Benim gönlüm bir yelkenli,
Sağlam bir liman istiyor.
Duygularım çok desenli,
İlgi ihtimam istiyor.

Usandım deli dalgalardan,
Yoruldum başsız sevdalardan,
Tükendim siyah korkulardan,
Güçlü bir liman istiyor.

Hiç bırakmadan tutunacak,
Hoş meltemlerde sığınacak,
Ömrümü orada dolduracak,
Sağlam bir liman istiyor.

Ezildim büyük davalarda,
Eridim bitmez kavgalarda,
Yok olup engin deryalarda,
İyi bir liman istiyor.

Kendisine esir edecek,
Bir ömür boyu sevecek,
Her türlü cefamı çekecek,
Güzel bir liman istiyor.

Çözse beni düşüncelerden,
Ayırsa tuzlu denizlerden,
Kurtarsa garip  hayallerden,
Beyaz bir liman istiyor.

Gözünden süzülen bir damla göz yaşı, titreyerek indi çenesine. Evinden kovulmuş insan gibi ürkek, çaresiz, ümitsiz damladı yakasına.

Hıçkırıkları duyulmuyordu bile. Göğsünün titremesi belli belirsiz görülüyor, bastırmak istese de coşarak geliyordu ağlamak. Belli ki duysunlar istemiyor gönlünün çırpınışlarını, bilsinler istemiyordu yüreğinin sızısını.

Hepimiz yaşamışızdır, yastığa sarılarak ağlamaları. Çaresiz, üzgün, kırgın olduğumuzda. Elimizi geçirip yastığa, başımızı gömerek, sesimiz duyulmasın diye. Koca yüreğini sarıldığı yastıklarla sakinleştirirken, pencereden gördüğü küçücük yıldızlarla, anneciğine selam gönderiyordu.

Yatılı okullarda, yataklara girildikten sonra bir iki hassas yürek uykusuz, gözyaşlı, sıkıntılı, azaplı geceler geçirir alışana kadar. Anne kucağı ile ideal sıcağı arasında esner, uzar, çırpınır, demlenir.
Karar vermiştir yumruğu kadar yüreğiyle, kopup gelmiştir evinden çok uzaklara. Hayaliyle yüzleşip ya hayalini gerçeğe dönüştürecek, veya yavru kedi gibi burnunu yere süre süre anne kucağına dönecektir.

O ıslak kirpikli, sıkı yumruklu, uykusuz geceler, çocuk kalbinin egzersizleridir.

Şimdi büyüdü. İzbe sokakları mekan tutan gafilleri avlıyor, gaflete düşürülmesin diye taze beyinler. Elinde kocaman ağır makinesi, en kuytu karanlıklarda titremeden mevzileniyor. O şimdi, kokusunun peşine düştüğü beladan, zerrece ürkmeden, kovalıyor- kovalıyor- kovalıyor, ta ki yakalayana kadar.

İncecik titreyişleri vardı, koca yüreğinin. Ateşlenmiş teni, kızarıp beyazlarken, revirden aldığı ilaç, faydasız başında dururken, "ah annem, canım annem diye inlerdi".

Hiç büyümeyecek sanırdı yüreğini, hep anne kokusu için ağlayacak. Hiç tükenmeyecek sanırdı özlem acısı, hep dönmek için çırpınacak. Meğer küçücük olunca yürek, öyle görürmüş. Büyüdükçe, güçlendikçe, doydukça, hayatı anlayıp, bir seri acıyla, faturasını kestikçe, dinermiş acılar. Şimdi anlıyor. Yüreği yalnızca içindeki sevda büyütüyor.

Yüreği yalnızca, onu kuşatan sevda pişiriyor.

Artık önünde ağlayanlara bile aldırmıyor. Ağlamayı geçti artık. Karanlıkta titreyenlere yol açıyor. Karanlıklar aydınlanıyor artık, öyle ki ışık düşürüyor, puslu sokaklara.

Zaman öğütülürken, eğitildiğimiz şekli alıyor yüreklerimiz. Bileniyor, pişiriliyor, kalıplanıyor bedenlerimiz. Peşine düştüğümüz rehberlerin halini alıyor halimiz.

Maviye, beyaza, yeşile, sevdalı gönüller, yalnızlıkta ağlamayı çabuk aşıyorlar. Büyüyor, etraflarına umut ve hizmet sunuyorlar. Sevdası olmayan yürekler ise hep gözyaşıyla yaşıyorlar.

Yüreklerimizin içindekilere iyi bakalım, iyi okuyalım, sahip çıkalım. Orası boş olanların, ömürleri boş, yarınları boş, hayatları boş, sıkıntı ve zahmetleri, elem ve kederleri dolu dolu oluyor.

Hayat kısa bir ömür için, yaşarsan sadece kendin için.
Mum ol eri, aydınlat herkesi, bırak zaman aksın senin için.

İlerleyen saatte gözüm. Uyku henüz yanaşmadı limanıma. Karanlığın sırlı örtüsü kaplarken her yeri, hayallerin perdeleri bir bir isteklerle açıldı.

Gülümse,

Gitmek, çok uzaklara. Ümitle. Sevgiye doğru.
Her sevinç bir bedel istiyor.
Her yeni bir veda.
Vedanın acısını silmek için mi yeniye sevinç yüklemiş Mevla.

Acıtmasaydı doğum, sancısız olsaydı, okşamaz mıydı anne.
Emzirmez miydi yavrusunu.

Unutmak ve alışmak olmasaydı içlerimizde, canlı kalabilir miydik ayrılıklardan sonra.
Peki ya ölmeden öldüren acılarla dolaşabilir miydik dünyada.

Cennet için numune yaratılmış, bu dünya lezzetlerinden geçmek, bu nedenle mi şart.
Ah ölüm bir seni tatmadım, dilerim çok beklemem.

İki kör birlikte yemeğe otururlar. Sofrada, köfte, sarma, baklava vardır. Uyanık olan eliyle yoklar, kabaca hesaplar. " Bunlar ikimizi doyurmaya yetmez, ikişer ikişer alayım, nasıl olsa görmüyor" der. Hızlı hızlı, ikişer ikişer yemeğe başlar. Ne var ki karşısındakinin nasıl yediğini görmediği için telaşlanır. Ağzı dolu bir halde, arkadaşına söylenir, " arkadaşım, telaş etme, ikimize de yeter, teker teker ye, çifter çifter alma" der. Halbuki diğeri sakin ve tek tek yemektedir.

Kişi, kendisi gibi bilir karşısındakini, sözü tam bu durumlar içindir. Kendi düşüncemiz, ne kadar çirkin ve ne kadar yanlış olursa olsun, bizi rahatsız etmez. Karşımızdaki, acaba öyle mi düşünüyor benim için deyince midemiz bulanır. Neleri gezindiririz zihnimizde, develer bale yapar, tilkiler vals. Yine de batmaz bize, yine de batmaz.

İletişim, derdimizi sıkıntısız anlatabilme, hayatı sorunsuz yaşayabilme sanatıdır. Farklı bir çok yöntemle kolaylaşır işler. Ben dili konuşmak, empati yapmak, çocukların sohbetlerine kadar girdi. Bu zamanda iletişimin doktorasını yapıyor cümle insanlık. Alet edevat iletiştiriyor birbirimize. Öyle ki sözcükler harf kaybediyor, süratimizden. SELAM, slm, ALLAHA EMANET OL, aeo oluyor. Selam dua ve selamet dileği iken, söyleyene duyana, yazana okuyana huzur verirken, üç harf ve duygudan mahrum bir şekil alıyor.

Uzun uzun Allaha emanet ederken, teslimiyet, iyi niyet, ayrılık hüznü ve yeniden görüşme dileğini hissederdi iki taraf, yine üç küçük ruhsuz harfe kaldı ifadesi. Kaybeden sadece sözcükler değil, İletişemeyen ruhlarda kaybediyor.

Duygular yeterince doyurulmayınca, hırçınlaşıyor gönüller. Her şeyin kolay olduğu, ulaşmanın, iletişmenin bin çeşit yolu olduğu halde, bu zamanda intiharların ve cinayetlerin çoğalması, tahammülsüzlüğün had safhaya ulaşması tezat değil mi.

