GÖNÜL DEMLİĞİM: Pişmek

AŞK ÖĞRETİR

Ne ara iner insanın zerrelerine kadar hiç tanımadığı biri. Elinde, ruhunun krokisi varmış, şifreler, kodlar bir kağıda sıralanmış, avuç avuç anahtarlar torbasına doldurulmuş kadar, rahat, emin, pervasız dolanır içinde.

İyi de neden hep bu misafirler aslında hiç istemezler bizde gezinmeyi. Nedense en olmayacak, en olmaması gereken, en imkansız kişilerdir. Dertleri acıtıp, yakıp, dağıtıp, yok edip gitmekte değildir, çoğu zaman farkında bile olmazlar. Görmezler bile nerelerde kaç kapı açıp, nerelerden kaç basamak geçip, hangi başa taç, hangi gönle ilaç olduklarını.

Yanan yakınan olduk ömrümüzce, yakıp kavuranlar ne halde. Gözünün rengini, sesinin tınısını bilmediğin, aklında zerre yer tutmayan biri, gelir serilir ayakların dibine. Hiç zaman kaybetmeden yürür gidersin, yüreğinin içinde sultan belli, vezir belli. Duanı da edersin, Allah gönlüne göre versin.

Vermiş işte, Allah gönlüne seni vermiş, sana meyil ve merhamet vermemiş. Verse sevda olmayacak, verse aşk ateşe dönüşmeyecek, verse ruhuna uğramadan kaybolup gidecek. Evet aslında çok defalar o umursamaz, duymaz, hissetmez kişi, biz olmuşuzdur bilmeden.

Öyle habersiz öyle duyarsız ki gönüllerimiz, kendimiz sevilen olunca hakkımız, başkası olunca gaddar, acımasız. Nasıl bir ölçüdür bu.

Bir ezilmişlik, terk edilmişlik, talihsizlik edebiyatı gidiyor. Cümle alem gamlı kederli sevmiş, cümle alem karşılık bulamamış. Kandırılmış, inandırılmış, aldatılmış. Bir tuhaflık yok mu Allah aşkına. Hep sevenler kaleme sarılıp yazıyor da sevilenler çiçek mi topluyorlar. Yok öyle yağma, aslında yanarken sevdiğine acı acı, aynı zamanda yakıyor birilerini acı acı.

Tek sorun hepimiz, kendi içimizde oluşan duyguya odaklı yaşıyoruz. Hiç kimse başka yürekleri, nefesleri, sesleri duymuyor, görmüyor. İçinde geçen kendisi olsa da söylenen sevda olsa da hissetmiyor.

Tam olarak da aşk burada ayrışıyor. Sadece kendini görmeyi yenmek, kendinden başka her şeyi sevebilir hale gelmek için var.

Devasa benlik ve sınırsız bencillik insanı vahşileştiriyor.

Tüm hayvanlar açlıkla, tüm insanlar sevgisizlikle terbiye olurlar.

Ölçüsü zerre zerre ayarlanarak. Sevgiyi bir tohum gibi yüreğe atar Rabbimiz. Sonrası sana kalır, beslersen çoğalır. O minicik tohum, hoşgörü, iyi niyet, merhamet, muhabbet, şefkat, bağışlama, yumuşaklık gibi ince değerlerle beslenirse, ağaca, bahçeye, ormanlara dönüşür. Her sevgi en yakınında bulduğu yüreğe, bir sevgi tohumu bırakır. Devam eder gider.

Kusurları örter sevgi, içinden gelen hoşgörü ile kaplanır bütün eksiklikler. Sevdiğinin yanına giden nasıl özenir üst başına, nasıl inceltir tavırlarını, sırça köşkte nur damlası gibi olur maşuk, aşığa.

Aşk pişip, kıvam bulursa. Önce kişiyi, sonra halini, sonra eşini, dostunu, sokağını, mahallesini, hatta sokağındaki köpekleri sever. Bir gün kaşına benzetir birini özel sayar, başka gün saçını saçına. Sevgi köpürür, taşar, gönülden fışkırır etrafını sarar. Merkezde sevdiği, etrafında tüm gördüğü, her var sevgili olur gözünde.

Yoksa ne anlamı var, bir çift kara göze bir çift mısra yazmanın. Hasreti çekmek adam etmeyecekse yüreği, beklerken, sabır ederken olgunlaşmayacaksa gönül, ne anlamı var sevmenin.

Sabırla zehir gibi zeytin, doyumsuz lezzete kavuşuyor. En kıymetli gıda olan et bile ateşi ilk gördüğünde iğrenç kokuyor, ta ki pişmeye yakın iştah açıcı bir kokuya dönüşüyor. Kozayı tutmaya tiksinirken, ipeğine dokunmaya doyamıyor insan. Zaman, emek, sabır koruk üzümü ballı pekmeze dönüştürüyor.

Beni benliğimden sıyır, sana dönüştür,

Asiliğimden akla, kula dönüştür...

Çarşamba, Temmuz 06, 2016
0 YORUM

DEĞİŞTİREN ACILAR

Acizliği İdrak

Acizliği hissetmenin en kolay yoludur, acı çekmek, engelleyememek ama en kötüsü, sevdiklerinin acılarını çaresiz izlemek.

