Zaman Ramazan, mevsim yaz başı, üfül üfül olamadı yüreklerimiz Allah' ım. İçimiz yangın yeri. Ülkemin doğusuna göz diken çamur beyinli, zift yürekli, çirkef gönüllüler, batıya sıçratıyorlar pisliklerini. Ne günümüz gün gibi aydınlanıyor, ne gecemiz gece gibi yatırıp dinlendiriyor.

Allah' ım aczimi idrakle yöneliyorum sana, her zerremle yalvarıyor, gözyaşımla ıslattığım sinemden derin ahlarla dua ediyorum. Zamanımız genci şaşmış, oturaklısı havalarda heveslere kapılmış olabilir.

Ahir zaman Allah'ım hepimizin yönü kayıyor bozuluyor. Sen bizim eksik hallerimizi tamamlayıp gör. Sen bize atalarımızın kanlarıyla sulayıp, canlarıyla aldıkları bu kutlu memleket topraklarını, gafletimizle kaybettirme.

Allah'ım oyun içinde oyun kurup, düzen içinde huzuru bozanları, Celal isminle bozguna uğrat. Sen izin vermezsen kıl kıpırdamaz. Onların her kötü eylemini taş gibi kaskatı kesip yaptırma Allah'ım.

Bizim gaflet ve dalaletimizi masum çocuklarımız ödemesin. Biliriz ki bu oyun, 1071 Malazgirt savaşıyla, Türk diyarı olalı beri uykusuz geceleyen küffarın, sabırla kurduğu oyundur.

Bizim gözlerimiz aç Allah'ım. Evlatlarımıza sübliminal telkinlerle süklüm püklüm yapıp, üzerimize özel eğitimli askerlerle dağdan bayırdan taarruz eden, çıyan sürülerini un ufak et Allah'ım.

Arzuhâlim sanadır Allah’ım. Hazan mevsiminde hüznü yaşatanlara, kurşun yağmuruyla Vatan toprağımı kana bulayanlara sana arz ediyorum Allah’ım.

Kuzgun yuvasına bir kartal yumurtası karışır. Büyür gelişir, uçmaya alışır. Ait olmadığını anlar, bir zaman sonra. Süzülüp uçmak, yükselip avlanmak ister yüreği. Zordur karar vermek, hazır uygun ortam, her şey tamam. Ama ruhu doymaz azıyla, ya gönlünün sesini dinleyip özüne sahip çıkacaktır veya azıcık nimet için bir ömür özünü kör etmeye uğraşacaktır. Çok zor bir karar. Boşluğa savrulup, yeniden hayatta var olmak.

Dr Fuat BELLİ, kuzgun yuvasına düşen kartaldı, yüreğine kulak verdi. İçinde benzemez onlarca kararı verecek cesaret vardı. Ruhum, hayalim, özgürce süzülmek dedi, durağan varını, elinin tersiyle itip özgürlüğe kanat açtı. Dar ve karanlık Datça semalarından süzülüp kaydı, uçsuz bucaksız memleket göğünde.

Kartallar yüksekte yalnız uçarlar. Diğer kuşlara göre uzun yaşarlar. Yaşları kırka ulaşınca, sertleşen gagaları, kalınlaşan tırnakları, ağırlaşan kanatlarıyla, karar vermek zorunda kalırlar. Ya zahmetli, çetin bir yenilenme veya miskin yaşam ve ölüm. Yenilenmeyi seçerse yüksek bir kaya da gagasını vura vura parçalayıp düşürür. Yeni gagası ile tırnaklarını koparır. Ağırlaşmış tüylerini yolar, dipdiri bir vücutla, tekrardan yükseklerde özgürce süzülür. Özgürlük bir kere kaybedilir, sonrası sınırsız esarettir.

Yaşadığımız yer bizi değiştirir. Yavaş yavaş hiç anlamadan. Sinsi sinsi, kentin, kasabanın, köyün, her neresi ise yaşadığın yer, üzerine etkisi siner, usulca. Dilinize dokunur, adetinize değer. Yaşantınız, hal ve tavrınız başkalaşır. Uyum deyin, oryantasyon deyin. Bu, süreçte değişmek, başkalaşmaktır. İçi esnek, ruhu uygun insanlar çok çabuk şekil alır, sürahiden bardağa boşaltılmış gibi hemen az önceki halini unutur. Bir de mermer gibi insanlar vardır. Şekil vermek çok zordur ancak bir kere şekil alınca da asla başka şekle dönüşmezler.