Bayraklar dalgalanıyor her yerde. Rengarenk, desenli, işaretli, şekilli. Hepsi bir derdin sembolü, bir idealin simgesi. Kiminin altında durup, coşkuyla çarpan kalbimize fırsat veriyoruz, kiminin altından burun kıvırıp geçiyoruz. Bazen de sırf bayraklar yüzünden, o sokaktan geçmemek için yol değiştiriyoruz. Olanları, olacakları değiştirmek de o kadar kolay olsa.

Bayrak neydi, rüzgarın ahengini gösteren mi, rüzgarla ahenk bulan mı. Her kıvrımında, gönle damlayan, yüreğe dokunan, ruha heyecan verendi. Gözden yaş akıtırdı, içinde uğruna akıtılan kanlar olunca. Özgürlüktü gönderde dalgalanınca. Gururdu, tabuta sarılınca. Kıymetliydi uğruna ölününce.

Kızım beş yaşındaydı, arkadaşının babası şehit olduğunda. Telaş, koşturmaca, ağlayan yüzler, paralanan insanlar kafasını karıştırmış, yüreğini yormuştu. Durup durup aynı soruyu soruyordu, "Ömer amcama ne oldu" gözleri kızarmış, ürkek ürkek bakıyordu. Tatmin olmak istiyordu. Bütün lojmanı sarsan, çocuk bayramını iptal ettiren, herkesi ağlatan neydi. Eğildim önünde, dizlerimin üzerine çöktüm. Yüzünü avucuma aldım, gözlerinin içine bakarak, derin bir nefes aldım. Gözümden damlayanlar, üzerime dökülüyordu. " Ömer amcan, bayrak oldu" dedim, diyebildim. Sessizce baktı, bir daha sormadı. Uzunca bir süre, ne zaman dalgalanan bir bayrak görse, koşarak sevinçle gelir, " anneee bak, Ömer amcam dalgalanıyor" derdi.

Duru ve temiz göğümüzde, kızıl kanlara dönüşmüş, Ömer'ler, Ali' ler, Mehmet' ler dalgalanıyor. Onlar dalgalandıkça, ezanlar okunacak. Marşımız söylenecek. Huzurla uyuyacağız. Allah, milletime bir daha istiklal marşı yazdırmasın. Bayraklarımızın dalgalanacağı göğümüzü karartmasın. Bu millet her zaman, bayrağında renk olmaya hazır, şerefli insanlardan oluştu.

İçimize köz gibi değen, isil isil yakan bayraklar var. Üzerinde Ömer' e, Ali' ye, Mehmet' e, mermi sıkanların, ot, çiçek, ağaç, dal olup desen bulduğu bayraklar. Mezarlarında rahat değiller. Bedenlerimizde, yüreklerimizin rahat olmadığı gibi. Kaç renk olursa olsun çiçekleri, ne kadar uzanırsa uzansın dalları, içlerindeki börtü böceği, yılanı çıyanı, biliyoruz.

Akıttıkları kanların kokusu genzimizde, izi lekesi ellerinde, vebali meymenetsiz yüzlerinde. Dağ bayır, köy şehir, asker sivil, kıyıp kan akıttıktan sonra, tilki postuna bürünüp, bayrağa çiçek renk koyarak, maskeler takıp partileşecek kahpeler. Ses çıkarmayacağız. Yok artık, bu kadar da yağma olmaz. Bu nasıl bir edepsizlik. Hiç saydığın, ezip geçtiğin demokrasiye yamanıp, legal olamazsınız.

Özgürlük bedel ister, hele yaktığınız canlar, yüreklerden aklanıp özgürleşme, çok sağlam bedel ister. Al gülüm ver gülüm, al takke ver külah, oh ne ala, ölmedik, ölmeyeceğiz. Bu kez oyuna gelmeyeceğiz.

Annesini yediği ceylanın, başını okşayan sırtlan gibi kanlı dilleri sulanıp, kanlı tırnakları kaşınanlar var.

Birliği bozmadan, milletimi dağıtamayacaklarını iyi bilen kem gözler var. Oyu verenlerin hükmü kalmadı, sayanların maharetleri yanında. Yön veren erk, kimi isterse onu çıkarıyor sandıktan. Global dünyanın sahipleri, yüreği heyecanla çarpan, sonuca kilitlenmiş halkı hiçe sayıp, kimi piyon seçmişse onu çıkarıyor, seçiyor.

Kaygan bir zemin siyaset, uygun ortamlar oluşturuyor demokrasi, duymak istediklerimizi sıralıyorlar önce, sonra da yapmak istediklerini uyguluyorlar.

Bir vatan kaç koltuk eder. Şeref hangi koltuğa sığar. Onurla koltuk takasta denk gelir mi. Neleri gördük, izledik, sustuk, Kedidir kedi. Rahat durduk, rahat oldular, rahat battı, rahat durmadılar, rahatımızı bozdular. Yorulduk, bezdik, pes etmedik, etmeyeceğiz. Gayret edip, boğuşmak, çabalayıp çırpınmak zamanı.

Kurban kesip dualarla açılan, tüzüğünü alnının akıyla çarşaf çarşaf sunan. Bildirisinde vatan millet, birlik beraberlik diye çırpınanlarla, vatan evladını kurban edip, her yerde ayrı dilden demlenenleri, aynı sandığa sokturanlara hesap sorulmalı.

Her karışına can feda edilmiş bu vatanı, leblebi taksim eder gibi bir avuç sana, bir avuç bana dağıttırmayacağız.

Gözü korkan, başı dönen çekilsin, bulsun bir koltuk altı saklansın.

Yüreği bir millet eden, bir millete yüreklik edenler, bir adım öne gelsin. Ellerimiz göğsümüzde, göğsümüz şerefle, şevkle...

NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE.....

Öğleden sonra Fatih Caminin avlusu, bayram yeri gibi olur. Çayını demleyip, termosa koyan, ekmeğin arasına bir iki parça bir şeyler sıkıştıran soluğu alır avluda. Paten kayanlar, bisiklete binenler. Satıcılar, simitçiden baloncuya herkes oradadır. Sadece Fatih Cami değil, Yavuz Selim, Süleymaniye, Eyüp sultan. Küçücük sokak arası parkları bile gece yarısına kadar dolup taşar. İstanbul başka alem.Yine gönlüme hasreti düştü kalabalığın.

Ne yapsınlar, taşı toprağı altın deyip kopup gitmişler. Bodrumlarda, daracık balkonsuz evlerde zaman geçiriyorlar. Onlar için nefes alanı, o kalabalık mekanlar. Eee herkes bizim kadar şanslı değil, çıkacaksın sahile, hastane altından Özbel' e kadar yürüyeceksin. Halin mi yok, pencereni aç, evde mis gibi havayla tazelenirsin.

Doğamızda var bu. Ortam bizi yoruyorsa bırakıp gidiyoruz. Gidiyoruz sıkıştıkça, daraldıkça, çabalayıp boğuşmak yerine, kaçıyoruz.

Yorulmak istemiyoruz. Yorulacak kadar dinlenip, boş duruyoruz oysa. Bozulanı düzeltmek zor geliyor, hemen bırakıyoruz. Kirleneni temizlemek yerine atıyoruz.

Geçinemeyince, anlamaya çalışmak, iletişim kurmak, sabredip emek sarf etmek yerine boşanıyoruz. Evladını şımarık yetiştirip başaramadım, tertipli düzenli yapamadım, disiplini görsün, öğrensin diye yatılı okullara, yurtlara gönderen anne- babalar var.

Sorunu bırakın, sorumluluk almak istemiyoruz. Evladın derdi tasası bitmiyor, okul üniversite, aman bir de dünür, torun uğraşamam köpeğimi seviyorum, bana yetiyor diyor, yeni nesil.

Ne kadar dirençsiz, güçsüz, mukavemetsiz olduk. Bezgin, miskin ve keyifsiziz aynı zamanda. Doyma bilgisi yok uyaranlarda. Zevk sınırı, haz ölçüsü. Limitler kayboldu, algılar devre dışı. Kahkahalarla gülen insanlar yok artık. Ya ilaçla sakiniz veya maddeyle coşkulu.

