Padişahın birinin çocuğu sakızı çok seviyor , sürekli sakız çiğniyormuş. Padişah ve yakınları da zamanla alışmışlar. Sarayda herkesin ağzında sakızlar , işler o şekilde yapılır olmuş. Padişah artık her sabah, yemek ardından sakız dağıtılmasını emretmiş. Haftanın belli günlerinde, halka da sakız dağıtılır olmuş. Tüm ülke sakızın türlü faydalarını konuşup sürekli sakız çiğniyormuş.

Gel zaman git zaman, günün birinde; padişahın küçük kızı ağzında sakızla uyuya kalmış. Gün ortasında, hiç kimsenin yanında olmadığı saat de, boğazına kadar inen sakızdan boğulmuş. Padişah perişan olmuş. Önce sakız çiğnenmesini, sonra üretilmesini yasaklamış. Daha sonra ona sakızı ilk getireni, tutuklatıp zindana attırmış. Kızının acısı içine dokundukça, ülkede ki sakız ağaçlarını köklerinden kestirmiş.

Bahçesinde sakız ağacı olanları da tutuklatıp zindana attırmış. Zindanda sakız mağduru o kadar çok insan varmış ki hemen hepsi bir şekilde sakıza değmiş dokunmuş yüzlerce kişi.Hem içeride sakızdan yatan, hem dışarıda sakızdan yatmaktan korkan ve yakınları içeride yatanlar sadece sakız konuşur olmuş. Padişah çok kızarak sakız çiğnemek yasakladığından bu yana sakız çiğneyemeyenler, sakız konusunu sakız yapıp çiğniyorlar, sakız konuşmak da yasak diye ferman vermiş. Akıl devre dışı kalınca, zulüm hüküm sürer.

Akıl ve vicdanı muhafaza etmek insan olmanın en önemli gereğidir. 

Sana akmadan giden zaman ziyan. Ciğerimde bir köz, ha babam de babam yanıyor. Yok etme beni gözbebeğim.

Can özüm yine adını okudum. Yine içime yazdım. Kader işlemem, işledim derinime, Elhamdülillah

İçim seyrü seferde, hangi mahalde hangi halde. Bir geçiyor nefs elinden, bir geçiriliyor nefs elinden. 
Bağışla sahibi can, canıma canan, acizliğime ver.

Kayboldum zaman anaforunda. Sözüm kesildi. Nefesim düğümlendi. Çıkılır elbet bu dipten de lakin ne vakit bilinmez.

Duanı esirgeme bu sefilden , şifam senden, derman senden.

Halini biliyorsun gönlümün. Lafa ne hacet Elhamdülillah...

Şu iyi geceler için kalan ömrünce secde etsem az. Senin hikmetin giz, kıymetin sır, varlığın tamamen ikram, Elhamdülillah...

Sırça köşkte, nurdan yaratılır sevgili yüreği. İncitmek korkusu, cellat önünde baş korkusundan yamandır. Hoyratça davranıyorsa kul sevdiği önünde, o sevgi değil külliyen yalandır.

Destan yazmasa da dil sevdiceğine, susması bile usulünce sevdadandır. İhtimali bile eritmiyorsa gitmesinin gitsin o zaman kalması ziyandır.

Gözüne değen ışığın zerresi, tenine dokunan havanın teması, sinesinde dolaşan hissin tanesi olmak için feda etmiyorsa elindeki avucundakini, kaybolsun alemden de insanlık incinmesin.

Bakmak istemiyorum artık şiirlere. Şarkılara kulaklarım tıkalı. Artık defterler siyah kağıttan kalemler kan kırmızı. Duyguların ışığı söndürülmüş, gözlere mil çekilmiş, vahşi hırs canavarları, ceylan yürekleri bir bir sökmüş, sinelere kızgın kurşun dökülmüş. Hep ahu zar, hep intizar, hep feryat figan.

Ağızlarda bozulmuş, yürekler bozulunca. Nazenin hanımlar cengaver olmuş, sevdalar on dakikalık dokunma denemeleri. Ayrılık acı değil nefret sebebi, ah koca dünya, senin de kocadığını gördük ya. Gözümüz yok artık çok uzun yaşamakta...

Sevmeyecek mişim, ha hay. Hem de hiç. Duy da inanma. Yüreğime ben hükmedemiyorum efendim, seni dinler mi.

Yazmayacak mışım, ha hay. Hem de hiç. Bekle de gör. İçimde şaha kalkmış küheylan, dizgin tutar mı.

Sana oyun geliyor her halde sevdam, hikayeler yazıyorum karnımdan, ha hay. Nerede öyle bir nimet. Aç gönlünü sevgili, gözlerin kamaşır göremezsin ama aç gönlünü, yangınımı, fırtınamı yalnız gönlünde hissedersin.

Unutup gidermişim sıkılınca, ha hay. Kim unutmuş, ne zaman nasıl. Beden canını unutur mu, bekleme, umma.

Zaman eskitirmiş, ha hay. Her gün yeniden filizlenen, her an yeniden tazelenen eskir mi. Aç sineni sevdaya, demlen sende kıvamımla, eskir desinler, sen inanma.

Kırılır, küsermişim, incinir vazgeçer mişim, ha hay. Tel tel saçlarımı yolsan, derimi incecik soysan, ciğerime köz de bassan, incinmem yar senden, unutma.

Bir gün gelir susarmışım, hep böyle şakımazmışım, ha hay. Dilimi besleyen dil'im, çağlarken pınarlar gibi nasıl susar, kim derse desin inanma.

Hep böyle susacakmışsın, beton gibi renksiz tatsız, ha hay. Ciğerin pes eder, kurursun. Gönlün yağmurudur sevda, biliyorum seninde ruhunda, pes et artık yeter kaçma. 

Ölünce bitermiş hepsi ha hay, Mevla dan seni dilemek için Cennet çabalarım, Cennetime tat katan sultan, ebedi benimsin, azadın yok hayal kurma.

Hadi gönül gülümün suskun bülbülü, sen sukut eyle ben okurum, söylerim gönlünü.

İlk önce o indi kabrin içine. Eğildi, yerdeki toprakları düzeltti elleriyle. Sanki daha rahat hale getirmek istiyordu, daha yatılası. Eğildiğinde, gözünden damlayanlar, incelmiş toprağa minik delikler açıyordu. Yüreğindeki acı, göğsünü sarsıyor, sesi kısılmış, gözleri kızarmış, bedeni titriyordu. Zamanı gelmişti, yerine yerleştireceklerdi şehidi. Ellerini uzattı, ciğerlerinden gelen bir inilti ile yakaladı, aziz bedeni ve yavaşça bıraktı kabre. Çıkaramadılar onu, bir zaman oradan. Dakikalarca, mezarlığın uzak köşelerine giden sesiyle, sallandı yapraklar. Ağladı, ağladı, ağladı...

Kendini sorumlu hissetmek yakıyordu sinesini.

Pişmanlık, telafi edilmesi imkansız durumlarda, daha çok yakar. Keşkesiz hayatlar, yaşamak olmalı murat. Zira efendimiz, " keşke demek imana, çobansız bir sürüye, iki aç kurdun verdiği zarardan daha fazla zarar verir" buyurmuşlar. İnsan yaptığının bilincinde olmalı. Ya yaptım, bir daha olmaz diyebilmeli, veya yine olsa yine yaparım demeli. Şuursuz, gafilce davranmaz inançlı insan. Hata da ceza gerektirir diyor, Abdülhamid Han, hata dikkatsizlikten doğar, dikkatsizlikte suçtur.

Zamanla oynayamıyoruz. Ne iki dakika ileri, ne üç dakika geri. O bizimle dalga geçse, öğütse bile, tepki gösterip, tavır koyamıyoruz. Geçmişi, bir koku ile AN-mış kadar sıcak hissedip, zamanda sabit olduğumuzu görüyoruz. Geleceği sıcacık ve keyifle hayal etsek de, AN-a geri dönüyoruz. Elimizde tek gerçek bu an var. Kararlarımız ve gayretlerimiz için, eğer o anı uçurursak, arkasından feryadı figanın, ahu vahın faydası olmaz.

Vali o gün okul ziyaretinde gergindi belki, kafası bulanıktı. Unuttu halini, düşünemedi, o öğretmenin de gergin veya üzgün olacağını. Hayatın yorgunluğunu gösteriyor olabileceğini. Kendine ve öğrencilere saygısızlık diye adlandırdı. An, pişmanlıklara akıttı onu, bir anlık karar ve tavrından dolayı, ömrünün sonuna kadar, "ah keşke" si oldu hayatının. Ne geri dönebilir, hatasını düzeltmek için, ne geri döndürebilir, hatası ile gideni.

Sabahın nuru yüzüne değdiği halde, yataktan sökemiyordu bedenini. Hamileliği zorluyordu
onu üçüncü ayına girmişti oysa. Eşi uyanmış, hazırlanıyordu. Beşikteki oğlunu öptü, sonra onun yanına geldi. Eğilip şefkatle, " Kravatımı bulamıyorum " dedi. Yerinden kımıldamadan, yüzünü dönmeden, " çekmeceye bak, midem çok kötü, beni kaldırma ne olur" diyebildi. Kravatını buldu.

Eşinin alnına bir öpücük kondurdu, oğlunun saçlarını okşadı ve çıktı. Yattığı yerde, yüreğine kızgın oklar saplandı, içi tutuştu. Kalkıp öpse Allah' a emanet etse, uğurlasaydı. Hali yoktu, uyuyakaldı.