Hepimizin dokunulmazları vardır, öncelikleri, kıymetleri, değerleri. Bizi bunlar tarif eder. İnsan olma ölçümüzü bu erdemler belirler. Doğuştan olanlar vardır, yetiştirilirken işlenenler. Hepsi toplanır ve bizi biz yapar. Ya su olursun, kaptan kaba, halden hale değişir, dönüşür çamur olup yok olursun, ya mermer minber olursun bir camide önünde secde eder tüm cemaat. Ya elmas olursun, sadece görmek için insanlar para öderler. Ya da ağaç olursun, ceviz, kavak, ıhlamur ona göre kullanır hayat seni. Granit, mermer, çakıl taşı, dokumuza hal verecek, şekillendirecek olan biziz.

Bir de elmas insanlar var. Doğrularından kendilerini göremeyeceğiniz. Hataya prim vermeyen, kim olursa olsun karşısındaki dur çizgisini çeken. Huzur ve rahatı aklına getirmeden, düzen ve tertibe kurulu. Öyle keskin, öyle parlak. Bulundukları ortamda kalabalığın içinde, her halleri ile ışığı yansıtan, fark edilip, öne çıkan. Dönüşmeyen, değişmeyen, değiştirilemeyen. Çok sık rastlamayız elmas insanlara, öyleymiş gibi yapanlar vardır, ancak ilk zorlukta dağılır giderler. Gerçeği ne kadar sağlam ve güçlüyse elmasın, sahtesi o kadar zayıf ve dirençsizdir. Hakiki elmas insanlardan biri, dr Fuat BELLİ.

Başını eğersen, kaldıramayacak hale gelirsin. Bu gün göz yumduğun, yarın göz açtırmaz. Gözünü etrafındaki yanlışlara, dört açtığı için her nerede olursa olsun, hep çizecek, kırılmayacak, eğilmeyecek, eğriyle boğuşup, düzeltince oyalanmadan, alkış ve taltif beklemeden uçup gidecek, elmas kartal, Dr Fuat BELLİ.

Sevgi dolu, şefkatli, ince yürekli, merhametli. Olması gerektiğini düşündüğünde, tırnaklarını çıkarıp sadece o doğruya dönüşen, inançlı, saygılı. İsmini yaşadığı yerlerde hafızalara, telefonlara, defterlere değil, yüreklere yazdıran biri, Dr Fuat BELLİ.

Karanlık çökünce daha fazla parlar yıldızlar. Karanlıkta kaybolur, koyu gölgeler. Yıldız olmak zordur bu dünyada. Üzerine çamur atmaya, ışığın düşen pencereye duvar örmeye kalkarlar. Yüreğinde ışık taşıyanlar, onu muhafaza için elindekini, gözünü kırpmadan verecek olanlardır.

Parlak bir yıldızdır o, meslekte ilk senelerinde kimsenin yapamadığını yapmış, Ardahan Damal da görev yaparken, Sağlık Bakanlığının değerlendirmesiyle yılın doktoru seçilmiştir. Aşkla yaptığı için, hırs ve hesapla uğraşmadığı için.

Yolu uzundu, oyalanacak vakti yoktu, işini bitirip yeni hedeflere yürüdü.Işığı yüksek, enerjisi fazla, hedefleri büyük, gayretleri yaman insanlar, sığmaz kaplarına. Taşar, dağılır, yayılır. Sabit tutamazsınız, büyür, çoğalır akarlar. Durdurulamaz yolcu, Dr Fuat BELLİ.

28 ekim 2013 de Datça ya geldiğinde, Datça ona dar, o Datça ya büyük gelmişti. İlk günden gözüne batan fazlalıkları temizleyip, eksiklikler için koşturmaya başladı. Korkusuz, atak, girişken.

Kavga etti, dalaşanla boğuştu, bağıranla anlaştı, yorulmadı, bıkmadı, usanmadı. Doğru bir taneydi, üç beş standartı yoktu, eskilerin elif gibi dediği insanlardandı. Başı hep yükseklere çarptı. Eğilmedi. geçeceği mesafeyi açana kadar başını vura vura didindi.