Ölmedik, ruhlarımız bedenlerimiz de ancak, ruhlarımızın ışıkları sönmüş, güneşleri soğumuş.

Sihri kaçmış gibi yaşamın. Renkleri solmuş. Sevgiler yapmacık göstermelik, aşklar ihtiraslı bir heveslik. Çok hızlı akıyor zaman.

Tanımadan dost, tat almadan düşman oluyor insanlar. Sebepler ve sonuçları da karma karışık. Soğuk makarna gibi ilişkiler. Tadı kaçmış çay gibi buruk mayhoş lezzetsiz.

Geçici heveslere yöneliyoruz. Anlık ve zahmetsiz. Evde yemek hazırlamaya uğraşmak ve sonrasında bulaşık tabaklara dokunmak yerine, dışarı çıkıp afiyetle doyup dönüyoruz. Yemek hazırlarken yenilenen, çoğalan bir çok duyguyu da kaçırmış oluyoruz. Minicik bebekleri bakıcıya verip, gün boyu boğuşmuyoruz belki ama onun tazecik zihnine ilk kazınan portre, ilk doyuran dokunuş da olamıyoruz.

Ne kadar kolaysa rahatımız, o kadar kolay oluyor kaybetmemiz.

Oysa yattığımız yerden belli oluyor halimiz. Eserimiz gösteriyor bizi. Ya aslan yürekli Richard veya batan gemiyi ilk terkeden farecik oluyoruz.

Karar bizim. Elimizi yüreğimize atıp karıştıralım. Ederimiz ne, çarelerimiz neler. Zamanı değiştiremeyiz ama mekanı ve cihanı elbette değiştiririz.

Bankalara güvenme, milli sermayeyi dışarı taşı. Okulları beğenme, beyinleri dışarı kaçır. Elimizde kalanları, iştahla gözleyenler var.

Kaçtıkça büyür sorunlar, yüzleşip boğuşmalı. Çare ışıkta değil, çare karanlığa ışık olmakta.

Terlemeden ele geçen, uğurlamadan gider.

Korku yavaş yavaş bedenine yayılıyordu, ellerini sıkmış, tırnaklarını avuçlarında hissediyordu. Ne kadar garipti, içine dolan endişe bütün vücuduna dağılıyordu. Mutlulukta böyleydi, tırnaklarının diplerinden, saçlarının ucuna kadar hissedilirdi. Ama korku başkaydı. Damara enjekte edilen zehir gibi yaka yaka nüfuz ediyordu.

Büyütmek istemese de kafasında büyüyordu. Karanlıktı, geceydi, yalnızdı. Hepsi bir arada, dışarıda fırtına ve yağmurda olunca, iliklerine kadar hissediyordu korkuyu.

Hepimiz korkmuşuzdur, çok veya az. Biliriz etkisini. Garip bir acizlik ve çaresizlik kaplar insanı, öğütür, eritir. Şiddeti farklıdır, hasarı farklı. Nedir korku, ne yapar bize. Niçin vardır, ne yapması gerekir. Korkma diye başlarız söze, biri korktuğunda. Kötü biliriz korkmayı. Endişe, zarar görme düşüncesi, kaygı diye ifade ediyor sözlük. Duyguyu vermese de akla getiriyor.

7.2 şiddetinde sallanırken Marmara, duygu tarifi imkansız boyuttaydı. Çaresizlik en ince zerremize kadar inmişti. Ölümden korkmuyor, diliyorduk belki de. Sadece o anda kalmadı o korku, sonraki yaşamımızın tamamına iz bıraktı.

Yüksekten korkana Eyfel'in manzarası keyif vermez. Odağındaki duygu baskındır, gerilir, kapanır korkar.

Kimileri korku tünelinde, keyifle çığlık atar, kimileri gece ışıkları kapatmadan yatar. Sırf, zevk için sınava giren insanlar varken, sınav korkusu yüzünden tedavi gören çocuklar, gençler de var. Kalabalıkları ayağa kaldıran, peşinden sürükleyenler de, kalabalık diye sokağa çıkamayanlar da. Sevdiği üzülmesin, kırılmasın diye korkup, kırk yıl tuzlu kahve içen de var, hem severim, hem döverim deyip, inciten kemiklerini kıran da.

Korku sadece endişe, kaygı, zarar görme düşüncesi değil aslında. Mevcudun hasar görmesi, deforme olması, isteğimizin dışında değişmesidir. Bizi sarsar, çünkü bilinç açılır, mevcut süratle korumaya alınır. Korku çoğaldığında yalan doğurur, yanlış oluşturur, ancak hissedilmeden önce hazırlanılırsa, ciddi muhafaza edicidir.

Tedbirlerin hepsi korkudan değil, korkutucu sonuçların ihtimallerinden alınır. Kapıyı kilitlersin, hırsızı görmeden. Aşıyı olursun, mikrop gelmeden. Askere gidersin, savaş olmadan. İş bulur, çalışırsın, hastalanmadan. Sigorta yaptırır, emeklilik hazırlarsın, elden ayaktan düşmeden. Demek ki korku

düşüncesi, tedbirin garantisi.

Korku duygusu ise, dikkatin ve aklın zayıflaması, etkisini yitirmesidir. Aklımız başımızda. Tablo karşımızda. Korkulacakların her çeşidini, gördük yaşadık. Tedbir alma, tekrarlama ihtimalini, kaldırma zamanı. Karamsar manzaralar resmedip, hüzne ve yeise kapılmak yerine, terleye terleye ruh açan, manzaralar resmetme zamanı.

Korku, korkulacaklara fırsat vermemek için, fırsattır. Dağları beklemez sadece, doğruları da bekler korku.

Başkalarında gördüğümüz zaman yüzümüzü ekşittiğimiz davranış, bizde de başkalarının yüzünü ekşitir. Yanlış kimseye yakışmaz. Yanlışı adet edinenlerin de, geçmişte iyi niyetleri vardı mutlaka. Sadece yanlışa düşme korkuları, doğrudan uzaklaşma endişeleri yoktu.

Doğrularımız canımız kadar kıymetli olunca, kaybetmekten korkarız. Kaybetmemek için besler kollarız.

Başkalarından emanet alınan, doğrular geldikleri gibi giderler de, ruhumuz duymaz, yüzümüz kızarmaz. Sonra dehşetle konuşurlar, " PES VALLAHİ, YÜZLERİ DE KIZARMIYOR"

kızarmaz. Yüzü kızartan derisi değil, doğrusudur insanın.

Gelecekten korkutmayalım gençleri. Ümitlerini kırmayalım. Cehaletle korkutalım. Cahil toplumların nelerle uğraştıklarını söyleyelim. Tembellikle korkutalım, insanı nasıl atıl ve gereksiz kıldığını anlatalım. Yalancılıktan, hilecilikten korkutalım.

Eskiden masallarla anlatılırdı doğruluk, dürüstlük. Şimdi videolarla, filmlerle gösterelim çocuklarımıza.

İnsanlıktan uzaklaşmaktan korkutalım.

Merhameti, şefkati unutmaktan. Paylaşmazsa mutsuz olmakla korkutalım. Yasalarla korkutup, gizli yapmayı öğretmeyelim.

Yanlışlarla acı çekildiğini hissettirelim. Hissettirelim ki zerre kadar ayağı kaysa, kendine savcı olup cezasını verebilsin.

Korkularını kontrol edebildiği ölçüde özgürdür insan. Zararlardan emin ve güvendedir. Geleceğimizin mimarı çocuklarımıza gençlerimize, korkusuzluğu değil, korkuları kontrol edip,istifade etmeyi öğretelim.

Korkularımız olsun, bizi insan gibi insan yapacak. Hatadan, suçtan uzak tutacak.

Gelecekten korkmamak için, doğrularımızdan ayrılmaktan korkalım.

Doğrularımıza korkusuzca sahip çıkalım.

Gecenin karanlığından mı yoksa bedenin yorgunluğundan mı bilemem ama sabaha karşı, gün ağarırken bitkin oluyor beden, bezgin oluyor ruh. Gece iyice ağırlaşıp, zifti bir siyah kaplıyor alemi. Yıldızlar son güçlerini kullanarak parlıyorlar.

