Yalnızlığı hissediyorum, yapayalnız demlerde.

Yüreğim öyle kalabalık, kimler yok ki içinde,


Yanımda- yakınımda. Bir ayna ve aynada ki ben.

Hayallerim ruhumda, hayatımdan gelip geçenler zihnimde.


Zaman çok hızlı akıyor.

Selam verip giden nice arkadaşlar, ömür boyu diye söz veren dostlar.

Sevda, hep bir adım önümde, koşup- kovalayıp asla yakalayamadığım sevda.

Yalnızlığı acıyla hissediyorum, yapayalnız demlerde, yüreğim yorgun, yüreğim çok kalabalık.

Sesim duyulmuyor. Sesim çıkmıyor. İçim çırpınıyor. Aynı dili anlayan, dinleyen, konuşan birilerini arıyor.

Yalnızlığın karanlık odalarında, ışıksız koşturuyor ruhum.

Kapalı kalmış serçe misali, bir o duvara, bir bu duvara çarpıyor zavallı başını.



Azıcık bir ışık, minicik bir umut yakalasa, durup nefes alacak.

Ah karanlık öyle koyu, öyle soğuk, öyle katı ki, her yerim, simsiyah.

Her yerim buz gibi...


Eskiyi düşünüyorum, kahkahaların çınladığı kalabalık arkadaş toplantılarını.

Bir bütünün parçaları kadar, birbirine benzer, yakın dostları.

Ferahlıyorum, o demlerin sevinci, o anki coşku, ümitlendiriyor.

Geçmiş zaman olur ki, hayali cihan değer...


Hayatımdan yok oluşları, ulaşılmaz bir yerlere gidip kayboluşları,

Sevinç ve coşkunun yerine, acı bir hasret bırakıp, hasret hissetmeyişleri, üşütüyor içimi.


Kabirde böyle mi acaba, soğuk, karanlık, yalnız.

Orada da muhasebe yapıyor mu insan, kim nerede, nasıl diye.


Yok kabirde bu kadar yalnız değildir insan.

Melekler gelir, melekler gider.

Soranlar, cevapları alanlar, cevaba göre muamele yapanlar.

Bu kadar yalnız değildir kabir. Bu kadar soğuk, bu kadar karanlık.


Yalnızlığı derinden hissediyorum.

Yüreğim yorgun ve çok kalabalık, üşüyorum...

Dolu dolu arabalar yaklaşırken, niye neyin peşinde toplandı bunca insan diye düşünüyordu. Gözünün önünde art arda akan arabalar, insanlarla dolmuş taşıyordu.

Bu kez neden olabilir diye kafasını zorlayınca, kaç ayrı kalabalık geldi aklına. İlk coşkusunu düşündü, ilk kalabalığını.

Gazetenin birinde, üç soruluk testte, "niçin sokağa dökülülürsünüz" sorusuna cevabın, insanın karakterini belirttiğini hatırladı. Çok düşünmüştü ve kendini sokağa dökecek bir sebep bulamamıştı. O prensipli adamdı, sokağa dökülmek, çok saçma demişti.

Zordu o yaşta, onca kalabalığa anlam vermek. Romatizmalı bacakları avaz avaz isyanda, gözleri bir birine girmiş kalabalığın karışıklığından kararmaktaydı. Öylece bıraktı kendini sandalyeye.

Arabalar bir bir boşaldı, meydanın sıkışık göbeğine. Mühim birinin cenazesi için dolmuştu o meydan, yıllar önce. Zorladı hafızasını, hatırlayamadı kim olduğunu. Bir de maç olmuştu, bir şeyler yapmıştı bizim çocuklar. Bayrak bayrak yükselmişti çığlıklar. Hangi maçtı, kiminleydi hatırlayamadı.Ama en coşkulu, en heyecanlısı, kurtuluş kutlamaları için yapılan konserdi.