İki saat sonra, kapı ziliyle uyandı. Hayatı boyunca, o iki saatlik uykuya, yandı pişman oldu. Eşi evden ayrıldıktan hemen sonra, çatışma çıkmış, şehit olmuştu. Hiç öpemedi, hiç uğurlayamadı. Hala anlatırken, yıllar geçmiş olsa da o iki kelimeyi söylerken, gözlerinden kurşun gibi yaş döküyor. " KEŞKE UĞURLASAYDIM"

Keşkeler, hayatımızın güveleri, kemirgenleri. Pişmanlığın temeli, ağız tadının sirkesi, zehiri. Zamanın bize verdiği anı, ziyan ettiren etki. Tövbe kapısı, can boğaza gelene kadar açık kullara.

Rabbim, "YAPSAYDIM" diye yansın istemiyor kulları. Yapalım, ölçelim, biçelim yanlış olanları tövbe ile temizleyelim istiyor. Ah yapsaydım için çare yok. Zaman geri gelmiyor. Ah yapmasaydım için özür var, tövbe var, kaç çeşit yol var.

Miskinlik, mü'mine yakışmaz. Çabalayan kazanır. Emek, dileği kıymetlendirir. Gayret ise, emeli amele çevirir. Hayalleri gerçeklere çevirecek olan biziz ve onun en doğru zamanı ise sadece ŞİMDİ. Korkusuzca ve istikrarlı bir şekilde hareket etmeyi öğrenmeliyiz.

Pişmanlık ertesi gün bizi güçlü bir şekilde ayağa kaldırmak içindir. Pelte gibi yere yapıştırmak için değil. Bozduğunu tamir etmeye sevk etmiyorsa, özrün bir kıymeti olmaz.

Sokaklar hareketlendi, besteler yapılıyor, bayraklar hazırlanıyor. Önümüzde iki aydan az bir zaman var. Kafaları karışık olanlar etkileyecek sonucu. Vaktini boş boş geçirmek yerine, iyiden iyiye aklını kullanıp, gerekeni yapmalı herkes. Sandığa gitmekle sorumluluk bitmiyor. Aksine başlıyor. Kararımız, bizi ve bizden sonraki neslimizi ciddi ölçüde etkileyecek. Gaflet veya muhabbetle olacak iş değil bu. VATAN - MİLLET meselesi. Gözünü açmak için, insanımızın başına, daha nelerin gelmesi gerekiyor bilmiyorum.

Rabbim, "birbirinizi yanlışta uyarmaz, doğruda teşvik etmeseniz, başınıza merhametsiz ve zalim birini veririm, inletir sizi" buyuruyor. Birbirinin kuyusunu kazan insanlara, bu haktır deyip susamayız. ŞİMDİ, demek zamanı. Saatler kurulup, ayarlar yapılırken, tavrını göstermek anı. Keşke dememek için, canımızı yakmamak için, cesur olup sağduyulu davranma zamanı.

Kişisel pişmanlıklarımızı unutturur, milli pişmanlıklarımız.

Üç kuruşluk menfaat için, şerefini, onurunu satan yatacak yer bulamaz, öldükten sonra. Kendi menfaati için milletini satan insanlara, sessiz kalmakta, onlar kadar şerefsiz, onursuz yapar insanı. Sonra olmadan, keşke demeden, pişmanlıkla yanmadan, yaşamak dileği ve çabasıyla...

Hayatının tadı tuzu yerinde olanlara, bir çift sözüm var. Ömür hazinesi hızla tükenirken, tadını tuzunu hissederek yaşayın hayatı. Türlü lezzetler ve çeşitli nimetlerle dolu dünyada aşırı kaçmamak kaydıyla, yaşayabildiğiniz kadar çok tadını çıkartın.

Geçenlerde bir güne davetliydim. Pek bilmem öyle günleri. Vaktim olmadı dahil olamadım daha önce. Çocukken rahmetli annemin vardı, çocuktuk keyif almıyorduk. Büyüdük bir çok uğraşımız oldu, zaman ayıramadık. Böylece ülkemizde yaşayıp da günü olmayan nadir hanımlar sınıfından oldum.

Aslında vakit kaybı ve kilo kazancından ibaret sandığımız günler, hanımlar için ciddi faydalar sağlıyor.

Öncelikle sosyal bir etkinlik. Düzenli bir faaliyet. Sohbet, hoşbeş kısmı da terapi oluyor. Aynı sıkıntılar, ortaya yatırılıp önce irdeleniyor, sonra çözümler üretiliyor.

Neler yok ki konular arasında, çocukların tırnak yeme sorunundan, egzamaya, lekeler için püf noktalarından, kolay tariflere, eşlerin iletişim sorunlarından, komşu ilişkilerine kadar. Sınırsız konu, tatlı muhabbet. Bazen dünya gündeminden konular, bazen ülke meseleleri. Tiye alıp gülmeler, muzip espriler.

Geyik çevirilen, entel çaylarından çok daha verimli, çok daha faydalı buldum. Konu komşu birbirinden haberdar oluyor. Kimin hastası var, kimin cenazesi, bebek gözaydınlığı, ev hediyesi, konuşup kararlaştırılıyor. İşler konuşulup yardım planları yapılıyor.

İşin en tatlı kısmı, bir pastahanede kendi başınıza, sipariş vermeyeceğiniz kadar çok, kalabalık bir menü tabağınızı süslüyor. Altı- yedi çeşit yapmak adetmiş. Tatlısı, tuzlusu, salatası, sosu. Hepsi nefis, hepsi fevkalade leziz, tertemiz ve taptaze yiyecekler.

Şöyle bir bakındım, genç olanlar iştahla yeyip bitirirken, yaşı ortalarda olanlar, daha bir seçerek yiyor. Orta yaşın üstü ise bir iki parça ile yetiniyordu. Sağı solu incelerken, yaşlıca bir teyze ile göz göze geldik, sıcacık gülümsedi. Tabağıma bakıp dokunulmamış olmasına şaşırmış bir halde, " ye kızım ye. Sonra yiyemediğiniz günler gelecek" dedi. Mahcup oldum.

Hani rejim yapıyorum diye yemeyenlerden değilim. Şükürler olsun, elzem bir diyetim de yok. Sadece merakımdan, bakınıp incelemekten yiyememiştim. Oysa teyzecik, kolesterol- şeker çıkmazında hayatın tadını ve tuzunu kaybetmişti. Tecrübesiyle de nasihat ediyordu.

Yiyebilirken türlü bahanelerle yemiyor veya düzensiz ve aşırı yiyoruz. Hayatımızı adeta yemek üzerine kurmuş, onun için devam ettiriyoruz. Eskiden bir acı kahve ile yapılan sohbetler şimdi kahvaltı, branch, ziyafetlerle tıka basa yiyerek yapılıyor. Çeşitli içeceklerle daha sıkı, daha ince yerleştiriyoruz yiyecekleri midelerimize rahatsızlık duymadan. Her gün yeni bir dünya mutfağını, beslenmesini katıyoruz hayatımıza.

Hareketin giderek azaldığı, stresin artığı, günümüzde yemeğe yüklenerek mutlu oluyoruz.

Hoyrat kullanılan her kıymet gibi, muazzam beden sistemi de çöküyor bu dengesizlikler karşısında. Kolesterol ve tansiyon ilk kalıcı misafirlerimiz. Hayatın tuzunu alıyorlar yaşamımızdan, dilimizden damağımızdan. Eh bir de şeker eklenince, tadından da mahrum kalıyoruz. Şimdi çok daha net anlıyorum, hayatın tadını-tuzunu. İlla birini kaybetmek, illa sızılar içinde olmak, illa sorunlar,sıkıntılar yaşamak değilmiş. Meğer insanın özgürce yemesi, özgürce seçmesi, özgürce tadını çıkarmasıymış.

Can boğazdan gelir, boğazdan gider sözü geliyor aklıma. Elbette yemeli. Tadını çıkarmalı ama canını çıkarmamalı. Ölçülü ve dikkatli yenirse, her gıda keyif verir insana. Mutlaka soslanıp, şerbete batırmak da gereksiz. Sevdiklerinle yavaş yavaş yudumlanan tarhana çorbası bile nice keyifsiz ziyafetin tadını on kere katlar.

Sonuçta doymak bir avuç gıdayla mümkün. Her organın da bir taşıma gücü var. Karaciğeri, safra kesesini, mide ve bağırsakları da yormadan, bıktırmadan, pes ettirmeden kullanmalı. Ekmekten yemekten değil, sağlıktan, bedenden tasarruf etmeli.

Hayatın tadını- tuzunu anlamışken, ağzımızın tadı ve tuzu varken, bu nimeti korumanın yollarını öğrenmeli, muhafaza etmeli.

Hayatımızın tadı tuzu bozulmasın,
Keyifle ve sıhhatle uzun ömürler...

Yalnızlığı hissediyorum, yapayalnız demlerde.

Yüreğim öyle kalabalık, kimler yok ki içinde,


Yanımda- yakınımda. Bir ayna ve aynada ki ben.

Hayallerim ruhumda, hayatımdan gelip geçenler zihnimde.


Zaman çok hızlı akıyor.

Selam verip giden nice arkadaşlar, ömür boyu diye söz veren dostlar.

Sevda, hep bir adım önümde, koşup- kovalayıp asla yakalayamadığım sevda.

Yalnızlığı acıyla hissediyorum, yapayalnız demlerde, yüreğim yorgun, yüreğim çok kalabalık.