Uyuya kalmasınlar diye bekleyenlerdenim. Kapatırlar da gözlerini, yolunu bulamaz diye dışarıdakiler, dağ bayır uzaktakiler. Şarkılar söyleyip, şiirler okuyorum, ilginç hikayeler anlatıp, uykularını dağıtıyorum.

Simsiyah saçlarını okşuyorum gecenin, dualar mırıldanıyorum derinlerine. İyice dinlensin, rahatlasın da vakitlice gitsin diye.

Yüreği ızdıraplı olanlara gece de manasız. Kaktüs besliyor, düşünceleri yataklarında. Cadı kazanı olmuş yastıkları, periler efsunlu iksirler kaynatıyor üzerlerinde. Kemikleri birbirine geçiyor, kasları bağrışıyor.

Gözleri güneşte. Geceyi görev gereği öğüten de var, sevda derdiyle eriten de var. Vuslat tadıyla demleyen de var, pişmanlık acısı, tövbe yağmuruyla ıslatan da...

Koridor aynı, bebeğinin sesini duymak için dokuz doğuran baba da ayakta, evde ateşli bebeğini bırakmış hemşire de.

Gece aynı, zaman aynı, ameliyattan çıkan hasta da o geceyi bitirirken yavaş yavaş bitiyor, çaresi kalmamış babasını- annesini bekleyen de yavaş yavaş tükeniyor.

Sokağın bir ucunda şer yürek tetikte, karanlığı hesaplıyor, siyaha bulayıp ruhunu, geceye karışarak can yakıyor, huzur bozuyor. Sokağın diğer ucunda, huzur bekçileri, karanlığa ışık olup geceden, simsiyah ruhlu, karanlık insanları topluyor.

Gece aynı, zaman aynı. Dua ile eşini gönderen kadın, huzurla uykuya süzülürken, şeytanla söyleşip anlaşan diğer kadın, onun dualı eşinin ruhuna süzülüyor sinsice.

Gün ışırken toparlanıp gidiyor gece, düzenli bir anne gibi, hiç bir malzemesini unutmadan. Uykuda geçirenleri hiç uyandırmadan.

Ruhu duymuyor huzurlu insanların. Gece onlar için istirahat zamanı. Ne tilkilerin dansını biliyorlar, ne kurtların sofra hazırlıklarını hissediyorlar. Yaklaşan fırtınayı, pusu da bekleyen tehlikeleri de fark etmiyorlar. Güvenmek güzel. Tevekkül etmek güzel. Sükunet ve huzur da pahası biçilmez nimet, ancak hepten de deliksiz uyunacak zaman değil. Uykuları rafa kaldırıp, aklı, idraki, basireti, cesareti şaha kaldırmak zamanı.

Mevsimi geçince gülü diksen tutmuyor. Demir tavında dövülüp, ağaç yaşken eğiliyor. Bor'un pazarını kaçırıp eşeği Niğde'ye sürecek vakit yok. Evet gece iyice karardı, sabaha hazırlanmalı, tedbiri almalı, çalışmalı ki evlat hesap sormasın, ecdat kabirde ağlamasın.

Dünya zindandır buyuruyor alimler, ışıksız yırtıksız siyah bir atlas gibi. Deliksiz bir kara balon gibi, ciğerlerine kadar dolan simsiyah is gibi. Ne dertleri var da ha bire karalıyor, karanlık diyorlar dünya ya. Doğruluk payı yok mu. İstekler akla üfleyince, buhar oluyor akıl, saklanıyor vicdan.

Şimdi Özgecan' ın annesine, güneşi paketleyip verseniz, mum ışığı kadar aydınlanır mı yüreği. Veya o vahşileri, güneşe atıp kalaylasanız, asfalt olmuş ruhları parlar mı.

Berkin Elvan' ın karanlık mıdır kabri. Var mıdır bir telaşı, bir derdi. O na dünya pırıl pırıl aydınlık desek, kabrinin üzerine spotlar diksek, inanır ikna olur, döner mi bu karmaşık dünyaya.

Fırat, gencecik bir umut. Kanında bozkurtlar kaynaşan körpe yiğit. Karanlığın kokusundan tiksinip, dur diyecek cesareti içinden fışkıran taze. Kim kanının siyah lekesini silebilir, üzerimizden. Kim gülüşüyle ışıtabilir yanındakileri yeniden.

Simsiyah ellerini açan minicik masumlara, akıl almaz işkenceler yapanlar da güneşte aydınlanıyor. Yetimin malını, gözünü kırpmadan emen, elini açıp utanmadan, dilinin ucuyla Allah diyen de ısınıyor bu güneşte.

Gece aynı, zaman aynı. Güneş aynı, gün aynı. Siyahı karanlık yapan da insan, geceye ışık olmak için ömrünü hediye eden de insan.

Demek ki gece ruhumuzu dinlendirdiğimiz değil, ruhumuzdan demlendirdiğimizdir aslında.

Yıldızlar bahane, yönü belli olana. İstikameti ışık olan geceyi varlığıyla aydınlatır. Edison' un yatağı mı yoktu, uyku ilacı mı bulamıyordu. Karanlık korkusu mu vardı, zengin olmak hırsı mı. Sadece insandı. İnsanı seviyordu, emeğini tüm insanlara hediye edecek kadar çok.

Geceler uzamasın, aydınlık yüreklerimizden bir avuç ateş böceği savuralım. Deva arayalım, ninelerin sandığından, eski evlerin bodrumlarına kadar. Gençlere gidelim, onların gözleri ay kadar, yürekleri güneş kadar aydınlık. Biz de onlardan beslenelim.

Miskin miskin oturmayalım, bir eli ezer de taş, hepimizin elinin sesi de olur, gücü de. Yeter ki uzatalım, esirgemeyelim.

Gece gelir gider, karanlık daimi değil unutmayalım.

Aydınlığın derdin de sevdasında olalım.

Yağmur bekliyor ülkem ılık ve titrek, huzuru ve barışı gayretiyle örecek.

Merhaba...

Göz göze gelmeden, avuçlarımız sıcacık temas etmeden, dudaklarımız keyifle bükülmeden yaptığımız ilk merhaba.

Okumayı sevenler, içindeki duygu geçişlerini hissedenlere, onları paylaşmaktan korkmayanlara merhaba.

Gönül iklimimizde, duygu rüzgarları ve his çalkantılarıyla, aka aka dolaştığımız ruh dünyamızın merhabası.

Kalıplaşmış doğrular. Duvar ören prensipler. Boğan yasaklar ve bizi biz yapan kararlarla daralan günümüze, sıcak bir tebessüm getiren merhaba.

Burada alabildiğine ılık hava. Güneş yakmıyor, rüzgar üşütmüyor. Yağmur ıslatmıyor, karanlık korkutmuyor. Yalnızlık üzmüyor. Üç boyutlu dar dünyamızın, dördüncü boyutu olan hayal alemi, ruh dünyamıza merhaba.

Coşmak için, belki heveslere pencere açmak için, belki en sıkıntılı zamanda nefes almak için, moral için, ümit için merhaba.

Bazen daralır kapılar, öyle ki eğilmek gerekir. Eğilirsin, kapının arkasındaki kıymetli ise senin için.

Kapı daha daralır, sen küçülür ezilirsin isteğin için o daha ufalır. Öyle ki bir tuğla kadar kalır.

Sorgularsın arkasındakinin doğruluğunu, yoklarsın yüreğindeki isteğin yoğunluğunu. Yeniden

düşünürsün kapının arkasındakini. Eğer değer dersen, istiyorsan hala her şeye rağmen, o zaman küçülür geçersin, tuğla kadar kapıdan.

İsteklerimiz belirler yarınlarımızı. Yöneldiğimizin şeklini alırız yavaş yavaş. Neye yöneliyorsak, o oluruz.

O bizim olur, biz olur. Neyi çıkartıyorsak istek listemizden, o bizden uzaklaşır, başkalaşır, kaybolur.