Gitmek, bırakmaktır aynı zamanda. Bıraktığını bitirmektir. Kişi kendisi seçiyorsa bunu yapacak çok işi var demektir. Gitsin diye gözüne bakılanlar, uğraşıp çabalananlar yanında, şimdi deyip giden, zamanını kendi yüreğiyle belirleyen hedefleri yüksek, ideallerine sevdalı insan, Dr Fuat BELLİ.

Prof. Dr. Vedat Fuat BELLİ, zamanını insanlara hizmete adayıp bu dünyadan ayrıldığında, elmas kartal 14 yaşındaydı. Gözünün önünde izlediği, özümsediği, model aldığı babasının izinden gidiyor. Ruhun şad olsun hoca. Ateşi en dar sobaya sıkıştırırız, oradan da duman olup süzülür. Alev alev yanan, kor yürekli, özgürlük savaşçısı, Dr Fuat BELLİ.

Bu ülke, bu millet koltuğunu ısıtmayacak, göğsünde ateş yürekleri, ayakları yerine, gizli kanatları olan, çalışkan insanlara muhtaç. Küflenmeyen, kalınlaşmayan, kurumayan, canlı, güçlü sağlam. Ayakta ölenler vardır. Dimdik heykellerini diktirerek. Oturup, bekleyenlerin, kök salıp çürüyenlerin sonucudur dert ve sıkıntılar.

Kendi rahatı için tüm düzeni kendine çeviren, doğrulara estetik yapıp değiştiren. Anasına babasına imkanlarını seren, sunan kaypak ve çamur yüreklilerin süpürülüp gitmesi için, ayakları yere sağlam basan, yürekleri bulutların üzerinden güneş toplayan, cesur, kararlı, dürüst, çalışkan, idealist insanlar bekliyor ülkem. Bu erdemlerin hepsini içinde toplamış, enerjisiyle de taçlandırmış, çıktığı yolda mola vermeyen, oturmayı, dinlenmeyi, durmayı bilmeyen rüzgar adam, Dr Fuat BELLİ.

Kanatların dertsiz, yüreğin kedersiz, göğün gölgesiz olsun. Sen güneşe uçtukça, arkandan el sallayan, dua eden, göz yaşı döken çok olacaktır.

Ömrüne bereket, gönlüne kuvvet. Işığın, bu ıssız diyara çok fazlaydı, seman sınırsız olsun ELMAS KARTAL...

Özlediğini hissetti, bir kaç gündür görmemişti yüzünü. İçi sıkıntılı, sinesi dardı. Aradı bir kaç kez, açan olmadı, telini. Mesaj attı üst üstte, cevap gelmedi. Tuhaf, dostu hemen açar, hemen yazardı. Telaşla dışarı çıktı. Evine gidip kapısını çaldı, içeriden gelen, televizyon sesini duyuyordu, kapıyı uzun uzun çaldı, açan olmadı. Başına bir şey gelmiştir diye endişelenip yanan yüreği, başka bir acıyla doldu. Dostu onu görmek istemiyordu. Hatasını söyleyip, düzeltme şansı bile vermeden silmişti onu. Yaşadıklarını geçirirken aklından, yanağından süzülenleri siliyordu yavaş yavaş...

Kabuk bağlıyor yüreklerimiz, yaralandığı yerlerden. Kuruyor, bükülüyor, katılaşıyor. Üstelik sokaktaki insandan değil, kıymet verdiklerimizden. Sevdiklerimizden.

Ateşin yaktığını, bıçağın kestiğini, soğuğun üşüttüğünü, biberi acısını, düşmeyi öğreniyoruz, küçücükken. Köpekten, kediden, kuştan, böcekten sakınıyoruz büyümeden. Tehlikeyi koklayarak kaçmayı, endişelenmeyi, savunmayı biliyoruz. Peki neden, insanın zararından korunmayı öğrenemiyoruz.

Bu tecrübe tek kişilik. Sıfırdan başlıyoruz her insanda. Melek diye heveslenerek, ilahi lütuf sayıyoruz. Sonra yavaş yavaş görmeye başlıyoruz insan olduğunu, kusurlarını, hırslarını, başkalıklarını ümit ve muhabbetle yanılmamayı dileyip "ama ben seviyorum onu" limanına çekiyoruz, ümit teknemizi.