Sesim duyulmuyor. Sesim çıkmıyor. İçim çırpınıyor. Aynı dili anlayan, dinleyen, konuşan birilerini arıyor.

Yalnızlığın karanlık odalarında, ışıksız koşturuyor ruhum.

Kapalı kalmış serçe misali, bir o duvara, bir bu duvara çarpıyor zavallı başını.



Azıcık bir ışık, minicik bir umut yakalasa, durup nefes alacak.

Ah karanlık öyle koyu, öyle soğuk, öyle katı ki, her yerim, simsiyah.

Her yerim buz gibi...


Eskiyi düşünüyorum, kahkahaların çınladığı kalabalık arkadaş toplantılarını.

Bir bütünün parçaları kadar, birbirine benzer, yakın dostları.

Ferahlıyorum, o demlerin sevinci, o anki coşku, ümitlendiriyor.

Geçmiş zaman olur ki, hayali cihan değer...


Hayatımdan yok oluşları, ulaşılmaz bir yerlere gidip kayboluşları,

Sevinç ve coşkunun yerine, acı bir hasret bırakıp, hasret hissetmeyişleri, üşütüyor içimi.


Kabirde böyle mi acaba, soğuk, karanlık, yalnız.

Orada da muhasebe yapıyor mu insan, kim nerede, nasıl diye.


Yok kabirde bu kadar yalnız değildir insan.

Melekler gelir, melekler gider.

Soranlar, cevapları alanlar, cevaba göre muamele yapanlar.

Bu kadar yalnız değildir kabir. Bu kadar soğuk, bu kadar karanlık.


Yalnızlığı derinden hissediyorum.

Yüreğim yorgun ve çok kalabalık, üşüyorum...

Ada çayının kokusunda, mistik bir nota var. Tütsüler gibi. Papatya içerken de rayihası hafifletiyor insanı. Ihlamurda anne kokusunu hatırlatan ince bir çizgi var.

Her insanın farklıdır algıları fakat keyif dozu farklı olsa da keyiftir.

Kaplıcalarda aroma terapiler, spa masajları ve onları destekleyen kürler uygulanıyor. Budistlerde ruhu arındırmak için türlü metotlar bulmuşlar.

Çin lilerin bir ata sözünde " ruh daralınca, hastalıklar gelir " ifadesi huzurun önemini vurguluyor.

Her dönemin insanı,kendini rahatlatmak için bir çok çaba sarf etmiş. Musiki de harika bir etken. Hele ustaca üflenen bir ney, neleri alıp götürür içimizden.

Ellerimizi günde kaç kere sabunluyoruz. Dişlerimizi sık sık fırçalar, saçlarımızı tararız. Evi süpürür, çamaşırları yıkarız. Arada bir evi, kaldırıp kondurur, badana yaparız. Halıları, perdeleri, yatağın yorganın yüzlerini yıkarız. Gözümüze mi batıyor, biri mi zorluyor, öyle olması gerektiğine mi inanıyoruz. Arada bir giysileri elden geçirir, ayırır, bir çuval çıkarır, veririz. Neden yaparız bunları.

Hayat her saniye biriktiriyor. Üzerine koyuyor. Tozun, sesin, nefesin bile ağırlığı, izi kalıyor. Sıradan eşya bile ellenilsin dokunulsun istiyor. Basit bir sehpa her gün okşanmazsa nemli bezle, surat asıyor tozlu tozlu. İhmal edilmek istemiyor. Kızıyor adeta tabaklar, kirlenince. Öyle bir kuruyor ki ayak diriyor suya deterjana. Benimle ilgilen, beni fark et, beni ihya et. Sevindir, şımart. Cansız eşya, bunu söylüyor, bunu bağırıyor.

Ya içimiz...

İhmal ettiğimiz duygularımız yok mu. Birine hediye verip boynumuza, çığlık atarak sarılalı ne kadar oldu. Peki ya en son ne zaman aynada kendinizle sohbet ettiniz.

Yoruyor hayat insanı, boğuyor daraltıyor bazen. Yapacaklarımız, yapmak zorunda olduklarımız diye bir listemiz olsa. Yapmaya çalışsak, yemek yemeğe vakit kalmaz.

Hayatı ne kadar omuzlarsak, o kadar ağırlığını bırakır üzerimize. Eziliriz. Ne gündüzü bir saat erken bitirebilir, ne geceyi bir saat uzatabiliriz. Ancak kendimize ayırdığımız zamanı kısaltıp, mecburiyetlerden çalabiliriz. Bu da ihmal ölçüsüne gelince,birikmiş sıkıntı olarak karşımıza çıkar.

Basitleştirmek gerekiyor yaşamı. Yükselip uzaktan görmeli hayatımızı. Ne kadar basit konuları mesele ediniyoruz. Beynimizde minicik bir hücreye sığacak kadar küçük bir konu, tüm günümüzü, haftamızı, sağlığımızı etkiliyor. Nasıl bu kadar hoyrat harcıyoruz, sıhhatimizi, ömrümüzü.

Zaman çok hızlı akıyor. Her saniye ömür hazinemizi tüketiyor. Nehre karşı yüzmek mesafe aldırmadığı gibi gücümüzü ve sonraki zamanlarda lazım olacak enerjimizi öğütüyor.

Kendimizi hayata bırakır, karşı koyma, değiştirme saplantılarını bastırırsak daha mutlu yaşarız. Hayat deniz gibidir, kendini ona ne kadar bırakırsan o kadar taşır. Yüzmek gibi rahat ve sakin. Ne kadar debelenir boğuşursak o kadar yorar, batırır.

Her insan, kişilik yapısı, karakter özellikleri, ahlaki değerleri, kişisel kanaatleri ve inançları ile şekillendirdiği halini sunar. Dışarıdan değiştirmek imkansızdır. Bize yakın yönleri ile muhabbet kurar, haline saygıyı muhafaza edersek iletişim devam eder.

Kendi içimizi keşfedelim. Uğraşımız, hobimiz, şevkimiz kendi istek ve zevklerimiz olsun. Ruhumuzda yakaladığımız yeni bir ayrıntı, diğer insanları anlamamızı ve sevmemizi kolaylaştıracak. Kendimizi geliştirdiğimiz ölçüde hayattan zevk alır ve hayata zevk katabiliriz.

Büyük kavanozda birikmiş beyaz şeyi, yoğurt sanıp kaşıklamıştım. Çok kötü kokuyordu, midem bulanmıştı. Dokuz- on yaşlarındaydım.

Anneannemlerde dolabı karıştırıyordum. Yengeme sormadan, koca kavanozu çöpe boşaltıp, yoğurt bozulmuş bir de saklıyorlar diye söylenmiştim.

Meğer kadıncağız, tereyağı yapmak için kaymak topluyormuş. Birikirken kokusu değişir, rengi biraz bozulurmuş. Nereden bileyim, çöpe attım,üç kilo tereyağlığı. Bir şey demedi, güldü anlattı. Kafam iyice karışmıştı. Süt, kaymak ve tereyağı. Sabırsızlandım görmek istiyordum. Sütten toplanan kaymakların, kokuşmaya başlamış halden sonra, taze tereyağı olmasını.

On gün sürdü, yine birikti. Tabii katkım çok fazla. Aynı sütten beş kere kaymak topluyorum. Acelem var, bir an önce görmeliyim. Nihayet kaymak, yayığa boşaltılıyor. Yayık, uzun tahtadan, içinde sopa olan bir şey. Başlıyor yengem, o sopayla, o sütlü kaymaklı şeyi dövmeye. Yoruluyor, terliyor. Olmamış mıdır diyorum, yok daha olmaz deyip devam ediyor. Yine yine soruyorum, sıkılıyorum, yok daha olmaz, devam ediyor. epey sonra döküyor, inanılmaz bir şey, mis gibi sapsarı tereyağı.

Ertesi sabah herkes uyurken, bir tencere sütü yayığa döküp dövüyorum. Gücüm yetmiyor, yoruluyorum ama pes etmeden devam ediyorum. Çünkü önceki gün tereyağı için yengemin gayretini görmüştüm. İşin sırrı sebat etmek, yorulmak sanıyorum. Nafile hiç bir şey olmuyor.

Vermeyince Mabut, neylesin Mahmut, bu olsa gerek. İçinde- özünde olmayınca çaba kar etmiyor. Tereyağını yapan, dövmek değil, kaymakmış meğer.

On yaş için ağır bir deneyse de, hala aynı yollardan geçiyoruz. Çok emek verip çok hayal kırıklığı yaşıyoruz. Hiç ummadığımız insanlar yüzümüzü güldürüyor da döve döve yorulduğumuz süt bir türlü tat vermiyor. Emeklerine yanmıyor insan da boşa giden hayallerine yanıyor. Yüreğine erkenden dost diye kaydettiklerini silip fos diye not düşerken içi acıyor.

Anlamak lazım belki de insan olma değerlerinden. Hissetmek lazım belki de gönüldeki yağı kaymağı.

İnsanların üzerinde yarım yağlı işaretleri yok ki hal bilir, güvenilir, sağlamdır ibareleri.

Acılar pişire pişire yüreğin tadını ortaya çıkartıyor. Tadı, demi, kıvamı oluşuyor insanın. Her şeyin hamı tatsız da insanın ki çekilmiyor.

Hayal etmekle, sevmekle de olmuyor.

Yağ istiyorsan, kavanoza kaymağı koyacaksın. Suyu elli gün beklet, yirmi gün döv, köpürmüyor bile. İçinde olmalı. Cevheri o olmalı.