Her gün yeni bir istekle uyanmayız. Dün, önceki gün ve öncesi. Bazen taa çocukluk, bazen anne babamızın çocukluğu, bir şey- bir çok şey yüklüdür istek listemizde. Ama hangileri hayal sayfasından alınıp, ideal sayfasına yazılmışsa başlar değişim ve yavaş yavaş gelir bize.

Listeleri sık sık gözden geçirip temize çekmeli. Hayallerin desenlerini düzeltip tekrar çizmeli. Öyle ki artık geçen zamanın ömürden götürdüğü, atılan her adımın hedefi getirdiği gerçeği ortada.

Zamanı israf etmeden, her anını kara çevirerek yaşamak ve yaşatmak için karar alma vakti.

Hayalleriniz güzel, hedefleriniz yakın olsun.

Çünkü onlar sizsiniz, mutluluk onlarda değil sizde...

Sabahın seher vaktinde, büzüldüğü seccadeden kalkıp, balkona çıktı. Gün utangaç utangaç doğuyordu. Yüzünü yıkamamıştı henüz güneş. Pasaklı perçemli gözleriyle baktı ona. Teninden önce içini, yüreğini hislerini ılıttı, ısıttı. Yorgundu. Sabaha kadar nerelere gidip gelmişti aklı. Eski bakkalların alacaklı defteri gibi, karışık, kabarık, dağınık yırtık pırtıktı gönlü. Aldı verdi, verdi veriştirdi. Bulamadı somut bir neden. Sayısız neden vardı ama topluyor bir incirin çekirdeğini doldurmuyor, dağıtıyor tüm ömrünü darmadağın ediyordu.

YÜZSÜZ, dedi sandalyeye yavaşça otururken YÜZSÜZ. Bu kelime özgürlüğün sihirli anahtarıydı belki de. Eline büyük bir mıknatıs almış, samanlığa dağılan toplu iğneleri temizliyordu. Neler neler eklendi zihninde, neler neler aklına geldikçe midesini bulandırdı. Gözlerim mi kördü acaba dedi, e yüzsüzüm ya, yüz olmayınca göz de olmaz.

Yaşarken hiç fark etmediği ,ne kadar çok çirkinlik, pislik varmış meğer. Hoş görü sepetinde birikmiş. Kokuşmuş, küflenmiş. Mevlana (ra) ne güzel demişti, " sevgi çoğalınca kusurlar örtülür, sevgi azalınca kusurlar görünür" görünüyordu tüm çirkinlikler, hem de tüm çıplaklığıyla.

Bundan sonrası belliydi artık, dönüşler bitmiş, gemiden inme vaktiydi. Oysa sahildenkeyifli şarkılar, içten dualar, sayısız hayaller, tarifsiz coşku ve mutlulukla binmişti bu ömrüm dediği koca gemiye, yok yok şimdi daha net görüyordu, boyasız eski kayığa. Aşılmaz dalgalarla boğuşurken, iyice sokulmuştu içine. Yağmurlar yağarken gömülmüştü kollarının arasına. Şimşekten de korkardı gök gürültüsünden de, saklanmıştı hep o, "varlığım sana feda" dediği sevdiğinin sinesine.

Güneş iyice yükselmiş, yüzünü yakıyordu. Yüreği zaten yangın yeriydi. Ne kıyabiliyordu severken yaşadığı hazları yok saymaya. Ne kıyabiliyordu kendini ve sevgisini hiçe sayana, kendini yok saydırmaya.

YÜZSÜZ, ne acı bir kelimeydi, olsun hayatım, sıkıntı yapma atlatırız demişti her sorun olduğunda. Yine her sıkıntı da üzülme ben dert etmem bu da geçer demişti. Yüreğinden aldığı güçle, hayatın altında ezilirken sevdiği, ona güç vermek için söylemişti. Yüreğini çatlatacak kadar zorlandığı da olmuştu. Kafasını patlatacak kadar çare düşündüğü de.

YÜZSÜZ dü elbet, nasıl unuturdu, kafası atıp kemiklerini kırana kadar kendini döven eşine, ben sana kırılmadım. Üzülmüyorum, canını yorma dediğini. Seviyordu ya. Vazgeçemezdi ya. YÜZSÜZ dü tabi, kovulup kovulup dönmüştü geri. Lafı işitirken, kulaklarını gönlüne çevirip duaya başlardı. Allahım biliyorum beni çok seviyor, canı çok sıkılmış yoksa bunları söylemez. Allahım sana söz veriyorum onu sevmekten vazgeçmeyeceğim, evet evet kesindi artık o bir YÜZSÜZ dü.

Kadınlar kadar çok yüzü olan canlı yoktur. Çocuklarının yanında, taş düşürürken mutlu ve gülen anne yüzleri. Eşleri öfkeyle delirmişken, yumuşaklıkla moral veren munis eş yüzleri. Komşular bir birini öğütürken, dur çizgisini nezaketle çeken akıllı yüzleri. İdarecilik, ekonomistlik, eğitimcilik, sanatçılık, vefakarlık, fedakarlık ve azimlilikle insan üstü güç kullandıkları, Türk erkeğine her şeye rağmen, tahammül etme yüzleri.

Sonunda YÜZSÜZ denilecek kadar da fark edilememe acısı. İki komşu konuşurlarken bahçeden gelen seslerinden duyduklarım, " 6 bin tl borçla eve aldığım her şeyi, yeni eski ne varsa bırakıp çıktım. Öderim paşalar gibi ama yeter ki nefes alabileyim." diğeri ondan farksız, "ben bir iki eşya aldım ama sonra hatırlatır da midem bulanır diye bıraktım"

Canım acıdı. Bu kadar çirkinleşmek zorunda mıydı biterken. Bu kadar yakıcı mıydı Cehennemi. Bu kadar onarılması zor muydu hasarları. Günümüzün en acı gerçeği, hızla artan boşanmalar. Ne ölçü var ne nezaket, sayıp sövmeler, kırıp dökmeler, aileleri karalayıp kirletmeler.

Sözün bittiği yer. YÜZSÜZ olmamak için yüzüne baktıklarımıza, şiir şarkı okuyup güneşim, ışığım dediğimiz insanlara, tabağımızdaki yemek, odamızdaki halı, bahçemizdeki toprak muamelesi yapmayalım. Yüzümüz hep tatlı, hep hoş gelsin diye kurallarımızı ve doğrularımızı çiğnetmeyelim. Neye ve kime gereğinden ve hak ettiğinden fazlasını verirsek, her şeyi ziyan edip yok eder.

Evlilik aşk ve muhabbetle başlar, akıl ve hoş görü ile yürür. Ötesi berisi yok. Her günü aşk olarak hissetmek için sahip oldum, artık benim, severim de- döverim de mantıksızlığına düşenlerin vay haline.

Ölçü, sınırları korumak için değildir, ölçü değerleri ve değerlerini korumak içindir. Her mevcutta ölçüyü korumak, niyet ve gayretinde olmak dileğiyle.

Yollar dolanıp, uzuyor.
Senden çıkıyorum, ne kadar gidersem gideyim,sana dönüyorum.
Zamana salıyorum varlığımı, akıta akıta sana vuruyor.
Saatin amansız esareti, sana kurulu, sana çalıyor.

Gözlerinde dört mevsim iç içe geçmiş, baharın kışın karma karışık.
Tam sinemde ısınırken ümitler,kar yağıyor gözlerinden üstüme.
Tam mesafe tükenip ulaşıyorken, uçuşuyor gerçeğin, hayalleşiyor.

Sen beni gözlerinin ışığıyla vurdun, yaralandım yüreğimden.
Sükutunla kestin nefesimi, ayrıldı bedenim diğer yarısından.
Tamamlanmaz artık yarımım.
Gözünün izini silmezse dilinin ilacı.
Bütün olamaz artık bedenim, nefesin sinemde gezinmezse.
Ben sana turab oldum, sen bana murad ol, göz bebeğim...

Ben senin gözlerinde kaldım.

Canının dar olduğu zamanlar vardır. Burnunun ucundadır sanki. Dokundurmazsın kılına, canından can sökülür dokunulduğunda. Canı gibi sevenlerde yanında, burunlarından solurlar, canına kıl deyecek diye. Tam bir mayın tarlasıdır acil servis. Göz gözü görmez de, canının acısından, gözden bir süzme ümit yakalar, kirpiklere yakalanmadan.