Bazen çok daha kalabalık olurdu meydan. Bayraklar, müzik, kadınlar, çocuklar. Okuyamazdı yazılanları, aklına sığmazdı nedenleri, ama gönlü kıpır kıpır olurdu kalabalıkla. Birden bir karışıklık, bir gürültü, hoş bitmezdi bazen meydanın telaşı. Bir onun evi kalmıştı meydanı görebilen. Bütün yaşıtı evler yıkılıp, iş hanları olmuştu.

Uzun uzun seyretti kalabalığı. Hazırlıklar yapılıyordu. Birazdan davullar çalınıp, halaylar çekilecekti. Kalabalık iyice sıkışmış, meydanın geniş göbeği, iyice esnemişti. Etrafta sayısız mavili (polis) vardı. Üzülürdü onlara, kim coşsa, sevinse, kim kızsa, öfkelense, kim incinip bir şeyler istese, onlara iş çıkıyordu. Görevleri diye düşündü, sağ olsunlar dedi mırıldanarak.

Ambulanslar yerlerini almıştı. Ola ki bir can yanar, ihtiyaç hissedilirdi. Sıtlarında kocaman makinelerle, bir karışıklık çıkar mı diye bekleşen basın mensuplarını gördü. Dudağında belli belirsin bir tebessüm oluştu.

İçi sızladı, yine kim bilir kaç can yanacaktı. Ömrü o balkondan, o meydanı izlemekle geçmişti. Çok kalabalıklar görmüştü ama hatırında bir ikisi kalmıştı. Ne el sallamış, ne çığlıklara katılmıştı. Yaptıklarını anlamıyor, onların hissettiklerini hissedemiyordu.

Hep izlerdi, yaşı yüze yaklaşırken, her kalabalığın halinden bir hal almış, birliklerinden, bütünlüklerinden, isteklerini ortaya koymalarından, isteklerine ulaşmayı kutlamalarından, kendince coşkular yakalamıştı. O meydan kalabalığıyla, yüzüne dipsiz yalnızlığını vuruyor ama canlılığıyla ömrünü uzatıyordu.

Meydanlar ıssız kalmasın, sevinçlere, mutluluklara, heves ve hedeflere sahne olsun. Kim bilir kaç yalnıza umut ve ışık oluyordur, birlikte nefes alıp veren, deyip söyleyen, keyiflenip neşelenen kalabalıklar.

Bazen kalem durur. Kıpırdamaz kağıt üzerinde. Yürek kaskatı, zihin karma karışıktır. Bir soluk gerekir onu koşturmaya. Bir heyecan, bir coşku.

Bazen bir dost merhabasında, bazen bir dilenci duasında, bir bebek çığlığında, bir yıldızın pırıltısında, rüzgarda, gülde, tebessümde bulur o hevesi, neşeyi. Tutamazsınız o zaman. Deli bir doru olur, dolanır kağıt üzerinde. Ne jokey görür gözü, ne dinler seyis sözü.

Akar ahenkle, geçmişten süzer, geleceğe dizer. Salınır, süzülür, dans eder. Bırakın o zaman, nefesi tükenene, yorulup bitene kadar koşsun. Kurtulmak istediklerini savurup atsın, sunmak istediklerini paket yapsın, saklamak istediklerini sandıklasın. Özelini, güzelini, neşesini, öfkesini satır satır döke saça yazsın.

Bir zamandır, kalemim cansız, yüreğim heyecansızdı. Yorulmuş, takatsiz kalmıştı. Mürekkebi solmuş, tat vermez olmuştu. Yeni merhabalar ile tatlı bir coşku buldu. Yeni diyar, yeni insanlar, yeni merhabalar taze kan oldu kalemime. Yazdıkça seviyor, sevdikçe yazabiliyorum. Selamlarınız geliyor, teşekkürleriniz ulaşıyor, takdirleriniz içimi tazeliyor.