Her insan dupduru süt. Sütten çıkmış ak kaşık falan değil. ( Onu da denedim kaç kere, sütten kaşık ak çıkmıyor. Bir iki saniye sonra kendi rengi oluyor. ) Her insan dupduru, saf süt. Yağını belirleyen içindeki cevherler. Sabırlı mı, fedakar mı, vefalı mı, içten mi, hırslı mı, kibirli mi, neyi fazlaysa o oluyor insan ve çevresindeki dostları.

Peynir mayası katılan süte artık süt denmiyor. (çocuklara dikkat etmeli) yoğurt mayası, yoğurda, taze kaymak sa emekle tereyağına dönüşüyor.

Kimsenin kimseye sonradan tesiri olmuyor. Sütü bozuk diye bundan söylenmiş olmalı. Ekşimek üzere ise kestirin ziyan olmasın bari. O zamanda ham çökelek oluyor.

Yürek kazanlarımıza, vicdan kepçemizi daldırıp karıştıralım. Bizim sütümüz ne kokuyor. Yağı, kaymağı kaç çekiyor bir bakalım.

Hayat sadece kendi tat aldığımız değil, tat verdiğimizdir aslında. Hep yemeyelim, biraz yenilip yutulalım.

Tadımızı tuzumuzu sık sık kontrol edip kimsenin midesini, bulandırmayalım- bozmayalım.

Merhaba...

Göz göze gelmeden, avuçlarımız sıcacık temas etmeden, dudaklarımız keyifle bükülmeden yaptığımız ilk merhaba.

Okumayı sevenler, içindeki duygu geçişlerini hissedenlere, onları paylaşmaktan korkmayanlara merhaba.

Gönül iklimimizde, duygu rüzgarları ve his çalkantılarıyla, aka aka dolaştığımız ruh dünyamızın merhabası.

Kalıplaşmış doğrular. Duvar ören prensipler. Boğan yasaklar ve bizi biz yapan kararlarla daralan günümüze, sıcak bir tebessüm getiren merhaba.

Burada alabildiğine ılık hava. Güneş yakmıyor, rüzgar üşütmüyor. Yağmur ıslatmıyor, karanlık korkutmuyor. Yalnızlık üzmüyor. Üç boyutlu dar dünyamızın, dördüncü boyutu olan hayal alemi, ruh dünyamıza merhaba.

Coşmak için, belki heveslere pencere açmak için, belki en sıkıntılı zamanda nefes almak için, moral için, ümit için merhaba.

Bazen daralır kapılar, öyle ki eğilmek gerekir. Eğilirsin, kapının arkasındaki kıymetli ise senin için.

Kapı daha daralır, sen küçülür ezilirsin isteğin için o daha ufalır. Öyle ki bir tuğla kadar kalır.

Sorgularsın arkasındakinin doğruluğunu, yoklarsın yüreğindeki isteğin yoğunluğunu. Yeniden

düşünürsün kapının arkasındakini. Eğer değer dersen, istiyorsan hala her şeye rağmen, o zaman küçülür geçersin, tuğla kadar kapıdan.

İsteklerimiz belirler yarınlarımızı. Yöneldiğimizin şeklini alırız yavaş yavaş. Neye yöneliyorsak, o oluruz.

O bizim olur, biz olur. Neyi çıkartıyorsak istek listemizden, o bizden uzaklaşır, başkalaşır, kaybolur.

Her gün yeni bir istekle uyanmayız. Dün, önceki gün ve öncesi. Bazen taa çocukluk, bazen anne babamızın çocukluğu, bir şey- bir çok şey yüklüdür istek listemizde. Ama hangileri hayal sayfasından alınıp, ideal sayfasına yazılmışsa başlar değişim ve yavaş yavaş gelir bize.

Listeleri sık sık gözden geçirip temize çekmeli. Hayallerin desenlerini düzeltip tekrar çizmeli. Öyle ki artık geçen zamanın ömürden götürdüğü, atılan her adımın hedefi getirdiği gerçeği ortada.

Zamanı israf etmeden, her anını kara çevirerek yaşamak ve yaşatmak için karar alma vakti.

Hayalleriniz güzel, hedefleriniz yakın olsun.

Çünkü onlar sizsiniz, mutluluk onlarda değil sizde...

Zaman ağır, ağdalı, yapış yapış geçmiyor.
Yürek sıkıntılı, yorgun.

Ses bekledi, söz bekledi,
Canı gönülden bir iz bekledi.
Çaresiz sustu.
Suskunlukta nefes bekliyor.


Haberin olsun,
Nefes almadan bekliyor, nefes almak için bekliyor.

Yorma daha fazla.
Yakma ciğerlerimi.

Nefes...
Çok ihtiyacım var sana,

Yaşamak için...

Var mısın,

Kendine yolculuk yapmaya. En uzun yolculuktur kendi içine seyahatin. Mevcutlarını belirleyip, eksiklerini tamamlama fırsatı. İncecik duygu patikalarından, derin korku vadilerine. Işık alan ümit tepelerinden, güneş değmeyen kırılmışlık kuytularına. Beslenecek duygulardan, diyet yapılacak hırs ve isteklere.

Var mısın,

Yüreğini keşfetmeye. Kendinle yüz yüze gelmeye. Ayna da beğenmediğin kaşı düzeltmek kadar kolay değil, beğenmediğin bir huyunu değiştirmek. Beğenmediklerini belirleyip onlarla uğraşmaya. Üzerine öylesine atılmış, anlık heves ve istekleri temizleyip, derinlerde kalmış, rutubetlenmiş insanlık erdemlerine ulaşmaya.

Zamanı bitirmemiz gereken bir iş değil de elimize verilmiş sınırlı bir hazine olarak görmeye. O hazineyi tek sermayemiz yüreğimizin özüne ulaşmak için harcamaya. Can çekişen duyguları, gün yüzüne çıkarıp şımartmaya.

Merhameti, marazın doğum evi olarak görmek yerine, merhametin mayalanma yatağı bilmeye. Ahir zamanda, insan yüreğinden ilk alınacak merhamettir. Sıkı sıkı çalışıp merhameti yüreğimizde sabit kılmaya. Kendi yüreklerimizden, başka yüreklere tohumlar atıp, sevgiyle sulayıp yeşertmeye. Bahaneler bulup dallandırıp budaklandırmaya.

Var mısın,

Dünyanın önüne sunduğu ruhsuzluğa ayak diremeye. Teknolojiye bağımlı, teknolojik ürün kadar tatsız bir model yapma çalışmalarına, karşı çıkmaya. Dünyanın ne, insanın ne olduğunu keşfetmeye. Haberlerde canavarlaşan türümüzü, otsu bir tepkisizlikle izlememeye. Yüreği canavarlaşanların oyunlarında piyon olmamaya. Varlığımızı tanımlayıp, gereğini yapmaya.

Bencillik insanlığı kemiren en ciddi hastalık. Hırsla beslenir, doyumsuzlukla güç bulur. Önce kendi içinde iyi ve yumuşak duyguları emerek bitirir, sonra yakınlarına, sonra yavaş yavaş görebildiği her şeye uzanır. Gözünü kör eder gönlünün, durduramazsın. Var mısın, hırsı fedakarlık toprağına gömüp, üzerini azimle ve iyi niyetle örtmeye.

Efendimize ( sav) soruyorlar, "Cennete ilk önce kimler girecek" hiç beklemeden uzatmadan cevap veriyorlar, "İYİLİĞİ ÇOK OLANLAR" sahabe şaşkın, namazı, orucu, başka şeyi çok olanları bekliyorlar, İYİLİĞİ ÇOK OLANLAR, net- açık fazla söze lüzum yok. İyilik kimlere yapılır, insanlara ve diğer canlılara. Zevk alarak, tadını çıkararak keyifle iyilik yapmaya.

Var mısın,

Cennete ilk girenlerden olmaya.

Kötülük, iyilik yapmadan geçirdiğin zamandır aslında. Dünyanı Cehenneme çevirir zaten. Ruhunu daraltır, yüreğini sıkıştırır. Boş durmak, iyilikle geçirmediğin zamanın adı değil, kötülüğe demlendiğin zamandır. Boşluk ve hareketsizlik şeytanın oyun bahçesidir. Var mısın, her anını dolu dolu geçirmeye.

Kendin için istediğini başkası için istemedikçe diye başlar bir hadisi şerif. Günümüz insanı bunu, kendin için istediğini kendi adamların, kendi insanların, sevdiklerin için istemedikçe diye yorumlayıp ha bire kendilerine yontuyorlar aşı-kebabı.

Kendin için istemediğini, sevmediklerin- tanımadıkların- bilmediklerin için de istememeye. Onlara deymemesi için yorulup terlemeye var mısın.

Gayene ulaşmaktır mutluluk, gayen mutlu etmek olunca, daha büyük olmaz mı mutluluk.

Öfke, elinle yaptığını, dilinle bozduruyorsa, öfkeyi öğütüp dağlara serpmeye, hilm ile süslenip ahenkle sevmeye, var mısın.

Biraz daha zorlaşıyor, küsmemeye- kırılmamaya-tavır almamaya var mısın.

Dövene elsiz, sövene dilsiz, dervişe gönülsüz olmak gerektir. Kristal bir yürek, elmas bir gönülle hayata direnmeye, var mısın.

