Nerede başlıyor Gönül, senin sevgi çizgin...
Ve ben, neresinden dahil oldum, alemine.
Sınırları nerelere ulaşır, varlığının,
Ummanların derin, göğün mavi mi...

Kayboldum, içinin dehlizlerinde,
Ne güneşin gölgeli, ne seman bulutlu.
Kavurdu ruhumu, yakan ışığın…
Kırıldı gönlüm azalttı umudu.
Sinende cihanı gizlemişsin Can,
Ne kapısı açık, ne dışı surlu.

Ayaklarım, örülüyor birbirine, yüreğim, ha durdu, ha duracak...
Hazana erişmiş güller misali, titriyor varlığım, sanki bir yaprak.
Merhamet... Azıcık, merhamet GÖNÜL, bu aciz, çıkışı bulamayacak.
Gönlünün tenha derinlerinde, taşı olmayan bir mezar olacak...
Hadi, bir lahza dinle içini, belki de yüreğin fısıldayacak.
Kim bilir, kimleri misafir ettin, kim bilir daha kaç konuk alacak.

Bırak beni... Sessizce çekip gideyim. Ne hal var bende, ne de bir beden.
Ruhumun sahibi, ebedi- ezel, sev dedi de sevdim, bir kul olarak.
Yorulmam, sıkılmam, bezmem bilesin. Ömrümün kalanı senin olacak.
Gözlerine Cennet'i saklayan Rabbim, bilirim seninle canım alacak...