Gözlerinize bakabiliyorum sizlerin. Gülüşleriniz yüreğimi ısıtıyor. Bir de kalemleriniz akıtsa içinizdekileri. Merhabalarıma, merhabalar gelse. Kim, nasıl, nerede yaşıyor bilebilsem.

Boşluğa çığlık atıp, sesimi beklemeye benziyor, sessizce ve ümitle yüreğini yazıp, okunmasını beklemek. Yalnızlık adasından, diğer yalnızlara el sallamak, sesini duyurmaya çalışmak.Yağmur duası yapan köylülerin, eve dönerken ıslanmayı hayal etmesi gibi. Çocukların coşkuyla, gök kuşağını yakalamaya koşması gibi. Gök kuşağı zamanı, ıslanmak, aydınlanmak ve renklenmek. Gök kuşağı zamanı. Neydi gök kuşağı... Yağmur, güneş, ikilisinin valsi, gök kuşağı...

Hayatın tılsımı bu üçgen. Zaman selinde, yaprak gibi sürüklenirken, göze değen, yüreğe dokunan, başka gönüllerce zevkle okunan sihirli bir şiir. Yağmur- ışık- gök kuşağı...

Çocukken başlayan hayaller, ilk gençlikte küçük idealler, fakültede durdurulmaz hedefler. Hepsi yağmur gibi üst üste gelip, günü- geceyi anlamadan bitiriyorlar. Yirmiye kadar olan zamanda her gün yeni bir SEN, yeni bir kişilik tablosu çizerek geçiyor. Öyle hızlı ki not almazsan hatırlayamayacağın kadar fazla ve farklı. Selin kumu gibi inceler sürüklenip gidiyor da ağır taşlar, dibe çöküp kalıyor öylece. Neyin kum, neyin çakıl, neyin ağır taş olması gerektiğini çözemeyecek kadar toysun üstelik. 

Sonra zaman daha yavaş işliyor. Otuzdan elliye kadar, ağır aksak seneler içinde, hayatımızda çok az şey değişiyor. Dolap beygiri gibi aynı sabit değerler etrafında, ha bire vakit öldürüyorsunuz. Saçınızın rengi, cildinizin şekli dışında hemen hemen hiç bir şey değişmiyor. Çoğu zaman değişsin istemiyorsunuz, bazen de değiştiremiyorsunuz. Değişen ufak tefek olaylara da soğuk bir mutluluk, nazik bir sevinç duyuyorsunuz. Coşkulu çığlıklar, şen kahkahalar azalıyor iyice.

Yağmur hayaller, güneş yaşamın, yaşandığı an, peki ya gök kuşağı. Nerede, görebiliyor musunuz. Belki de öyle bir şey yok. O sadece çocukların hayali. Hala görüyorum diyen, içindeki çocuğu yaşatanların iddiası. Resmini çekenler mi, hadi ya, montaj olmasın. Gök kuşağı güneş ve yağmurun valsi demiştik, yani gerçek ve hayalin birbirine geçişi. Gerçek ve hayalin birlikte demlendiği, kıvam bulduğu boyut. Gerçeği hayal tadıyla yaşamak, öylesine can alarak. Hayali gerçek tadıyla hissetmek, öylesine dokunulur tutulur. Anı, anın getirdiği duyguyu ertelememek. Zamanın hızında savrulmamak. Gereksiz kurallarla kendimiz ve sevdiklerimize hayatı zehir etmemek. Zamanı daraltmamak. Yaymak, genişletmek, zevk almak. Çoğaltmak, çoğalmak.