Dilini sivrilt, zekanı bileyle, biraz muzır, biraz sertlik kat tamam trend insanı oldun. Yatağa yatınca gönül dikenlerinle, boğuşabilecek misin. Önemli olan kaç çamı devirdiğin, kaç gemiyi yaktığın değil. Doruklar serin ve karlıdır. Önemli olan, çetrefilli hayat ormanında kaç karıncayı ezmediğindir.

Sabırla büyür emekler, sabırla muradı bulur yürekler, sabırla şekil alır gelecek nesiller.

Biliyor muyuz, sabır nedir. İradeyi, basa basa iradeli bir şekilde kullanmaktır.

İçine her şey girer. Zaman bilinmezinde, hedefler belirleyip kilitlenerek geçiyor ömür. Ne kadar sağlam bağlanmışsan hedefine, o kadar çabuklaşıyor netice. Niyetle sonuç arasındaki mesafeyi, akıtan enerjinin adıdır sabır.

Yanlış kodlamasın beyinlerimiz, ille zor, ille zahmet, ille acı gerekmiyor. Geçirdiğimiz zamanın, bulunduğu haline tahammülün adıdır sabır. Yemek yerken, sonuna kadar devam etmek, veya yolculuğa çıkınca, yarı yolda inmemek.

Niyet ve sonuç arasıdır zaten yaşam. Kısaca ömür, sabrın diğer adıdır.

Efendimiz (sav) " sabır imanın yarısıdır" buyururken, yüce Mevlamız, "Allah sabredenleri sever" diye haber veriyor kitabında.

Hayat süreci hissetmek ve tadını almaktan ibaret o zaman. Hem din, hem müspet ilim, bunu vurguluyor. Her anı farkında olarak, niyetin ve muradına sadık kalarak, damla damla tadını özümseyerek yaşamak.

Tohumu pamuğa saran çocuk, özü çatlatıp, dışarı çıkana kadar sabrediyor. Çirkin ve sevimsiz tırtıl, kelebeğe dönüşürken zamanda yol alıyor. Anne olmak için heyecanla bekleyen ise, dokuz ay, şiirini yazıyor sabrın.

Her şeyin anahtarı sabırdır. Civcivi, yumurtaları kuluçkaya yatırarak elde edersiniz, kırarak değil, diyor Mevlana.

Zeytini tatlandıran, sirkeyi asitlendiren, şarabı kıymetlendiren, sevdayı dillendiren de yine sabır, yine sabır.

Neyi hedeflediğinle ilgili lezzeti, ya anı zahmet bilip rahata özlem duyarsın, zaman uzar. Ya yükseğe uzanır, gereken basamakları yavaş yavaş çıkarsın, zaman seni bilgeleştirir. Ya hırsın sarar yüreğini, çiğnersin çizgileri, doğruları, zaman acıtır.

Hedef belirleyememek de sorun, ancak hedefte kalamamak daha ciddi sorun. Dikkat eksikliği. Algılarına takılanlarla, hedeften kopma. Günümüz insanı için, teknolojik baskıyla tam bir çıkmaz.

Biraz sükunet bulsa daralan, biraz nefes almak isteyince dağılan, sabırdan mahrum, süreçte savrulan bir halde çoğunluk.

Terapiler, uyum (oryantasyon) uygulamaları, gruplar, kulüpler, dernekler. Hedefi zihinde canlı tutma, kişiye kişiliğini, kimliğini sürekli hatırlatma gayretleri. Köpek balıkları gibi, anı yaşa, anı yakala diye diye üçüncü saniyeye ulaşmıyor yürekler.

Millet olarak yaptığımız eserler ortada. Mermerden nakış işleri, ahşaptan resim oymalar, tel tel işlenen örtüler. Çivisiz, harçsız, nice muhteşem şaheser. Zaman mı tüketti bizi, biz mi değiştirdik, biz dediğimiz öncelikleri.

Saçını süpürge eden annelerden, rengarenk biblolara dönüşen annelere nasıl geçtik. Başını koltuğuna alıp, sancağı dimdik tepelere taşıyan kahramanlardan, para ile teskere alan askerlere ne zaman dönüştük. Sadaka taşlarına gece bırakılan sadakalardan, yardımlar için vergi düşürmeye nasıl ulaştık. İlim öğrenmek için, memleketinden fersah fersah uzaklara giden atalarımızdan, okuldan kaçan, dersi sadece ezberleyen torunlar nasıl oldu.

Sabrı imanla bütünlüyorduk. Tamamlanmış bir güçle sarılıyorduk hayata.

Sabır ve zaman kanatlarını açıp, hayat yolculuğunda sorunsuz uçuyorduk. Zamanı algılama yeteneğimizi öğüten teknoloji, sınırsız yapamadığı ömür karşısında, mevcudu tüketiyor. Son doğum gününüzü hatırlayın. Kaç mum vardı pasta da. Onlu, yirmili günler ne kadar tozlandı zihninizde. Artık anılar tozlanacak kadar bile kalmıyor hafızalarımızda.

Ecele sabırsızlanıyor insanlık. Bir telaş, bir koşturmaca. Dünya mı hızlı dönüyor yoksa, zaman yetişmiyor yaşlanmaya.

Sabır unutulalı, hazır yemek yer, hazır giyinir, ezbere söyler olduk duyguları. Yaşamı bireyselleştireli, bencillik destanları yazıyoruz. Dostsuz ve yalnız yaşamak, nice ciddi ruhsal bunalımlara, nice yanlış ve çarpık ilişkilere sürüklüyor, insanı.

Evlat yetiştirmek, ona ince ince doğruyu, merhameti, erdemi içirmek. Öyle zor ki. Her yeni gün onunla büyüyen, sorunların sorumluluğunu almak. Hayata karşı onu dimdik ve sağlam kılmak için boğuşmak, zor, çok zor.

Kim uğraşır, bir hayvan edin. Sev, okşa, kokla. Derdi yok tasası yok, doyur uyut işte o kadar. Kolayına kaçıyor artık insan, her şeyin.

Zora takati, mecali, yüreği, gücü, sabrı yok. Kendine inancı, insan olmaya verdiği değeri bilmiyor. Oysa dağları delen Ferhat, bu imkanların hiç birine sahip değildi. Yumruğu kadar yüreği, dağlar kadar inancı, dağı delecek kadar da sabrı vardı.

Seyit onbaşı, mermiyi omuzlarken inandı, güvendi, azmetti, sabretti. Her güç, zamanla sabrın hamuruyla elde edilir. İnanarak.

Kendine, ruhuna, imanına, insanlığına, doğrularına inanarak, hedefe kilitlenmek.

Sabır acıtır ama besler, alışanı korur, büyütür. Sevgi aşka, şikayet şükre, öfke hoşgörüye, gayret sebata, istek duaya niyaza dönüşür sabır şerbetiyle. Gönül kalpten yola çıkar, yürek olur güçlenir, olgunlaşınca gönül olur tat verir. Sabır gıdası ve güneşiyle...

Ne güzel özetliyor üstat Necip Fazıl,

Sabrın sonu selamet, sabır hayra alamet,
Bela sana kahretsin, sen belaya selam et...

Okyanus misali hayat, içinde savrulup gidiyor insanlık. Evlerimiz vardı önce koca bahçelerle çevrili. Köpekler beklerdi kapıları, az çok korunma çarelerimiz vardı, kapı arkalarında sürgüler. İnsan ne kadar az ise tedbir o kadar az, güven ve huzur o kadar çoktu.

Köy yerlerinde öylesine örtülür kapılar, köpeklere emanet edilirdi canlar. Yabancı birinin kokusunu alınca bağırır uyandırırdı, mübarek hayvanlar.

Daha büyük ilçelerde kapılar sıkı sıkı kilitlenir, öyle uyunurdu. Büyük şehirlerde tedbirler hep çoktu. Kilit zırh olsa ne olacak, insan her yolu bulur ulaşmak isteyince. En acı tedbir aşanı ise güven bozanlar. Önce ince yerinden yaklaşıp oradan yakalayanlar.

Cezalar da ona göre düzenlenmiş, adi suçlarla komplike suçlar, organize ve planlanmış olanlar aynı cezaları bulmuyor karşılığında.

Güven muhatap olduğundan zarar beklememektir. Güven günümüzde kişilerden alınıp kurumlara verildi. Sözüne duyulan güvenle alış veriş yapıp aylarca taksit öderdi eskiler, sonra senet çıktı, hemen yanında sözü de hazır, dostluk başka ticaret başka.

Bu başkalar bir bir deldi doğrularımızı. Önce ufak ufak kemirildi koca doğrular sonra büyük büyük yok olup gittiler. Şimdi tek doğru var, onlar yapıyorsa benim neyim eksik. Ah mübarek senin fazlan var, o da merhamet, adalet, iman, hakkaniyet, nezaket daha neler neler, bunları bir kalemde yok sayabiliyorsa yüreğim evet senin de onlardan farkın yokmuş demek.

Güvensizlik ve korunma meselemiz. Artık kapılar çelik ve birden fazla kilitli, sur duvarı gibi evler yüksek, siteler özel korumalı. Ancak her zamanki gibi kural değişmedi kale içeriden yıkılır. Hiç bir kilidi olmayan telefonlardan kim o, demeden açıp muhatap olduğumuz, sosyal ağlarda dostlarla dert paylaşacakken bir den atlayıp tanışalım mı diyen pervasızlar, affınıza sığınıyorum arsızlar, nasıl durdurulacak. Zaman hızlandı, işler yoğunlaştı, ruhlar sıkıntılı, azıcık huzur, azıcık sükunet istemek hakkımız değil mi.