Temposu yoğun, elektriği yüksek, ortamı gergindir acil servisin. Allah hiç birimizi orada terletmesin, ümitsizlik içinde kıvrandırmasın. Özel yaratılmış olmalı, bu insanlar diye düşünürüm. Ömrümüzde bir iki, kere soluduğumuzda o ortamı, ömür boyu kazınır içlerimize. Rabbim kuvvet versin onlara. İşte o yüksek voltajlı elektrik merkezi, ölüm meleğinin sık sık uğradığı, acıların yedi şiddetinde salladığı ortama, ılık bir rüzgar gibi ferahlık getirendir sevgili Mehmet Dirim.

Acilde uzmanlaşmak, o atmosferi daima yaşamak demek. Ölüm ve yaşam arasında, incecik şeritte ustaca dans etmek. Zamanı geleni, teslim etmeden, son saniyesine kadar kalsın diye didinmek. Anlık kararlarla, her hangi bir uzvunu kaybedecek olanı bütünlüğüne zarar vermeden korumak. Hiç tükenmeyen bir enerji, sürekli çoğalan bir insan sevgisi gerekir. İçinde olanı bilen, hakkını verecek gücü olan, diri bir yürek, Mehmet Dirim...

Allah herkesi bir sebeple yaratır, ona uygun özelliklerle donatır. Kişi iç aleminde ve dış halinde kendine uygun olan, kendi için planlanmış olanı bulup keşfederse, bu dünyada huzurlu, mutlu, başarılı, ahirette de kazançlı olur. Bulamazsa ki şaşırtan, yanıltan unsur ve çevre baskısı var, mutsuz, başarısız, huzursuz olur. Kendisi için planlanmış, olanı keşfetmiş, özel insanlardan biri, Dr Dirim Kottaş. İnsanı seven, sabırla dinleyen, anlamaya çalışmayıp, derinden derine hisseden özel biri...

Zaman, keyif anlarında uçuşur, akar, sıkıntı zamanlarında kıpırdamaz, yavaşlar, uzar da uzar. Ağrılı, eziyetli, bezgin bekleyiş yeri olan müşahede odasında, saate ekstra güç verip kovalayan kişidir Dr Dirim Kottaş. Küçük kızımın serumla beklerken, neden Dirim doktor olunca serum hemen bitiyor, diye soracak kadar, belirgin zaman farkını oluşturandır. Hemen her on dakikada bir hastalarına, nasıl oldun, daha iyi misin, şimdi daha iyisin değil mi, biraz rahatladın mı, diye uğrayıp, gülüşü ile enerji ve güç veren, samimi bir yürek Dr Dirim Kottaş.

Simalarımıza ifadeler yükler, oradan okuyun birbirinizi buyurur yaratan. Yüzüne, ihtiyacı olan, acı çeken, zahmetli insanlara verilmek üzere, sıcacık ve şifa yüklü bir gülüş emanet etmiş Mevla, yerinde, zamanında bol bol ikram ediyor, gülen yüzlü adam, Dr Dirim Kottaş.

Datça' nın sabit sakinleri, dikkatlidir, titizdir. Dünyayı, uzun süre, hissederek yaşamış olmanın, bilgeliği vardır. Özenle seçerler. Pazarda domatesi, zeytini, üzümü. Hastanede, doktoru, odayı, yatağı, hemşireyi. Kıymet bilmektir bu aslında. Emeğe ölçü biçip, hakkını yerine getirmek. Titrek sesiyle sorar teyze, Dr Dirim var mı evladım. Hani o çocuk var ya kızım, samimi, güler yüzlü, Dirim Dirim işte o. Bu takdir etmektir. Zamanımız insanının, elindeki minik oyuncaklara haps olarak yaşadığı, ayağına takılacağı, başına düşeceği, fark edemediği bir zamanda, göze çarpacak, gönülde kalacak kadar öne çıkan, samimiyet ve sıcaklığın, yerini bulduğunun ispatıdır. Aradan elli yıl geçse de, arkasından içtenliği ve gayretiyle anılacak, konuşulacak biridir, sıcakkanlı adam, Mehmet Dirim.

Derler ki, karşınızdakine sorun, beni üç kelime de özetle. Karşınızdakilerin, dile getirdiği üç kelimeler sizin ruhunuzun fotoğrafıdır. Eksikleri görür, tamamlarsınız, tamları fark edip, sahip çıkarsınız. Ruhunuza ayna tutmaktır bu aynı zamanda.

Elime kağıdı kalemi aldım ve önüme gelene sordum, üç kelimede DİRİM, en çok söylenen kelime İYİ oldu. Tereddütsüz. Çok farklı kelimeler, bambaşka özelliklerle dolu üç kelime ama ilk kelime hep İYİ oldu. Sevgili DİRİM, namı diğer İYİ ADAM, tanıdığın- tanımadığın, beraber çalıştığın, emek verdiğin, şifa sebebi olduğun, muhatabın olan herkesin aklında, İYİ olarak kalmayı, nasıl başardıysan, sırrı sende. Böyle devam et. Bilirsin, ölümden sonra nasıl bilirdiniz diye sorarlar. Yaşarken İYİ bilinmeyi başarmışların hali, hem burada hem orada çok çok iyidir.

İkinci en çok söylenen kelime ÇALIŞKAN oldu. Hasta, yorgun, bezgin, keyifsiz veya mutsuz olsa bile, performansını hiç düşürmeyen, daima aynı yüksek enerji ile çalışan. Kalite devamlı olandır. Arada bir zirve, arada bir dip yapana önem verilmez. Kıymet devamlı olandadır. Erdem devamlı olan, seninle bütünleşmiş olan iyi hallerdir. ÇALIŞKAN ADAM, çalışmayı adet edinmişler, bütün zamanlarda, dünyanın gidişini değiştirmişlerdir. Girdiğin yolun üzerinde, engellerin olacaktır. Yoranlar, bozanlar. Sonuna varmadan ömür yolculuğunun, dünyanın gidişini değiştirecek, üstünlükler beklenir halinden.

Hayat dolu dediler, hemen hepsi. Yaşamayı yük bilmeyip, zamanı öğütmek için verilmiş ganimet saymayıp, anın tadını alarak yaşayan. Yakınındakilere de anı tatlandıran. Dilinin tadı eksilmesin Dirim Kottaş...

Kolay gelsin, önüne düşen her zahmet, eline gelen her uğraş. Kolay gelsin yaşamın çetrefilli yolları.

Kolay ve güzel gelsin, sana ve ailene, ömrün kalan yılları. Herkese tatlı ve keyifli kıldığın gibi Mevla da sana, tatlı ve keyifli kılsın, daima hayatını. Yolların açık ve aydınlık olsun sevgili Dirim KOTTAŞ...

Canı çok yanıyordu, dili damağına yapışmış, başının üzerini ateş basmıştı. Söylediği her şey aklında uğuldayarak dönüyor, duyduğu her söz vızıldayarak kulaklarını kemiriyordu. Asla aklında böyle bir konuşma yoktu. Tüm iyi niyetiyle, defalarca konuşmasının provasını yapıp, en cici elbiseleri ile kelebekler gibi gitmişti. İçinde tarifsiz bir sevinç vardı. Yaşadığı her güzel gün, taptaze yüreğindeydi. Ya şimdi, ağzında acı bir tat, gözlerinde sayısız karıncanın diş acıları, kalbinde kocaman bir yumruk...

Altı ay önce tayinle geldiği küçük ilçede en çok ondan yakınlık görmüş, ailesinden ilk ayrıldığı, tedirgin olduğu bir zamanda onu kendisine aile saymıştı. Her şey inanılmaz güzeldi. Aynı eve yerleşip, her şeyi beraber yapmaya başlamışlardı. Bir hafta önce arkadaşı gelip, ben aparta geçiyorum hoşça kal demişti. Sebebini bir türlü anlamadı. Anlayamazdı...