Gece uykunuzu kovalayın gitsin. Miskin miskin nevresime desen olmayın. Keşfedin gecenin tadını. Kalabalık bir mekanda, gürültülü müzik, aklınızı seyahate gönderen, size mola verdirip, sizden bihaber yapan içecekler olmadan. Sade, katışıksız, tekil kalabalıksız. Siz ve hassas yüreğiniz. Gezinin, gecenin sessizliğinde, ruhunuzun çığlıklarını dinleyin. Ağlayın, vara-yoğa. Bir bahane bulun, Afrika da ki açlar, savaşta ki çocuklar, nesli tükenen pandalar. Göz pınarlarınız çalışsın. Yüreğiniz titresin, beyniniz buruşsun, terlesin. Sonra o yorgun gözlerinizden damlasın yüreğinizin teri. Islak kirpiklerinizle, lambanın ölgün ışığına bakın, gök kuşağı orada. O evet, gök kuşağı gerçekmiş. Islak kirpiklerimize saklanacak kadar küçük. Hayallerimize taç olacak kadar büyük.

Kirpiğimde parlayan gök kuşağı, kuru göz de oluşmaz bilirim,
Boşa öten bülbül değil rehberim, kül olan pervaneye özendim.

Yüreğiniz daha yavaş atıyor, eliniz ayağınız hareket etmek için nazlanıyorsa, yağmura, güneşe, gök kuşağına ihtiyacınız var demektir.

Hedeflerin son bulması kadar kötü bir son yoktur. Yeni hedefler bulmak, yeni hayaller kurmak, yenilenmek,tazelenmek gerekir. Gönülde tozlanır, küflenir paslanır. Gece ağlayan yavru kedi sesi, sizi sokağa çıkartıp onu aratmıyorsa tozlanmıştır gönlünüz. Çay bahçesinin önünde keyifli çocukların sesi, sizi yoruyorsa, paslanmış demektir yüreğiniz. Gözlerinize bütün sıcaklığı ile bakan bir köpeği okşayamıyorsa eliniz, küflenmiş demektir kalbiniz.

Yağmur umudunuz, hayalleriniz, hedefleriniz. Kurutmayın yüreklerinizi, çöle döndürmeyin gönlünüzü. Hayat orada can buluyor.

Güneş ve ışık, gayretiniz, bilginiz, birikiminiz. Cehalet karanlığında boğmayın geleceğinizi, öğrenmekten korkmayın, keyif alın.

Gök kuşağı ise, duygunuz, hevesiniz, kanaatiniz, şükrünüz. Görmek istediğiniz her renk, elinizle işlediğiniz yerde. Gözleri olanın, yüreğinde sevgi taşıyanların, gök kuşağı her zaman vardır. Gönül semalarınızı rengarenk gök kuşakları ile aydınlatın. Sizden beslensin karanlık sineler, beslensinler de alemi ışıl ışıl aydınlatalım.

Karanlık değil gece, gün yoruldu o kadar,
Gündüzü getiren sen ol, sev sevebildiğin kadar...

Güzelliğini seyrediyordu aynada. Gözlerindeki ışığın azaldığını fark etti. Eskisi kadar aydınlatmıyordu etrafını. Saçları parlaklığını koruyordu ama o da biliyordu bunun kaliteli boyanın marifeti olduğunu.

Önceden aynanın karşısında, saatlerce kendini seyreder, mutlu olurdu. Ne değişmişti, neden yetmiyordu. Eksilen güzelliği mi, yoksa fazlalaşan yılları mı. Kulakları ses bekliyordu, içten, sıcak, sevgi dolu bir sesle, ismini duymak istiyordu. Nafile...

Yalnızlık insanın ciğerinde sigara söndürür. Karanlık daha koyu, geceler daha uzun, sıkıntılar daha yoğun, dertler daha derindir. Yıldızlar göğe dizilirken, elini tutanlara, başını sıcak bir omuza yaslayanlara, el ele tutuşmuş, desen desen görünür de, başını buz gibi cama dayamış, kendi nefesinin ısısında yazı yazanlara, sigarasını hüzünle çekip süzülüşünde gülüş hayal edenlere, tek tek yapayalnız ve uzak görünürler.

Yıldızlar bile, yalnızlara iç çekmesinler, üzülmesinler diye bunu yapar da, insanlar inadına, göstere göstere sokulurlar birbirlerine.