Artık evlerimiz ne kadar kilitli olursa olsun, teknoloji ile ne evler ne evlilikler, ne namus, ne doğrular güvende değil, Sanal dediğimiz her iletişim gerçeklerimize saldıran birer kemirgen.

Bir yolunu bulup engel ve filtreleme gibi can sıkıcı işlere lüzum kalmadan sistemde hareketler kısıtlanmalı. Adın sanın bir geçmemiş, hayatların kesişmemiş, ne zikrin, ne fikrin dokunmaz, sadece isme bakıp uzanmak, sıkıştırmak, ısrar etmek düzene koyulmalı çok gelişmiş sosyal ağların kullanımında.

O zaman bu kadar ah vah eden gönlü yaralı, sayan söven incinmiş kırılmış da kalmaz ortalıkta.

Adı sosyal iletişim, hurra kesişim, kıyım, yiyişim değil, lütfen annelerinizi, kız kardeşlerinizi, evde bırakıp eve gittiğiniz eşlerinizi düşünün ve birazcık beyefendi, adam, insan olun.

Her mevcudu bozup bir açığını bulan, benim aziz milletim, bu nimetleri de tadını kaçırarak ziyan etmekte ustalığını hünerini gösteriyor.

Rahat ve huzur dolu bir iletişim istemek hakkımız değil mi

Zaman Ramazan, mevsim yaz başı, üfül üfül olamadı yüreklerimiz Allah' ım. İçimiz yangın yeri. Ülkemin doğusuna göz diken çamur beyinli, zift yürekli, çirkef gönüllüler, batıya sıçratıyorlar pisliklerini. Ne günümüz gün gibi aydınlanıyor, ne gecemiz gece gibi yatırıp dinlendiriyor.

Allah' ım aczimi idrakle yöneliyorum sana, her zerremle yalvarıyor, gözyaşımla ıslattığım sinemden derin ahlarla dua ediyorum. Zamanımız genci şaşmış, oturaklısı havalarda heveslere kapılmış olabilir.

Ahir zaman Allah'ım hepimizin yönü kayıyor bozuluyor. Sen bizim eksik hallerimizi tamamlayıp gör. Sen bize atalarımızın kanlarıyla sulayıp, canlarıyla aldıkları bu kutlu memleket topraklarını, gafletimizle kaybettirme.

Allah'ım oyun içinde oyun kurup, düzen içinde huzuru bozanları, Celal isminle bozguna uğrat. Sen izin vermezsen kıl kıpırdamaz. Onların her kötü eylemini taş gibi kaskatı kesip yaptırma Allah'ım.

Bizim gaflet ve dalaletimizi masum çocuklarımız ödemesin. Biliriz ki bu oyun, 1071 Malazgirt savaşıyla, Türk diyarı olalı beri uykusuz geceleyen küffarın, sabırla kurduğu oyundur.

Bizim gözlerimiz aç Allah'ım. Evlatlarımıza sübliminal telkinlerle süklüm püklüm yapıp, üzerimize özel eğitimli askerlerle dağdan bayırdan taarruz eden, çıyan sürülerini un ufak et Allah'ım.

Arzuhâlim sanadır Allah’ım. Hazan mevsiminde hüznü yaşatanlara, kurşun yağmuruyla Vatan toprağımı kana bulayanlara sana arz ediyorum Allah’ım.

Sen şimdi anlat bana, kalp nasıl bu mesafeden tutuşur. Nasıl olur da koca beden, sevgili nefesinde, sivrisinek kanadı gibi titreyip savrulur.

Hadi söyle, zamanı nasıl siler, mekanı nasıl hükümsüz kılar. Durma ne olur söyle, kulağına deymeden yüreği nasıl duyar. Hali değişir muhabbet uzar. Tatlanır.

Hadi anlat, yüreğime ismini nakşeden, ilacı nereye sakladın. Bu amansız ızdıraba ne zaman son vereceksin. Közleri bir bir gömdün, gözlerinle yüreğime. Sakladığın merhemi ne zaman süreceksin.

Canıma kastın yok bilirim. Farkındayım umurunda bile değilim, ama sen söyle dermanın nerede can.

Canıma şifayı nereye sakladın, bana efsun gözlerinin billur ışıklarını neden yasakladın.

Bir kere bak, gözlerinle göremediğin gönlüme, gönlünle bak. Burada yağına gömülmüş ince bir fitil var, usul usul, isil isil yanan. Sen diye yanarken, sen diye tükenen, eriyip biten.

Hadi anlat bana, muradın bu muydu. Varlığın muradım oldu, varlığım muradına feda olsun. Senin muradın bu muydu. Külliyen sana çevirdin beni, hadi de bir kere muradın bu muydu.

Hadi susma, sen susunca güneş saklanıyor, bulutlar sönüp kayboluyor. Sen susunca gece hiç bitmiyor, acı nefesime karışıp içimi öğütüyor. Hadi susma, söyle yüreğinden geleni, geçeni.

Sana uzanıp, hayattan kopalı, gördüğüm her şey sen, duyduğum her koku sen, kalmadım artık, yok oldum ben. Hadi söyle muradını, alayım ona göre kıvamımı.

Anlat, susma hadi anlat, nereye sakladın, dudaklarımdaki gülüşü. Nereye sakladın taze nefesini...

Yollar dolanıp, uzuyor.
Senden çıkıyorum, ne kadar gidersem gideyim,sana dönüyorum.
Zamana salıyorum varlığımı, akıta akıta sana vuruyor.
Saatin amansız esareti, sana kurulu, sana çalıyor.

Gözlerinde dört mevsim iç içe geçmiş, baharın kışın karma karışık.
Tam sinemde ısınırken ümitler,kar yağıyor gözlerinden üstüme.
Tam mesafe tükenip ulaşıyorken, uçuşuyor gerçeğin, hayalleşiyor.

Sen beni gözlerinin ışığıyla vurdun, yaralandım yüreğimden.
Sükutunla kestin nefesimi, ayrıldı bedenim diğer yarısından.
Tamamlanmaz artık yarımım.
Gözünün izini silmezse dilinin ilacı.
Bütün olamaz artık bedenim, nefesin sinemde gezinmezse.
Ben sana turab oldum, sen bana murad ol, göz bebeğim...

Ben senin gözlerinde kaldım.

Kuzgun yuvasına bir kartal yumurtası karışır. Büyür gelişir, uçmaya alışır. Ait olmadığını anlar, bir zaman sonra. Süzülüp uçmak, yükselip avlanmak ister yüreği. Zordur karar vermek, hazır uygun ortam, her şey tamam. Ama ruhu doymaz azıyla, ya gönlünün sesini dinleyip özüne sahip çıkacaktır veya azıcık nimet için bir ömür özünü kör etmeye uğraşacaktır. Çok zor bir karar. Boşluğa savrulup, yeniden hayatta var olmak.

Dr Fuat BELLİ, kuzgun yuvasına düşen kartaldı, yüreğine kulak verdi. İçinde benzemez onlarca kararı verecek cesaret vardı. Ruhum, hayalim, özgürce süzülmek dedi, durağan varını, elinin tersiyle itip özgürlüğe kanat açtı. Dar ve karanlık Datça semalarından süzülüp kaydı, uçsuz bucaksız memleket göğünde.

Kartallar yüksekte yalnız uçarlar. Diğer kuşlara göre uzun yaşarlar. Yaşları kırka ulaşınca, sertleşen gagaları, kalınlaşan tırnakları, ağırlaşan kanatlarıyla, karar vermek zorunda kalırlar. Ya zahmetli, çetin bir yenilenme veya miskin yaşam ve ölüm. Yenilenmeyi seçerse yüksek bir kaya da gagasını vura vura parçalayıp düşürür. Yeni gagası ile tırnaklarını koparır. Ağırlaşmış tüylerini yolar, dipdiri bir vücutla, tekrardan yükseklerde özgürce süzülür. Özgürlük bir kere kaybedilir, sonrası sınırsız esarettir.

Yaşadığımız yer bizi değiştirir. Yavaş yavaş hiç anlamadan. Sinsi sinsi, kentin, kasabanın, köyün, her neresi ise yaşadığın yer, üzerine etkisi siner, usulca. Dilinize dokunur, adetinize değer. Yaşantınız, hal ve tavrınız başkalaşır. Uyum deyin, oryantasyon deyin. Bu, süreçte değişmek, başkalaşmaktır. İçi esnek, ruhu uygun insanlar çok çabuk şekil alır, sürahiden bardağa boşaltılmış gibi hemen az önceki halini unutur. Bir de mermer gibi insanlar vardır. Şekil vermek çok zordur ancak bir kere şekil alınca da asla başka şekle dönüşmezler.

Hepimizin dokunulmazları vardır, öncelikleri, kıymetleri, değerleri. Bizi bunlar tarif eder. İnsan olma ölçümüzü bu erdemler belirler. Doğuştan olanlar vardır, yetiştirilirken işlenenler. Hepsi toplanır ve bizi biz yapar. Ya su olursun, kaptan kaba, halden hale değişir, dönüşür çamur olup yok olursun, ya mermer minber olursun bir camide önünde secde eder tüm cemaat. Ya elmas olursun, sadece görmek için insanlar para öderler. Ya da ağaç olursun, ceviz, kavak, ıhlamur ona göre kullanır hayat seni. Granit, mermer, çakıl taşı, dokumuza hal verecek, şekillendirecek olan biziz.