Bir hafta boyunca eve gelmesini beklerken ona hediyeler gönderip, sürpriz yemeklere davet etmişti. Bir ara şiirler,şarkılar bile gönderdi telefonla. Abarttığı oldu, ısrara kaçtı tavırları ama hiç yüksünmedi. Çok sevdiği birine, çok sevdiğini gösteriyordu. Bunun neresi yanlış olabilirdi. Zarar verecek bir şey değildi bu, en kötü ihtimalle dayanamaz geri dönerdi.

İnsanın en zor anladığı değer, SEVGİ. Nedir niyedir, neden olmaz, neden olur, asla anlayabilmiş değiliz. Olumlu düşünce ile tarifsiz bir şekilde yakınlık duyma. Beklentileri kapatıp ölçüsüz sunma. Suyun meyil yönüne doğru akması gibi, sevgi duyulana doğru bütün olarak yönelme. Ağzımın tadı derdi, sütçü dede eşine. Gülüşürdük ablamla birbirimize bakarak, seksenli yaşlardaydılar, bizde on- on bir. Ağzımın tadı mı ne tuhaf. Gözümün ışığı, sanki kedi. Karanlık yine karanlıkta onun gözünün ışıkları var. Yaşlıların, dünyada salimen çok zaman geçirip, yaş almışların, bize benzemeyen tatlı ve hafif ifadeleri var.

Sesin ışık, sesin nefes, sesin ümit, sesin can. Sesin hayat, sesin... Uzar gider cana kadar.

Annenin yavrusuna, kızının babasına çocuğun oyuncağına, teyzenin çiçeğine, ressamın çizgilerine, bir bağ ve sebeple sevmelerden kıymetlidir sebepsiz sevmeler. Aşk belki divanelik, serkeşlik, kendini kaybetmişlik içerdiği için ürkütücüdür ama duru sevgi bir o kadar güven ve huzur yüklüdür.

Yüreği akidem, sana laf anlatmayacağım. Biliyorsun ki sevgi, çiçeği koparıp kitabın arasında kurutmak değildir. Ona rüzgar, güneş, göz değmesin diye üzerine serilip tenini kurutmaktır. Sevdiğini beslemektir, onu emip tüketmek değil. Kasabın sevdiği biftek gibi dövmesin sevgin beni. Terzinin, delik deşik etmeden önce okşadığı kumaşı gibi olmayım sana. Çinicinin, uğraşıp didindiği, terleyip yorulduğu, en sevdiğim dediği, sonra yakıp pişirdiği eseri gibi sevme beni.

Ayı yavrusunu ipeğim ipeğim diye kadife avuçlarla sever ya, işte öyle dışının sertliğini, içinin mertliğini, neyin varsa dağ taş misali hepsinin özünden halis yanınla sev beni. Kırmadan, hırpalamadan, incitmeden. Sevgi narin, hassas, kırılgandır. Sevgi içinin dikenli bağından, dikene dokunmadan gül derip sevdiğinin hizmetine sunmaktır. Gözünün bakışına ışık, teninin tazeliğine yağ, ruhunun sıkıntısına koku, daralan dünyasına renk olarak kullansın diye.

Gerçek sevgileri unutturma, gerçek sevmelerin tadını yaşat bize ALLAH' ım...

Özlediğini hissetti, bir kaç gündür görmemişti yüzünü. İçi sıkıntılı, sinesi dardı. Aradı bir kaç kez, açan olmadı, telini. Mesaj attı üst üstte, cevap gelmedi. Tuhaf, dostu hemen açar, hemen yazardı. Telaşla dışarı çıktı. Evine gidip kapısını çaldı, içeriden gelen, televizyon sesini duyuyordu, kapıyı uzun uzun çaldı, açan olmadı. Başına bir şey gelmiştir diye endişelenip yanan yüreği, başka bir acıyla doldu. Dostu onu görmek istemiyordu. Hatasını söyleyip, düzeltme şansı bile vermeden silmişti onu. Yaşadıklarını geçirirken aklından, yanağından süzülenleri siliyordu yavaş yavaş...

Kabuk bağlıyor yüreklerimiz, yaralandığı yerlerden. Kuruyor, bükülüyor, katılaşıyor. Üstelik sokaktaki insandan değil, kıymet verdiklerimizden. Sevdiklerimizden.

Ateşin yaktığını, bıçağın kestiğini, soğuğun üşüttüğünü, biberi acısını, düşmeyi öğreniyoruz, küçücükken. Köpekten, kediden, kuştan, böcekten sakınıyoruz büyümeden. Tehlikeyi koklayarak kaçmayı, endişelenmeyi, savunmayı biliyoruz. Peki neden, insanın zararından korunmayı öğrenemiyoruz.

Bu tecrübe tek kişilik. Sıfırdan başlıyoruz her insanda. Melek diye heveslenerek, ilahi lütuf sayıyoruz. Sonra yavaş yavaş görmeye başlıyoruz insan olduğunu, kusurlarını, hırslarını, başkalıklarını ümit ve muhabbetle yanılmamayı dileyip "ama ben seviyorum onu" limanına çekiyoruz, ümit teknemizi.

Zaman yuta yuta bitiriyor sevinçleri ve yine fiyasko. Sebep hazır "insan işte çiğ süt emmiş" bizim hiç kabahatimiz yok. Oysa kendi celladımızı, kendimiz yetiştiriyoruz. Önce kanatlar takıp, ruhumuzda uçmasına izin veriyoruz. Yetmiyor, sevinçlerimize ışık kabul ediyoruz. Kendi bıçağımızı, kendimiz bileyliyoruz. Işıl ışıl olana kadar manalar, unvanlar yüklüyoruz. Gönlümüzde yer verip zehrimizi elimizle besliyoruz. Isısı için güneş, nemi için yağmur oluyoruz. Biz ne kadar çok emek verirsek, içindeki çiğ süt o kadar çabuk ekşiyor. İnsan bu, bozuğu hiç çekilmiyor.

Mecburuz bir bakıma, yalnız yaşanmıyor hayat. Yüreğimizde fışkıran sevgi, dağılan hoşgörü, sınırsız iyi niyet, üfül üfül ümit rüzgarları var. Şarjımız diğer yüreklerden. Severek besleniyor ruhlarımız. Güvenerek güçleniyor. Öyleyse sorun nedir. Aralarında bir hata yapıyor olmalıyız. Hep kötüleri, hamları, çiğleri düşmüyor her halde bize.

Geleni, maskesi ve kostümü ne olursa olsun, evirip çevirip içindeki gizli zararları ortaya çıkarıyoruz. Pisilerden aslan, kuşlardan kartal, köpüşlerden kurtlar fışkırtıyoruz. Gereksiz ilgi-alaka, fazla kıymet vererek. Kıymeti yoksa içinde, hemen çamurlaşıyor. Çömleği defalarca pişirmenin sebebi de bu işte, çamurlaşmasını engellemek. Sürçmedik at, düşmedik yiğit olmaz, silkinip kalkabilmektir maharet. Yeniden ümitle sarılıyor yürek. Eski desenleri, gönül duvarlarına tablo sayarak.

Mümin aynı yerden, iki kere ısırılmaz buyuruyor efendimiz (sav) düşe kalka büyütsek de içimizdeki çocuğu aynı yanlışa düşmemeyi, aynı yanılgıyı yaşamamayı salık veriyor.

İlk bakışta, zarar etmiş gibi görünür insan, ancak asla kaybetmeyeceği nimettir, kazandığı tecrübe. Her şey kaybolur gider ama tecrübeler hep kalır bizde. Sonraki hayatımızı net gösteren, parlak gözlük camları gibidir.

Ağaç da meyve vermeden önce, çiçek açıyor. Boynu bükülüp dökülen çiçeğin, hemen dibinden meyvesi püskürüyor. Tecrübe meyveleri de ümit ve sevinç çiçekleri dökülünce çıkıyor. Acıtsa da kalan ömrümüzde, tatlı meyveler bırakıyor.

Her yanılgıda biraz daha kalınlaşıyor, uçuşan gönül tülleri, kıpırdamaz oluyor zamanla. Bir tatlı tebessümle eriyen kalp, ayaklarına serilen yüreklere, basıp geçiyor. Birer büyük madalya hazırlamalı, yoğurdu üfleyerek yedirten dostlara...

