Kimsenin
bilmediği bir sırrı vardı derinlerinde. Kemirir dururdu usul usul içini. Ne
diline gelir dudaklarından dökülür, ne eline gelir kağıda dizilirdi. Yüreğinin
tıkırtısında, gönlünün gürültüsünde, ruhunun sızısında gezinir dururdu. Ömrünü
azalttığını, gücünü zayıflattığını, azmini ezdiğini, hayallerini engellediğini
bilirdi. Bilirdi de çare bulamazdı kurtulmaya. Kuyu gibi dipsiz, dağ gibi
doruksuz, okyanus gibi sınırsızdı bu sır yüzünden yaptığı yanlışlar, yalanlar,
hileler, sayılır gibi değildi.
Ne
zaman yalnız kalsa bir ejderha olur, başının üstüne dikilirdi vicdanı, bir anda
yedi sekiz başı olur, hepsi ayrı ayrı eğilirdi boynunu kopartmaya. Dayanılır
gibi değildi artık ızdırabı, sonunda bedeli ne olursa olsun kurtulmaya karar
verdi içindeki sır düğümünden. Yoksa katmer katmer büyüyüp, eline ayağına
dokunduğu gibi, gününe yarınına da dokunuyordu. Gözünü kararttı, programını
yaptı, söyleyeceği metni beyninde onlarca kez tekrar edip, iyice ince ve
anlaşılır hale getirdi.
Ağır
adımlarla müftülüğe doğru yürüyordu. Yaklaştıkça kalbi daha hızlı atmaya
başlamış, dili damağına yapışmış, yüzünü ateş basmış, bedeni boğum boğum soğuk
terler döküyordu. Defalarca karar vermiş ve defalarca yarı yoldan dönmüştü.
Hemen her gün gittiği müftülük yolu, bu kararla yola düştüğünde bir uzuyor, bir
uzuyor sonu gelmek bilmiyordu. Kararını bozmadı, merdivenleri kan-ter içinde
çıktı. Yüreği çatlayacak gibi gümbürdüyordu, kapıyı belli belirsiz tıkırdattı. Müftü
bey içeriden rahat duyulur bir sesle buyurun dedi. İçeri girerken son enerjisini
kullandı. Neredeyse bayılacaktı.
Müftü
bey, ayağa kalkıp tokalaştı, hal hatır sorup buyur etti. Yavaşça oturdu her
zaman oturduğu yere. Rengi sararmış, yüzü ter içinde kalmıştı. Bir bardak su
uzatıp hayretle sordu, müftü bey, hayırdır Osman hocam bir sıkıntın mı var. Bu
dayanılmaz acıyı bitirmeliydi, hiç uzatmadan tek bir cümle söyledi, beni
affedin hocam, ben HIRISTİYANIM...
Zaman
durmuş gibi oldu, müftü donup kaldı, kafasından bir sürü soru geçiyordu ancak
birini tutamadı döküldü dudaklarından, ne zamandan beri...
Başını önüne eğip,
boğuk bir sesle, doğduğumdan beri, dedi. Müftü artık kendine gelmişti,
emekliliği gelmiş, 25 senelik, resmi cami imamı Osman hoca, doğduğumdan beri
Hıristiyanım demişti. Bu çok zor bir durumdu. 25 senelik cemaatin namazları,
Kur' anları, imamla yapılan tüm ibadetleri ne olmuştu. Bu kez müftü sarardı,
morardı, terledi, üşüdü. Akıl almaz bir durumdu bu. Tarif etmekte zorlanıyordu
kendi kendine.
Ekmek
kazanmak için olsa dedi, bunca yıl, onca insan, sayısız cenaze, sayısız cemaat.
Birinden birinde vicdanı aymalıydı. Hırs desek kolu
kanadı kırık, kenarda köşede bir camide İmam olmak hangi egoyu doyururdu.
Mü'mine eziyet desek, hiç bir hatası olmamış, bir kere şikayet edilmemişti.
Peki ama o vaazları, hiç mi tesir etmemişti kendine. Neler düşündü, neler
hesapladı. Ne var ki elle tutulur, minicik bir bahane bulamadı Osman'a hak
vermeye.
Bu
ülkemin yaşadığı acı bir gerçek. Orta Anadolu da bir kasaba imamının itirafı
ile, günlerce gazetelerde, şu tarihler arası şu camide namaz kılanlar, ramazan
geçirenler, cenazesi olanlar hepsini tekrar kaza etsin ilanları verildi. İnsana
dair bir muammaya sağlam bir örnektir.
Yanlışa
açılır tüm yollar, ara sıra küçük çıkışlar sunarak. Her ayrımda kalp
telaşlanır, alın terler, vicdan tepinir, yine devam eder insan. Koca ömürde, ne
hileler yapar bozuk kalpliler. Ne planlar kurar, şeytan fikirliler.
Her kötülük
ilk önce insan kalbinde tomurcuklanır.
Büyür ruhuna, beynine, haline yayılır.
Her kötülük ilk önce insanı hedef alır. Karşısında insan olan bir kötülük, iki
kere kötülüktür. Bir kendi insanlığını yok eder, iki karşısındakinin
insanlığını görmezden gelip yok sayar.
Şimdi burada iyi ki CEHENNEM var demek
gerekiyor. Gerekiyor çünkü, kötülük yanlışlıktan çok daha korkunç bir fiil.
Kasıt var, karar var, irade var, plan var, emek var, sabır var.Bilene bilene,
kurula kurula, tekrar edip, yenileyerek yapılıyor. Kaza gibi istemeden değil.
Yanlışlık gibi dikkatsizlikten değil.
Kötülük içinde masumiyet barındırmayan
eylemdir. Göreceli değildir, sana bana göre değişmez. Kast ederek birini üzmek,
incitmek, canını yakmak, ruhuna acı vermek, hakkına girmek, neye kime göre hoş
sayılabilir.
Hedefi
insan olan, hedefi zarar olan bir fikir, bir fiil bu dünyada hangi adalet
sisteminde tam hakkını bulur. İmkansız.
Hangi yasa, savaşta öldürülen çocukların
yüzüne gülücük düşürür.
Hangi yasa kocam diye hizmet ettiği güvendiği adam
tarafından öldürülen, pardon hunharca öldürülen kadını neşelendirir.
Hangi
kanun suçsuz yere işinden atılanı, hak etmediği yerde işe alınanı, rüşveti,
kayırmayı, ihmali, suistimali, cinayeti, tecavüzü, ihaneti, iftirayı ayıklayıp
kılı kırk yarıp hakkı sağlayabilir. Boş.
İyi ki ÖLÜM var. İyi ki CEHENNEM var.
Böbürlenme
padişahım, senden büyük Allah var,
- Pazartesi, Temmuz 04, 2016
- 0 YORUM