Bir de elmas insanlar var. Doğrularından kendilerini göremeyeceğiniz. Hataya prim vermeyen, kim olursa olsun karşısındaki dur çizgisini çeken. Huzur ve rahatı aklına getirmeden, düzen ve tertibe kurulu. Öyle keskin, öyle parlak. Bulundukları ortamda kalabalığın içinde, her halleri ile ışığı yansıtan, fark edilip, öne çıkan. Dönüşmeyen, değişmeyen, değiştirilemeyen. Çok sık rastlamayız elmas insanlara, öyleymiş gibi yapanlar vardır, ancak ilk zorlukta dağılır giderler. Gerçeği ne kadar sağlam ve güçlüyse elmasın, sahtesi o kadar zayıf ve dirençsizdir. Hakiki elmas insanlardan biri, dr Fuat BELLİ.

Başını eğersen, kaldıramayacak hale gelirsin. Bu gün göz yumduğun, yarın göz açtırmaz. Gözünü etrafındaki yanlışlara, dört açtığı için her nerede olursa olsun, hep çizecek, kırılmayacak, eğilmeyecek, eğriyle boğuşup, düzeltince oyalanmadan, alkış ve taltif beklemeden uçup gidecek, elmas kartal, Dr Fuat BELLİ.

Sevgi dolu, şefkatli, ince yürekli, merhametli. Olması gerektiğini düşündüğünde, tırnaklarını çıkarıp sadece o doğruya dönüşen, inançlı, saygılı. İsmini yaşadığı yerlerde hafızalara, telefonlara, defterlere değil, yüreklere yazdıran biri, Dr Fuat BELLİ.

Karanlık çökünce daha fazla parlar yıldızlar. Karanlıkta kaybolur, koyu gölgeler. Yıldız olmak zordur bu dünyada. Üzerine çamur atmaya, ışığın düşen pencereye duvar örmeye kalkarlar. Yüreğinde ışık taşıyanlar, onu muhafaza için elindekini, gözünü kırpmadan verecek olanlardır.

Parlak bir yıldızdır o, meslekte ilk senelerinde kimsenin yapamadığını yapmış, Ardahan Damal da görev yaparken, Sağlık Bakanlığının değerlendirmesiyle yılın doktoru seçilmiştir. Aşkla yaptığı için, hırs ve hesapla uğraşmadığı için.

Yolu uzundu, oyalanacak vakti yoktu, işini bitirip yeni hedeflere yürüdü.Işığı yüksek, enerjisi fazla, hedefleri büyük, gayretleri yaman insanlar, sığmaz kaplarına. Taşar, dağılır, yayılır. Sabit tutamazsınız, büyür, çoğalır akarlar. Durdurulamaz yolcu, Dr Fuat BELLİ.

28 ekim 2013 de Datça ya geldiğinde, Datça ona dar, o Datça ya büyük gelmişti. İlk günden gözüne batan fazlalıkları temizleyip, eksiklikler için koşturmaya başladı. Korkusuz, atak, girişken.

Kavga etti, dalaşanla boğuştu, bağıranla anlaştı, yorulmadı, bıkmadı, usanmadı. Doğru bir taneydi, üç beş standartı yoktu, eskilerin elif gibi dediği insanlardandı. Başı hep yükseklere çarptı. Eğilmedi. geçeceği mesafeyi açana kadar başını vura vura didindi.

Gitmek, bırakmaktır aynı zamanda. Bıraktığını bitirmektir. Kişi kendisi seçiyorsa bunu yapacak çok işi var demektir. Gitsin diye gözüne bakılanlar, uğraşıp çabalananlar yanında, şimdi deyip giden, zamanını kendi yüreğiyle belirleyen hedefleri yüksek, ideallerine sevdalı insan, Dr Fuat BELLİ.

Prof. Dr. Vedat Fuat BELLİ, zamanını insanlara hizmete adayıp bu dünyadan ayrıldığında, elmas kartal 14 yaşındaydı. Gözünün önünde izlediği, özümsediği, model aldığı babasının izinden gidiyor. Ruhun şad olsun hoca. Ateşi en dar sobaya sıkıştırırız, oradan da duman olup süzülür. Alev alev yanan, kor yürekli, özgürlük savaşçısı, Dr Fuat BELLİ.

Bu ülke, bu millet koltuğunu ısıtmayacak, göğsünde ateş yürekleri, ayakları yerine, gizli kanatları olan, çalışkan insanlara muhtaç. Küflenmeyen, kalınlaşmayan, kurumayan, canlı, güçlü sağlam. Ayakta ölenler vardır. Dimdik heykellerini diktirerek. Oturup, bekleyenlerin, kök salıp çürüyenlerin sonucudur dert ve sıkıntılar.

Kendi rahatı için tüm düzeni kendine çeviren, doğrulara estetik yapıp değiştiren. Anasına babasına imkanlarını seren, sunan kaypak ve çamur yüreklilerin süpürülüp gitmesi için, ayakları yere sağlam basan, yürekleri bulutların üzerinden güneş toplayan, cesur, kararlı, dürüst, çalışkan, idealist insanlar bekliyor ülkem. Bu erdemlerin hepsini içinde toplamış, enerjisiyle de taçlandırmış, çıktığı yolda mola vermeyen, oturmayı, dinlenmeyi, durmayı bilmeyen rüzgar adam, Dr Fuat BELLİ.

Kanatların dertsiz, yüreğin kedersiz, göğün gölgesiz olsun. Sen güneşe uçtukça, arkandan el sallayan, dua eden, göz yaşı döken çok olacaktır.

Ömrüne bereket, gönlüne kuvvet. Işığın, bu ıssız diyara çok fazlaydı, seman sınırsız olsun ELMAS KARTAL...

Ve...
Tebessümü yakaladı zaman,
Pembe bulutlar arasında.
Mavi bir güneşte,

Toprak kırmızı, su siyahtı...
O, yine gülümsedi.
Teselli gönlünde, iman ruhundaydı.

Umudu yakaladı zaman,
İnandı...
Öyle yaşadı ve öyle öldü...

Şimdi pembe çiçekler,
Beyaz papatyalarda,
Sarı güllerle dans ediyor,

Ne mutlu ona...

Canının dar olduğu zamanlar vardır. Burnunun ucundadır sanki. Dokundurmazsın kılına, canından can sökülür dokunulduğunda. Canı gibi sevenlerde yanında, burunlarından solurlar, canına kıl deyecek diye. Tam bir mayın tarlasıdır acil servis. Göz gözü görmez de, canının acısından, gözden bir süzme ümit yakalar, kirpiklere yakalanmadan.

Temposu yoğun, elektriği yüksek, ortamı gergindir acil servisin. Allah hiç birimizi orada terletmesin, ümitsizlik içinde kıvrandırmasın. Özel yaratılmış olmalı, bu insanlar diye düşünürüm. Ömrümüzde bir iki, kere soluduğumuzda o ortamı, ömür boyu kazınır içlerimize. Rabbim kuvvet versin onlara. İşte o yüksek voltajlı elektrik merkezi, ölüm meleğinin sık sık uğradığı, acıların yedi şiddetinde salladığı ortama, ılık bir rüzgar gibi ferahlık getirendir sevgili Mehmet Dirim.

Acilde uzmanlaşmak, o atmosferi daima yaşamak demek. Ölüm ve yaşam arasında, incecik şeritte ustaca dans etmek. Zamanı geleni, teslim etmeden, son saniyesine kadar kalsın diye didinmek. Anlık kararlarla, her hangi bir uzvunu kaybedecek olanı bütünlüğüne zarar vermeden korumak. Hiç tükenmeyen bir enerji, sürekli çoğalan bir insan sevgisi gerekir. İçinde olanı bilen, hakkını verecek gücü olan, diri bir yürek, Mehmet Dirim...

Allah herkesi bir sebeple yaratır, ona uygun özelliklerle donatır. Kişi iç aleminde ve dış halinde kendine uygun olan, kendi için planlanmış olanı bulup keşfederse, bu dünyada huzurlu, mutlu, başarılı, ahirette de kazançlı olur. Bulamazsa ki şaşırtan, yanıltan unsur ve çevre baskısı var, mutsuz, başarısız, huzursuz olur. Kendisi için planlanmış, olanı keşfetmiş, özel insanlardan biri, Dr Dirim Kottaş. İnsanı seven, sabırla dinleyen, anlamaya çalışmayıp, derinden derine hisseden özel biri...

Zaman, keyif anlarında uçuşur, akar, sıkıntı zamanlarında kıpırdamaz, yavaşlar, uzar da uzar. Ağrılı, eziyetli, bezgin bekleyiş yeri olan müşahede odasında, saate ekstra güç verip kovalayan kişidir Dr Dirim Kottaş. Küçük kızımın serumla beklerken, neden Dirim doktor olunca serum hemen bitiyor, diye soracak kadar, belirgin zaman farkını oluşturandır. Hemen her on dakikada bir hastalarına, nasıl oldun, daha iyi misin, şimdi daha iyisin değil mi, biraz rahatladın mı, diye uğrayıp, gülüşü ile enerji ve güç veren, samimi bir yürek Dr Dirim Kottaş.

Simalarımıza ifadeler yükler, oradan okuyun birbirinizi buyurur yaratan. Yüzüne, ihtiyacı olan, acı çeken, zahmetli insanlara verilmek üzere, sıcacık ve şifa yüklü bir gülüş emanet etmiş Mevla, yerinde, zamanında bol bol ikram ediyor, gülen yüzlü adam, Dr Dirim Kottaş.