Tecrübe pahalı bir nimet. Bedeli peşin ödenen. Etkili acı bir reçete hepimize. Gönlün kaç yanılma hakkı vardır. Limit ne zaman dolar. Daha kaç kere havalanır, sevinç balonu ve nerede çakılır yere.

Hayat bu. Böyle devam eder devran, son nefese kadar. Hakiki dostları, tabutun içinden göreceğiz. Ne yazık ki kalkıp sarılma şansımız olmayacak...

Çürüğünü, çiğini ayırt etmeye yorulmayalım.
Gönlümüzde hissettiklerimize bol bol sarılalım.

Mevcudum, sana ram eyledi, bende benden eser yok,
Varlığım ikram eyledi, artık bende bir ben yok.
Ömrüm yoluna serince, nefsim öldü,bir can yok,
Ez öğüt, dağıt, nafile, artık kölenim azat yok.

Yoluna serdim canımı, tek inilti, ızdırap yok,
Ömrümün biriktirdiği, senin olsun, gözüm yok.
Geriye kalan nefesler, hizmetinde gayrı yok.
Ölçtüm, tarttım, hesapladım, senden başka alem yok.

Üzme, incitme sinemi, dağıldım mecalim yok.
Kırsanda tüm kemiğimi, bil bende itiraz yok.
Canan, söndürme canımı, senden mada nefes yok.
Eyleme ırak muradım, başka bir ümidim yok.

Kaldı mı, dahası var mı, ufuk bitti bir yol yok.
Bekleme değişmez halim, sana benden azat yok.
Zaman öğütsün ömrümü, ecele hiç sabrım yok.
Ebedi senin acizin, azat etme, gitmem yok.

Ah gönül, gör gönlümü, ışığım, dermanım yok.
Al kabul et varlığımı, gör senden başka aşk yok.
Sus, söyleme tatlı sözler, duymasam zararı yok.
Kovma eteğinden yeter, sığınacak bir yer yok.

Yoruldum rehbersiz, bu okyanusta,
Gel benim elimden, sen tut efendim.
Kayboldum ışıksız karanlıklarda,
Aydınlat ruhumu sen aç efendim.

Halim, çok perişan, darmadağınım,
Ezildim, büzüldüm, çok ufacığım.
Her gece, seccadem tek sığınağım,
Gölgene al beni, sen al efendim.

Nefsimin rüzgarı savurdu beni,
Özledim kaybolan her değerimi.
Pişmanım ah, bir dönebilsem geri,
Beni tut, yalnız bırakma efendim.

Çaresizim, yanar içim, yüreğim,
Ümitliyim nefesin var bildiğim,
Kovma beni kapından, ah eririm,
Ateşinde yak da sen yak efendim.

Alemin tadını aldı acılar,
Ruhumu büsbütün sardı sancılar.
Elimde zehroldu, bir bir ilaçlar,
Şifanı dokundur, sen sun efendim.

Kalmadı ruhumda, benden bir eser,
Varlığım külliyen, nefsimi besler.
Doğruya götüren, işaret- haber
Sendedir, sen beni, eğit efendim.

Korkuyorum…
Canım acıyacak, halden düşeceğim, yalnızım...
Korkuyorum…
Çocuklarımı emanet bırakacağım, bedenim zayıf, ruhum yorgun...
Korkuyorum…
Ailemden çok uzakta, haberleri yok, yaşayacaklarımdan...

Oysa ameliyat için gün almaya giderken hiç korkum yoktu. Uykuya böyle geçtim. Narkozun tesiriyle ılık bir titreyişle zamandan ayrıldım. Telaşsız, tepkisiz, ölü gibi sessiz, doktorlara teslim uyudum. Hatırlamıyorum. Elhamdülillah. Hissettirmiyor ilaçlar, hissettirmiyor Allah.

Nihayet uyandım.

Merhaba ağrılar. Bir kere olsun ameliyat olmuşlar bilir, ilk gece en zordur. Onu atlattıktan sonra her saat kolaylaşır. Öyle zor bir ilk geceydi ki önceleri unuttum. Dayanılmaz baş ağrısıyla kıvranırken kattaki diğer odaların hepsini üzmüşüm, tek tek gelip baktılar dua ettiler. Derken ilaçlar, sabır ve dualarla sükuna erdi, hırpalanmış beynim.

Kalburun üzerinde kalan ve kumların arasında ışıldayan altın parçacıkları gibi gözümü kamaştıran bir iki can parçası, dostlarım. Damla ellerimi tutmuş, Sevil alnımı siliyordu. Gönül vardı dua eden. Sükuna erdi yüreğim. Hafifledi endişelerim. Dudaklarım uyuşuktu ama gülümsedi gözlerim. Şükür etti, ediyor kalbim.

Memlekete bu mesafede o gece ziyaret için gelen elimi tutan, gözlerime bakan, dua dua Mevla’dan şifa dileyen tüm dostlarım, bu zavallı acize Allahü Teala’nın sonsuz rahmetinden ihsan ettiği birer lütuf, birer nimet. Elhamdülillah.

Gelemeyen, arayan, dualarını hissettiren, çiçek yürekli gül sineli, bal dudaklı, vefalı nice dostlarım, akrabalarım canlarım için de Elhamdülillah.

İnce geçitler döşer Yaradan önümüze, imanımızın gücünü sınar. Sükunet ve rıza ile geçersek yıldız toplarız. Bu bizim sınavımız sanırız, yalnızca bizim. Oysa Mevla o ince sınavı hazırlarken bizimle birlikte, eşimizi, dostumuzu, tanıdık ve komşumuzu da sınava çeker. Bilemeyiz. Anlamayız.

Öyle olmasa Mevla komşusu aç yatanı hesaba çeker miydi. Aç komşunun sınavı değil sadece bu. Aç komşudan sen de sınavdasın.

Habibullah “diken batması bile olsa, kişinin derecesini arttırır” buyuruyor. Diken batana geçmiş olsun demek de sevap kazandırıyor.

Allahü Teala beşeri (insanı) sosyal yaratmış. Külüne, gülüne, eline, diline muhtaç yaratmış kulları. Öyle yaratmış ki kendi kendine kalmasın. Nafile ibadetin sevabının üzerine çıkarmış mü’mine hizmetin sevabını.

Yardım etmeyi, gülümsemeyi, ikram etmeyi, dua etmeyi sadaka saymış, sevap vermiş. Şimdi durum buyken kişisel gelişim kitaplarında - kendini sev - kendini mutlu et - önce sen - yalnız sen - bir tek sen- öğretileri insanları nerelere götürüyor görüyoruz.

İnternet ve sanal diyaloglar, uzak ve seviyeli görüşmeler. Yorucu çalışma şartları. Bitmeyen hedef listesi. Sonuç, çıldırma noktasında insanlar ve peş peşe intiharlar.

Dokunmuyoruz birbirimize. Salavat getirirken şah damarlarımızı bağlasak birbirine, kilitlesek gözleri, dökülen yalnızca günahlar olmuyor. Yalnızlık korkusu, anlaşılamamak endişesi, çaresizlik, bezginlik insana ait ne kadar negatif his varsa hepsi dökülüyor. Hele bir de sıcacık sarılınca, Mevla’dan göğe ulaşan bir enerji kaplıyor iki mü’mini. Neden bunlardan aciz bırakalım kendimizi.

Eğer tenimiz sadece sıcağı ve soğuğu hissetmek için olsaydı birkaç alıcı noktayla tamamlardı Mevla. Oysa her zerresi hissediyor. Her zerresi enerji alıyor ve veriyor hikmetinden gafil olmamalı.

Sevmeyi, mezarlık başlarına bırakmadan,

Hediyeleri, doğum günlerine saklamadan.

Sarılmayı, bayramlarla sınırlamadan.

Gözlerin içinde, ruhu okumaktan korkmadan,

Allahü Teala’nın sonsuz armağanı, yüreklerimizle doya doya sevelim, kana kana sevdiğimizi söyleyelim. Hayat daha kolay, daha lezzetli olacaktır.