Okyanus misali hayat, içinde savrulup gidiyor insanlık. Evlerimiz vardı önce koca bahçelerle çevrili. Köpekler beklerdi kapıları, az çok korunma çarelerimiz vardı, kapı arkalarında sürgüler. İnsan ne kadar az ise tedbir o kadar az, güven ve huzur o kadar çoktu.

Köy yerlerinde öylesine örtülür kapılar, köpeklere emanet edilirdi canlar. Yabancı birinin kokusunu alınca bağırır uyandırırdı, mübarek hayvanlar.

Daha büyük ilçelerde kapılar sıkı sıkı kilitlenir, öyle uyunurdu. Büyük şehirlerde tedbirler hep çoktu. Kilit zırh olsa ne olacak, insan her yolu bulur ulaşmak isteyince. En acı tedbir aşanı ise güven bozanlar. Önce ince yerinden yaklaşıp oradan yakalayanlar.

Cezalar da ona göre düzenlenmiş, adi suçlarla komplike suçlar, organize ve planlanmış olanlar aynı cezaları bulmuyor karşılığında.

Güven muhatap olduğundan zarar beklememektir. Güven günümüzde kişilerden alınıp kurumlara verildi. Sözüne duyulan güvenle alış veriş yapıp aylarca taksit öderdi eskiler, sonra senet çıktı, hemen yanında sözü de hazır, dostluk başka ticaret başka.

Bu başkalar bir bir deldi doğrularımızı. Önce ufak ufak kemirildi koca doğrular sonra büyük büyük yok olup gittiler. Şimdi tek doğru var, onlar yapıyorsa benim neyim eksik. Ah mübarek senin fazlan var, o da merhamet, adalet, iman, hakkaniyet, nezaket daha neler neler, bunları bir kalemde yok sayabiliyorsa yüreğim evet senin de onlardan farkın yokmuş demek.

Güvensizlik ve korunma meselemiz. Artık kapılar çelik ve birden fazla kilitli, sur duvarı gibi evler yüksek, siteler özel korumalı. Ancak her zamanki gibi kural değişmedi kale içeriden yıkılır. Hiç bir kilidi olmayan telefonlardan kim o, demeden açıp muhatap olduğumuz, sosyal ağlarda dostlarla dert paylaşacakken bir den atlayıp tanışalım mı diyen pervasızlar, affınıza sığınıyorum arsızlar, nasıl durdurulacak. Zaman hızlandı, işler yoğunlaştı, ruhlar sıkıntılı, azıcık huzur, azıcık sükunet istemek hakkımız değil mi.

Artık evlerimiz ne kadar kilitli olursa olsun, teknoloji ile ne evler ne evlilikler, ne namus, ne doğrular güvende değil, Sanal dediğimiz her iletişim gerçeklerimize saldıran birer kemirgen.

Bir yolunu bulup engel ve filtreleme gibi can sıkıcı işlere lüzum kalmadan sistemde hareketler kısıtlanmalı. Adın sanın bir geçmemiş, hayatların kesişmemiş, ne zikrin, ne fikrin dokunmaz, sadece isme bakıp uzanmak, sıkıştırmak, ısrar etmek düzene koyulmalı çok gelişmiş sosyal ağların kullanımında.

O zaman bu kadar ah vah eden gönlü yaralı, sayan söven incinmiş kırılmış da kalmaz ortalıkta.

Adı sosyal iletişim, hurra kesişim, kıyım, yiyişim değil, lütfen annelerinizi, kız kardeşlerinizi, evde bırakıp eve gittiğiniz eşlerinizi düşünün ve birazcık beyefendi, adam, insan olun.

Her mevcudu bozup bir açığını bulan, benim aziz milletim, bu nimetleri de tadını kaçırarak ziyan etmekte ustalığını hünerini gösteriyor.

Rahat ve huzur dolu bir iletişim istemek hakkımız değil mi

Gözleri ışıl ışıl ümit dolu, kıpır kıpır yüreği heyecanlı, etrafına neşe saçıyordu.

Akşam üstü, arkadaşı bir foto gönderdi, telefonuna, aklına giren, hayallerine desen olan, hayata bakışında renk oluşturan, yarınlarını süslediği, adam gibi adam, dediği kişi bir geline sıkıca sarılmış, evleniyordu.

Önce baktı, baktı sonra sesi boğularak " mutlu görünüyor " diyebildi. Sadece sesi değildi boğulan. Gelinin tülü boğazına dolanmış gibi, nefesi de boğuldu. Üzerine akşam çökmüş, gün çiçekleri gibi yaprakları büzüldü, rengi söndü.

Bir daha hiç bir sabah eskisi gibi olmayacak, yara kanarken yakacak, kururken kaşınacak, öyle bir iyi olacak ki, o doku bir daha eskisi gibi hissetmeyecek. Derin yaralarda, derinin o kısmında kıl çıkmaz. Doku eski haline dönmez.

Yürek en hassas doku, onun yarasında, yanık izinde, çiçek açmaz, ot bitmez. Büyümek mi bu, hayatın boyunun ölçüsünü almak mı. Kendi boyunun ölçüsünü görmek mi, Yanmak, erimek, kül olmadan, şekil değiştirmek mi.