Datça' nın sabit sakinleri, dikkatlidir, titizdir. Dünyayı, uzun süre, hissederek yaşamış olmanın, bilgeliği vardır. Özenle seçerler. Pazarda domatesi, zeytini, üzümü. Hastanede, doktoru, odayı, yatağı, hemşireyi. Kıymet bilmektir bu aslında. Emeğe ölçü biçip, hakkını yerine getirmek. Titrek sesiyle sorar teyze, Dr Dirim var mı evladım. Hani o çocuk var ya kızım, samimi, güler yüzlü, Dirim Dirim işte o. Bu takdir etmektir. Zamanımız insanının, elindeki minik oyuncaklara haps olarak yaşadığı, ayağına takılacağı, başına düşeceği, fark edemediği bir zamanda, göze çarpacak, gönülde kalacak kadar öne çıkan, samimiyet ve sıcaklığın, yerini bulduğunun ispatıdır. Aradan elli yıl geçse de, arkasından içtenliği ve gayretiyle anılacak, konuşulacak biridir, sıcakkanlı adam, Mehmet Dirim.

Derler ki, karşınızdakine sorun, beni üç kelime de özetle. Karşınızdakilerin, dile getirdiği üç kelimeler sizin ruhunuzun fotoğrafıdır. Eksikleri görür, tamamlarsınız, tamları fark edip, sahip çıkarsınız. Ruhunuza ayna tutmaktır bu aynı zamanda.

Elime kağıdı kalemi aldım ve önüme gelene sordum, üç kelimede DİRİM, en çok söylenen kelime İYİ oldu. Tereddütsüz. Çok farklı kelimeler, bambaşka özelliklerle dolu üç kelime ama ilk kelime hep İYİ oldu. Sevgili DİRİM, namı diğer İYİ ADAM, tanıdığın- tanımadığın, beraber çalıştığın, emek verdiğin, şifa sebebi olduğun, muhatabın olan herkesin aklında, İYİ olarak kalmayı, nasıl başardıysan, sırrı sende. Böyle devam et. Bilirsin, ölümden sonra nasıl bilirdiniz diye sorarlar. Yaşarken İYİ bilinmeyi başarmışların hali, hem burada hem orada çok çok iyidir.

İkinci en çok söylenen kelime ÇALIŞKAN oldu. Hasta, yorgun, bezgin, keyifsiz veya mutsuz olsa bile, performansını hiç düşürmeyen, daima aynı yüksek enerji ile çalışan. Kalite devamlı olandır. Arada bir zirve, arada bir dip yapana önem verilmez. Kıymet devamlı olandadır. Erdem devamlı olan, seninle bütünleşmiş olan iyi hallerdir. ÇALIŞKAN ADAM, çalışmayı adet edinmişler, bütün zamanlarda, dünyanın gidişini değiştirmişlerdir. Girdiğin yolun üzerinde, engellerin olacaktır. Yoranlar, bozanlar. Sonuna varmadan ömür yolculuğunun, dünyanın gidişini değiştirecek, üstünlükler beklenir halinden.

Hayat dolu dediler, hemen hepsi. Yaşamayı yük bilmeyip, zamanı öğütmek için verilmiş ganimet saymayıp, anın tadını alarak yaşayan. Yakınındakilere de anı tatlandıran. Dilinin tadı eksilmesin Dirim Kottaş...

Kolay gelsin, önüne düşen her zahmet, eline gelen her uğraş. Kolay gelsin yaşamın çetrefilli yolları.

Kolay ve güzel gelsin, sana ve ailene, ömrün kalan yılları. Herkese tatlı ve keyifli kıldığın gibi Mevla da sana, tatlı ve keyifli kılsın, daima hayatını. Yolların açık ve aydınlık olsun sevgili Dirim KOTTAŞ...

Özlediğini hissetti, bir kaç gündür görmemişti yüzünü. İçi sıkıntılı, sinesi dardı. Aradı bir kaç kez, açan olmadı, telini. Mesaj attı üst üstte, cevap gelmedi. Tuhaf, dostu hemen açar, hemen yazardı. Telaşla dışarı çıktı. Evine gidip kapısını çaldı, içeriden gelen, televizyon sesini duyuyordu, kapıyı uzun uzun çaldı, açan olmadı. Başına bir şey gelmiştir diye endişelenip yanan yüreği, başka bir acıyla doldu. Dostu onu görmek istemiyordu. Hatasını söyleyip, düzeltme şansı bile vermeden silmişti onu. Yaşadıklarını geçirirken aklından, yanağından süzülenleri siliyordu yavaş yavaş...

Kabuk bağlıyor yüreklerimiz, yaralandığı yerlerden. Kuruyor, bükülüyor, katılaşıyor. Üstelik sokaktaki insandan değil, kıymet verdiklerimizden. Sevdiklerimizden.

Ateşin yaktığını, bıçağın kestiğini, soğuğun üşüttüğünü, biberi acısını, düşmeyi öğreniyoruz, küçücükken. Köpekten, kediden, kuştan, böcekten sakınıyoruz büyümeden. Tehlikeyi koklayarak kaçmayı, endişelenmeyi, savunmayı biliyoruz. Peki neden, insanın zararından korunmayı öğrenemiyoruz.

Bu tecrübe tek kişilik. Sıfırdan başlıyoruz her insanda. Melek diye heveslenerek, ilahi lütuf sayıyoruz. Sonra yavaş yavaş görmeye başlıyoruz insan olduğunu, kusurlarını, hırslarını, başkalıklarını ümit ve muhabbetle yanılmamayı dileyip "ama ben seviyorum onu" limanına çekiyoruz, ümit teknemizi.

Zaman yuta yuta bitiriyor sevinçleri ve yine fiyasko. Sebep hazır "insan işte çiğ süt emmiş" bizim hiç kabahatimiz yok. Oysa kendi celladımızı, kendimiz yetiştiriyoruz. Önce kanatlar takıp, ruhumuzda uçmasına izin veriyoruz. Yetmiyor, sevinçlerimize ışık kabul ediyoruz. Kendi bıçağımızı, kendimiz bileyliyoruz. Işıl ışıl olana kadar manalar, unvanlar yüklüyoruz. Gönlümüzde yer verip zehrimizi elimizle besliyoruz. Isısı için güneş, nemi için yağmur oluyoruz. Biz ne kadar çok emek verirsek, içindeki çiğ süt o kadar çabuk ekşiyor. İnsan bu, bozuğu hiç çekilmiyor.

Mecburuz bir bakıma, yalnız yaşanmıyor hayat. Yüreğimizde fışkıran sevgi, dağılan hoşgörü, sınırsız iyi niyet, üfül üfül ümit rüzgarları var. Şarjımız diğer yüreklerden. Severek besleniyor ruhlarımız. Güvenerek güçleniyor. Öyleyse sorun nedir. Aralarında bir hata yapıyor olmalıyız. Hep kötüleri, hamları, çiğleri düşmüyor her halde bize.

Geleni, maskesi ve kostümü ne olursa olsun, evirip çevirip içindeki gizli zararları ortaya çıkarıyoruz. Pisilerden aslan, kuşlardan kartal, köpüşlerden kurtlar fışkırtıyoruz. Gereksiz ilgi-alaka, fazla kıymet vererek. Kıymeti yoksa içinde, hemen çamurlaşıyor. Çömleği defalarca pişirmenin sebebi de bu işte, çamurlaşmasını engellemek. Sürçmedik at, düşmedik yiğit olmaz, silkinip kalkabilmektir maharet. Yeniden ümitle sarılıyor yürek. Eski desenleri, gönül duvarlarına tablo sayarak.

Mümin aynı yerden, iki kere ısırılmaz buyuruyor efendimiz (sav) düşe kalka büyütsek de içimizdeki çocuğu aynı yanlışa düşmemeyi, aynı yanılgıyı yaşamamayı salık veriyor.

İlk bakışta, zarar etmiş gibi görünür insan, ancak asla kaybetmeyeceği nimettir, kazandığı tecrübe. Her şey kaybolur gider ama tecrübeler hep kalır bizde. Sonraki hayatımızı net gösteren, parlak gözlük camları gibidir.

Ağaç da meyve vermeden önce, çiçek açıyor. Boynu bükülüp dökülen çiçeğin, hemen dibinden meyvesi püskürüyor. Tecrübe meyveleri de ümit ve sevinç çiçekleri dökülünce çıkıyor. Acıtsa da kalan ömrümüzde, tatlı meyveler bırakıyor.

Her yanılgıda biraz daha kalınlaşıyor, uçuşan gönül tülleri, kıpırdamaz oluyor zamanla. Bir tatlı tebessümle eriyen kalp, ayaklarına serilen yüreklere, basıp geçiyor. Birer büyük madalya hazırlamalı, yoğurdu üfleyerek yedirten dostlara...

Tecrübe pahalı bir nimet. Bedeli peşin ödenen. Etkili acı bir reçete hepimize. Gönlün kaç yanılma hakkı vardır. Limit ne zaman dolar. Daha kaç kere havalanır, sevinç balonu ve nerede çakılır yere.

Hayat bu. Böyle devam eder devran, son nefese kadar. Hakiki dostları, tabutun içinden göreceğiz. Ne yazık ki kalkıp sarılma şansımız olmayacak...

Çürüğünü, çiğini ayırt etmeye yorulmayalım.
Gönlümüzde hissettiklerimize bol bol sarılalım.