Bahar gelmek istemese de, soğuk kalmak için ayak direse de, kanlar yavaş yavaş sulanmaya, parklar, sahiller el ele, kol kola samimi çiftlerle dolmaya başladı. Gençken yanında birini elini tutmak için istiyor gönül, iki kelam etmese de, gülüşüp koşuşmak için sağa, sola. Dünya ile biraz daha fazla zaman geçirince konuşmak, koşuşmak ve koklaşmaktan daha önemli oluyor.

Arkadaşlık seçerek olur, dostluk emek ve gayretle, aşk ise tamamen kaderdir, peki ya yalnızlık.

Kendine zaman ayırıp ruhunu bilmeyen, bedenini tatmin için, ömrün en verimli dönemlerini ziyan edenlerin, birikmiş hatalarıdır yalnızlık.

Yalnızlık, baharın ardından kavuran sıcakların, gecenin ardından parlak sabahın gelmesi gibi engellenemez bir rutin değildir. Emek ister, kararlılık ister. Oluşturduğun kişilikte özel kıvrımlar, kalın detaylar ister. Oyuna alınmadığı için ağlar küçükken, biraz öğrenince iç gücünü, oyuna almayıp ağlatır. Var olmak için çabalar, var olup kıymet bulunca, yokluğunu yaşatarak yakar.

Kendi ile oyun oynar, kendi ile vakit geçirir, kendini ihya eder de insan, kendi başına kalınca tütsü gibi küllene küllene yanar.

Yalnızlık, sevgiye kapı kapamaktır. Önce dışarı çıkarmadığın, sunmadığın, cimrilik ettiğin sevgi, sonra gelip kapını çalmaz. Onu tohumken ışığa kavuşturmalı.

Çocuk kalbine sevginin paylaşmak için olduğunu, onu diğer insanların ve canlıların gözlerinden gelen ışığın büyüttüğünü anlatmalı, öğretmeli, hissettirmeli, yaşatmalıyız. O yürekten çıkar, arsız bir sarmaşık gibi dallanır, büyür, çoğalır, başına gölge, aşına lezzet, çayına muhabbet olarak geri döner. Minik bir sevgi kuşu olarak salarsın yüreğinden, uçsuz bucaksız bir kuş sürüsü olarak göğünü kaplar.

Hayat tercihlerimizin eseridir. Yüreğinizde yaratılan sevgi de cimrilik etmeyin, buyuruyor efendimiz. Tercihi sevgi cimriliği olanların, akıbetidir yalnızlık.

Hoşgörü ve yumuşaklıkta pintilik edenlerin sonudur yalnızlık. Köprüler kurup, güvercinler uçurmak yerine karşısındakilere, duvarlar örüp, kargalar göndermenin sonucudur yalnızlık.

Geri dönüş çizgilerini, yollarını yakarak gidilen bir yerdir yalnızlık.

Pişmanlığının acısında bile ahını kendinin duyduğu dipsiz bir kuyudur yalnızlık.

Her gün, yeni umutlarla bize sunulan yürekleri bir bir söndürüp, ışıklarından mahrum kaldığımız karanlıktır, yalnızlık. Mezara girmeden, kabir azabını yaşamaktır yalnızlık.

Yalnızlık kader değil, eserdir.

Halimizi düzeltip, vaktimizi kendi hatalarımıza harcadığımızda, yanlışlarımıza göz yuman dostlarımız olacaktır. Samimiyetle davrandığımızda, hisseden ve karşılık veren yürekler her zaman çıkacaktır. Bize yapılmasını istemediğimiz davranışları, hayatımızdan çıkardığımızda, istediğimiz, beklediğimiz, dilediğimiz gibi davranan insanlarımız daima olacaktır etrafımızda.

Yüreklerimize alıcı gözlerle bakalım, içinde olanlardan lezzet alalım...