Zaman yuta yuta bitiriyor sevinçleri ve yine fiyasko. Sebep hazır "insan işte çiğ süt emmiş" bizim hiç kabahatimiz yok. Oysa kendi celladımızı, kendimiz yetiştiriyoruz. Önce kanatlar takıp, ruhumuzda uçmasına izin veriyoruz. Yetmiyor, sevinçlerimize ışık kabul ediyoruz. Kendi bıçağımızı, kendimiz bileyliyoruz. Işıl ışıl olana kadar manalar, unvanlar yüklüyoruz. Gönlümüzde yer verip zehrimizi elimizle besliyoruz. Isısı için güneş, nemi için yağmur oluyoruz. Biz ne kadar çok emek verirsek, içindeki çiğ süt o kadar çabuk ekşiyor. İnsan bu, bozuğu hiç çekilmiyor.

Mecburuz bir bakıma, yalnız yaşanmıyor hayat. Yüreğimizde fışkıran sevgi, dağılan hoşgörü, sınırsız iyi niyet, üfül üfül ümit rüzgarları var. Şarjımız diğer yüreklerden. Severek besleniyor ruhlarımız. Güvenerek güçleniyor. Öyleyse sorun nedir. Aralarında bir hata yapıyor olmalıyız. Hep kötüleri, hamları, çiğleri düşmüyor her halde bize.

Geleni, maskesi ve kostümü ne olursa olsun, evirip çevirip içindeki gizli zararları ortaya çıkarıyoruz. Pisilerden aslan, kuşlardan kartal, köpüşlerden kurtlar fışkırtıyoruz. Gereksiz ilgi-alaka, fazla kıymet vererek. Kıymeti yoksa içinde, hemen çamurlaşıyor. Çömleği defalarca pişirmenin sebebi de bu işte, çamurlaşmasını engellemek. Sürçmedik at, düşmedik yiğit olmaz, silkinip kalkabilmektir maharet. Yeniden ümitle sarılıyor yürek. Eski desenleri, gönül duvarlarına tablo sayarak.

Mümin aynı yerden, iki kere ısırılmaz buyuruyor efendimiz (sav) düşe kalka büyütsek de içimizdeki çocuğu aynı yanlışa düşmemeyi, aynı yanılgıyı yaşamamayı salık veriyor.

İlk bakışta, zarar etmiş gibi görünür insan, ancak asla kaybetmeyeceği nimettir, kazandığı tecrübe. Her şey kaybolur gider ama tecrübeler hep kalır bizde. Sonraki hayatımızı net gösteren, parlak gözlük camları gibidir.

Ağaç da meyve vermeden önce, çiçek açıyor. Boynu bükülüp dökülen çiçeğin, hemen dibinden meyvesi püskürüyor. Tecrübe meyveleri de ümit ve sevinç çiçekleri dökülünce çıkıyor. Acıtsa da kalan ömrümüzde, tatlı meyveler bırakıyor.

Her yanılgıda biraz daha kalınlaşıyor, uçuşan gönül tülleri, kıpırdamaz oluyor zamanla. Bir tatlı tebessümle eriyen kalp, ayaklarına serilen yüreklere, basıp geçiyor. Birer büyük madalya hazırlamalı, yoğurdu üfleyerek yedirten dostlara...

Tecrübe pahalı bir nimet. Bedeli peşin ödenen. Etkili acı bir reçete hepimize. Gönlün kaç yanılma hakkı vardır. Limit ne zaman dolar. Daha kaç kere havalanır, sevinç balonu ve nerede çakılır yere.

Hayat bu. Böyle devam eder devran, son nefese kadar. Hakiki dostları, tabutun içinden göreceğiz. Ne yazık ki kalkıp sarılma şansımız olmayacak...

Çürüğünü, çiğini ayırt etmeye yorulmayalım.
Gönlümüzde hissettiklerimize bol bol sarılalım.

Bazen kafam karışıyor, Sessize alıyorum düşüncemi rahatlıyor. Gerçeğin tarağıyla tarıyorum fikrimin saçlarını, düzeliyor.

Bazen ruhum karışıyor. Susuyorum. Dibine çöküyor duygularımın tortusu, duruluyorum.