Kahvaltı sofrasını ağır ağır topluyor, bir yandan çayını yudumluyor, bir yandan gözü televizyonda, aklı gideceği gün için kılık kıyafet tartmakta huzur ve keyifliydi. Her sabah aynısı olurdu, arı kovanı gibi olan kahvaltı sofrası, yarım saat sonra bomboş evle ona kalırdı. Çok yorulduğunu düşünür, bazen öfkeli olur, bazen bitkin ama yine de şükründeydi hayatının. Telefonun sesi hızlandırdı onu. Gözü saate gitti, beyni şöyle bir veri tabanını yokladı, bu zaman diliminde arama ihtimali olanları sınıflandırdı, elindekileri tezgahın üzerine bırakıp telefonu açtı.

Bazı anlar vardır, ses hiç görmediğiniz gözlere rağmen içinize baka baka, ruhunuza basa basa konuşur, bir an soğudu bedeni, sonra alev alev yandı, eliyle tezgaha tutunup ayakta kalmaya çalıştı. Telefonu kapatıp olduğu yere çökerken sadece ağlıyordu. Gerisini o hatırlamıyor ne olmuş nasıl olmuşsa yoğun bakımın camına yapışmış, yavrusu için dua ediyordu. Üç gün içinde eşini, kızını toprağa vermiş, geride kalan oğlunun, geriye kalan kısmıyla hayata tutunması için yalvarıyordu. Hiç görmediği bilmediği, fikri bile olmadığı Rabbine. Acizim, çaresizim, ümidim sadece sensin. Annesinin yaz tatillerinde zorla gönderdiği Cami den aklında kalanlarla bir iki dua okuyor sadece yalvarıyordu. Eve hiç gitmemiş, üzerini değiştirmemiş, onca gün neler olmuş ama hiç birinde ne ses çıkarmış ne fikir yürütmüştü.

Bacağı ile kolu kesilmiş 10 yaşındaki oğlu hayat ile ölüm arasında incecik çizgide duruyordu. Kalsın istiyordu kendine, sevmek için doya doya. Kolu, bacağı olurdu ona. Uyanıp ona kızar mıydı, bu halde bu dünyada kalmam için neden dua ettin der miydi. Hiç umursamadı, artık anlamıştı, kul bir plan yapar, Rab'bi ayrı bir plan uygulardı. o sadece canı çekile çekile yalvarıyordu, teli bile kalsa gözlerine baksın diye yavrusu....

Çaresizliğin kenarında yürümüş olanlar başkadır. Nefesinin son olduğunu hissetmiş olanlar gibi. Bütün yolların tıkandığı, son çarenin susmak ve beklemek olduğu hallerde yaşayanlar da.

Sır hep aynı. Acizlik. Neyiz, niyeyiz diye tarta dursun insanlık. Varız, varlığız diye anlatsın fen. Düşünüyoruz, üstünüz diye yorumlasın felsefe. Uzatalım konuyu, genişletelim misalleri. Süsleyelim kelimelerle. Pohpohlayalım insan oluşumuzu. Yapmadıklarımızı örtelim. Kusurlarımızı göstermeyelim, görmezden gelelim. Zorlayalım şartları. Öyle ki, bir tek insan değerli ya alemde, işte o en değerlinin, en değerlisi olalım.

Kim tutacak, alalım satalım dünyayı. Bizim diye, biz biliriz diye birbirine katalım kavramları, kuralları. Mutlu oluruz her halde ( az oldu ) mutluluktan uçarız elbette, ( şimdi oldu) . Peki ya bu bizi nasıl etkiler. Sabahlarda hızla kaldırsa da bedenimizi, yetmeyenler hep sürükleyecektir ruhumuzu.

Bilir gönül. İstedikleri ve yaşadıkları arasında, isteği dışında olan, karşı koyamadıkları ve karşı koyamadan yaşadıkları var. İsterse serveti yedi diyarı almaya yetsin. İşte o karşı koyamadığı tesir, güç, hep zihnini kemirir, hayatını sarar.

Bu insan olmak ölçüsünde acizliği bilmektir. Kımıldamak için, isteğinden sonra, o hareketi yaratacak olanı kabul etmektir. Çaresizliği bizzat sindire sindire yaşayanlardaki başka, tarifsiz huzur, bu ölçüyü kavrayıp anlaya bilmişliktir.

Sır bir duvar, kalın bir renk, idrak ve gerisi...

Yaşamış olanların idraki ile hiç yaşamamışların hali bir olur mu. Varlığının büsbütün yapabileceğini görmüş olanlarla, hala kendini engin deniz sananlar, bir midir- aynı mıdır.

Nereden gidiliyor olursa olsun, oraya yürünmeli. Varsayarak, olanları süzerek, çaresizliğin nerede ve nasıl başladığını görmeli.

İyiler ve iyiliklerle dolu olsun dünyamız. Gerisi zaten bir hiç...

Cumartesi, Temmuz 02, 2016
0 YORUM

Pages

AŞK ÖĞRETİR

DEĞİŞTİREN ACILAR

Hakkımda

Sosyal Medya Hesaplarım

Popüler Yazılar

KATEGORİLER

İZLEYİCİLER

SON YORUMLAR