaşı, korkuyu, hüznü hissediyor. Durmadan soruyor, ''Ömer Amca' ma ne oldu ?'' . O kadar ısrar ediyor ki ne desem kabul etmiyor. Yere çöktüm, yüzünü avuçlarımın içine alıp gözlerine bakarak ''Ömer Amcan bayrak oldu'' dedim. Sustu bir daha sormadı. Her bayrak gördüğünde heyecanla ''anne bak Ömer Amcam dalgalanıyor'' diyor.

Bu gece, Ömer 'ler, Mehmet 'ler, Ali 'ler, Hasan 'lar vardı ellerde, dalgalanıyorlardı. Gururla taşıdık onları, onlardan da yüreklerimize umudu taşıdık.

Yürüdük, yanlışı ezer gibi. Yürüdük, özlemi bitirir gibi. Yürüdük, karanlığı deler gibi. Dillerde, gönüllere sığmayanlar vardı. Sineler buruk, yüzler donuk, gözler buğuluydu.

Meydan bu kadar kalabalık olmuş muydu acaba. Arkadaşım,'' Datça' da bu kadar çok insan var mıymış'' dedi. Datça' da, kim varsa oradaydı. Yüreğimin koru, hala sıcak, çoşkusu hala yoğun. Uykumu gönderdim, göğe yükselen dilekler ve sözlerle.

Onuncu Yıl Marşı iliklerimizi titretti. Yemen türküsü yüreğimize değdi. Yiğidim Aslanım Orda Yatıyor. Evet, yiğitler orada burada şurada, her karış toprakta, nice, yiğitler aslanlar yatıyor. Gözlerini kırpmadan, canlarını feda ettikleri vatanlarında sessizce bizi izliyorlar. Halimizi gözlüyolar.

Gökyüzü dayanamadı, duygunun ona erişen yoğunluğuna. Bıraktı kendini, yağdı yağdı yağdı... Annesini kaybeden, masum çocuk edasıyla, sessiz sessiz, ince ince, usulca...

Gökyüzü ağladı bu gece. Ömer' lere, Mehmet' lere, Ali' lere. Daha nice nice bayrak olmuş şehitlere. Ağladı da, ağlayanların göz yaşlarına tercüman oldu. Ağladı da, yüreyi sızlayıp ağlayanlara perde oldu. Sonra dindi. Yavaş yavaş sustu. Ağlamak kar değil, umudu kaybetmemek lazım diyordu sanki...

Sinesinde ışıl ışıl havai fişekler açarken sustu, bekledi. Gözlerinizi açın, karanlık ne kadar yoğun olursa olsun bir kıvılcım onu deler dağıtır. Yakın içinizdeki vatan sevgisini, kaldırın uyumuş birlik duygunuzu, açın mahmur gözlerinizi ve görün ülkemi ne hale getirdiklerini. Her patlayan fişek ayrı ümitti karanlıklara.

Hadi durma diyordu. Tutun ve ayağa kalk.

Bayraklar ıslandı, rüzgar az, gönlünün ateşi ile kurut, nefesinle dalgalandır. Bu bayrağın rengine hapsolmuş şehitleri mahzun bırakma...

Gece bayramdı. Cumhuriyet' in, Cumhuriyet' imizin, nimetimizin bayramı.

Bayram umuttur.

Artık uyku uyuma zamanı değil, silkelenip kendine gelme zamanı. Rüzgarı, güneşi bulup vatana sahip çıkma zamanı. Korkusuzca, dinlenmeden, yılmadan didinme zamanı.

Gerekirse bayrak olma, bayrakta renk olma zamanı.

Cumhuriyetimiz kutlu ve daim olsun.

Neden ille de kabus, neden ille de karabasan reklamı modası. Neden hayatın cam göbeği, uçuk pembe, süt mavisi mürekkepleniyor. Neden neden simsiyah boyanıyor her mevcut.

Bir yaman sınav bu durum. Her kalem tutan siyah yazıyor. Her gören siyah görüyor. Yüreklerimizdeki umut tarlasında, yeni yeşeren sevgi çiçekleri, çamurlu, yasak ayaklarla çiğnenmek isteniyor.

Her bir yanımız kabus örgüler, filanlar çoğaldı, falanlar arttı. Tüh vah kara günlere gidiyoruz. Aman dikkat şunu çaldılar, bunu alıyorlar. Toplum delirdi, toptan şaşırdık, herkes şarlatan, herkes tukaka, rüşvetçi, kalleş, hırsız, dalkavuk, tezgahçı, karabela, aman dikkat katran yağıyor. Güneşi siyaha boyamışlar, bulutlar kömürden.

Of durun. Biraz susun, yeter, kesin artık. Nedir istediğiniz, nedir bu kabus tellallığı, nerede yaşıyoruz, hani bizim öz enerjimiz.

Sesimizi yükseltip bastıralım bu azgın kabus tellallarını. Daha ölmedik, güneş hala sönmedi. Her problem insanın beyninde bir zerreye sığacak kadar küçük. Her insan kendi öz gücüyle bir dünya kurup, kurtaracak kadar güçlü. Her sevgi gönülden dağıldığı zaman, dünyaya sığmayacak kadar büyük. Her var, paylaşıldıkça, her vara yetecek kadar fazla. Her sıkıntı, bir çare ile devrilecek kadar güçsüz. Her yürek bütün yürekleri kaplayacak kadar geniş. Her engel ezip geçilecek kadar küçük pürüzdür gerçekte.

Biz yalnızca ellerimizi bıraktık. Türlü bahanelerle, türlü oyunlarla. Bazı zavallılar fırsat bilip avaz avaz bağırdı. Bayramlar yapmaya, kutlama hazırlıklarına başladılar.

Yeniden tüm sevgimizle el ele vererek, sahte felaket tablolarına, gönüllerimizden gün ışığı düşürelim. Oyunlarını bozup ellerine ayaklarına dolayalım. Kardeştik, kardeş kalacağız. Çanakkale 'de yatan Kürt Mehmet, Çerkez Hasan, Laz Hüseyin ler rahat uyusun diye.

Unutmamalıdır ki aydınlığın değeri karanlıkta anlaşılır. Işığa koşmayanlar, karanlıktan şikayet edemezler. Göğümüzü siyaha boyattırmayacağız. Gök girsin kızıl çıksın, Bu uğurda kanlar aksın canlar çıksın ama bu vatan bütündür bütün kalsın.

Rabbim bir daha milletime istiklal marşı yazdırmasın.