Seni sessiz adam, acıttığın yerde bırakıyorum. Çünkü yanlışım olduğu düşüncesiyle yandığımda, dağılıyorum.

Sevmek sadece Allah' ın lütfu. Sevdiremem sana kendimi, sevdirmedin bana kendini. Ne elin değdi, emek çekti, ne sesin söyledi, gönlüm aldı.

Nezaket, sadakat, kulun mizacı, emeği, seçimi, hali. Değiştirir, şekil verir. Eğitir, öğretir, kemale eriştirir. Sevgiyi sadece, yalnızca Allah verir.

Gölgeni gördüm önce, serin ve emindi. Dinlendim azıcık. İçini dinledim, sakin ve dingindi. Sokulup kalmak istedim. Rüzgarını yolladın önce, silkeledin dallarından. Toprağı savurdu üzerime, kovaladın gölgenden. Ne yaprağındı muradım, ne meyven, ne dalın, ne budağın. Huzurdu aradığım, serin gölgende yakaladım sandım.

Yanılmış olduğumu görmek istemiyorum. Yanılmış olduğumu kabul etmek istemiyorum.

Elmas bir serçe, zümrüt gözlü kanarya, yakut gagalı bülbül değilim. Ne Anka kuşuyum, ne bin bir renkli papağan. Açık sözlü, derin yürekli, biraz deli ama epeyce hisli biriyim. Etim butum bu işte, pasaklı bir serçeyim.

Takılıp kaldığın, gönül telimden, koparıp salacağım seni meçhule. Kıymet verdiğim değerler savrulacak olmasa. Arkandan el sallamadan, vereceğim kara yele, yüreğim seninle sürüklenip helak olmasa. Git içimden git de acım bitsin diye açacağım sana ördüğüm sur kapılarını, içimi çakal çıyan talan edecek olmasa.

Bazen gönlüm yoruluyor, Döküyorum, ne varsa mangalımda, ciğerime ateş değdiren. Rahatlıyorum.

Bazen yoruluyor varlığım, başımı koyup mezar taşına, orada ismimin olmasını diliyorum.

Hava yeni kararıyordu, tek tek yıldızlar belirmeye başlamış, hafif hafif üşüten bir rüzgar esiyordu. Ayaklarına gülleler bağlanmış gibi sürüye sürüye ilerliyordu. Adımları ileri atılıyor, ama yüreği suya dökülen erimiş kurşun gibi etrafa saçılıyordu.

Canı acımıyordu. Canı çıkmış gitmiş de kalan yerleri hasret çekiyor, kendi canına yanıyordu. Biraz daha yürüyüp yoldan ayrıldı. Taşların kenarlarından kararan havada tutuna tutuna tırmanmaya devam etti. Büyük bir kayanın dibine çöktü. Önünde uçsuz bucaksız deniz, zifti bir siyahlık olarak uzanıyordu.

İçindeki karanlık kadar koyu olmasa da iyice kararmıştı hava. Saklandı gizinden, gizlendi sırrından, çıktı içinden, saklandı kendinden. O karanlık kuytuda demini tutana kadar yüreği ağlayacaktı. Ellerinin arasına alıp başını, göğsünü titrete titrete ağladı. Gök kubbe gibiydi sinesi, şimşekler çakıyor, ara sıra gürlüyor, sağnak sağnak yağıyordu. Saatler ilerledikçe, sakinleşmeye başladı.

Çiçeğin özü bala dönüşene kadar,
Ateşle buluşan et pişene kadar,
Yaprağı kemiren koza ipekleşene kadar ,
Çok farklı, çok ilgisiz, çok sevimsiz...

Sebat edince, zaman nasıl da tatlarına ulaştırıyor hepsini.
Her yüreğin maddesi başka, pişmesi başka, vuslatının hazzı başkadır.
Kaç insan varsa o kadar aşk, o kadar tekamül, o kadar temayül var.

Benim şifrelerim, bana ateş olacağa kodlanmış.
Senin her halin yar, bana odlanmış.

Pişir usul usul, fırınlanan çini gibi parlasın renklerim.
Közün, özüme can olsun, kaybolsun çirkinliklerim.
Sensiz yarım, sensiz ham, sensiz yalnızım,
Aydınlat ruhumu, bahtıma düşen kutup yıldızım.