Istakozlar geldi aklına, canları ne kadar çok acıyormuş dedi. Kaynar kazana canlı canlı atılmış gibi acıyordu her yeri. Bu hayal kırıklığı, güven heyelanı, erdem erezyonuydu. Kabuğundan çıkan kestane gibi bembeyaz ve lezzetli kalmalıydı. Bu kadar acıtmalı mıydı yaşam. Bu kadar keskin mi olmalıydı dönemeçler.

Hata, hata var mıydı. Varsa kimdeydi, bunu bulmak neyi değiştirecekti. Hani sevda kalpteydi, o zaman neden beyni buruş buruş olmuştu. Hepsi tamam da diline ne oluyordu. Anlaşmış gibi suyu çekilmiş, giderken bütün tadı almış, yetmiyormuş gibi zehir kaplamıştı tüm ağzını, boğazını. Bir dur dedi bedenine. Dur, zaten dışarıdan gelen çöktürdü sistemi, siz bari benden yana olun, sıkı durun. Zor bir yer, zararsız hasarsız geçeceğiz.

İlkler unutulmaz, iyilik ve güzellik adına, ne ve nasıl olursa olsun. Ancak ilk kalp yarası anıt diker, yumruk kadar yüreğe, ucu göğü deler. Hüzün ve hayal kırıklığı. Ne girift bilmece. Hayalsiz hayata tutunamıyorsun, hayaline taç olanlarca vuruluyorsun. Kimse dışardan vurarak kırmıyor ümit ışıltılarını. Hayalin merkezinden alıyorsun hasarı, kale içeriden yıkılıyor.

Dost, arkadaş, sevgili, büyüdükçe içimizde basıp geçiyorlar, ipek halı yaptığımız yüreğimize. Acımadan hasır muamelesi yapıyorlar. Her insan aziz, her gönül mabet. İçinde yaratana ait makamların, odaların, konakların, balkonların, bahçelerin olduğu, uçsuz bucaksız bir dünya gönül. Oraya neyi sokarsak, Mevlaya yakın kılmış oluyoruz. Zira Allah, Kalplerinize karışmayın, onlara ancak ben yön veririm, buyuruyor. Gönül benim, komşumu ben seçerim diyor.

Bir kere girdimi gönle insan, orada özgürce hareket ediyor. Bir ara bakıyor, burası benim, dilediğimi yaparım diyor ve hoyratça davranmaya başlıyor. İncelik, hassasiyet, hak, yerini zamanla, bencilliğe ve menfaat avcılığına bırakıyor. Mevla duruma müdahale ediyor, kıymetini bilirseniz, verdiğim nimetleri artırırım. Bilmezseniz, geri alırım. Ben seçtim, benim sayemde bu kalbe girdin. Saltanatı sürdün, gaflete düşme diyor. Ne acı, sevmenin tadını çıkartırken aşık, elinden geleni yapıyor, marifetmiş gibi acımasız maşuk.

Değiştiriyorlar bizi. Her yanılgı, gönül sarayında bir yıldızı söndürüyor. Beynin arka kısmında eski hatıraların çöplüğü var. Sönmüş yıldızlar orada birikiyor. Giderek daha karanlık olan gönül sarayı, soğumaya başlıyor. Gençken, sevindiğinde çığlıklar atarken, yaşlılığında kat kat büyük sevinçleri tebessümle karşılıyor. Basit sorunlarda bağırıp çağırıp ortalığı bir birine katarken, çok büyük olaylarda çınar gibi sapa sağlam duruyor. HEYHAT,

Zaman ve insan öğüteninde, hayal ve insan öğütülüyor.
Hayat ve ölüm aralığında, insan eceli özlettiriyor...

Zaman yorar gönlümü, yıpratır bedenimi. Eski bir elbise gibi rengim solsa, desenlerim bozulsa, tenim buruşup kalsa da benden vazgeçme.

Kollarım kurusa, elim tutmasa, zemheride kurumuş, eski ağaçlar gibi renksiz, şekilsiz, cansız kalsam da. Dalıma baykuş tüneyip, yapraklarım firar etse, gölgem terk edip, rüzgar değmese de benden vazgeçme.

Dilim sussa, sana derdimi, sevgimi söyleyemese, melül melül baksa gözlerim, gözlerin gözlerime döndükçe ışığım olur. Nefesin nefesime değmeden, nefesim olur. Kokun içimde gezinip, her zerreme dağılır, kokum olur. Tükenen varlığım, yeniden oluşur varlığınla. Yokluğunla eritme beni, benden vazgeçme.

Hayat, hepimizi ezer, öğütür, halden hale dönüştürür, incecik elekten, iğnenin deliğinden geçirir. Kalbe koyar, kalpten düşürür. Ele geçer, elden geçirir. Sana geçti halim, bana geçti halin, benden vazgeçme.

Gönlüm senden vazgeçmiyor, geçmez. Sende benden vazgeçme. Toprağa saklasalar seni, silseler her yerden ismini, kaldırıp mavili resmini, yok deseler de bu dünyada seni, senden vazgeçmem, benden vazgeçme.