Sesinin çokluğu geceyi öyle çınlattı ki nihayet sokaktaki her ev bir bir ışıklarını yaktı.

Dün geceydi, karanlık kalın bir yorgan gibi evlerin üzerine serilince, yorgun başlar yastıklarıyla vuslatı yaşıyordu.

İçinin savaşı kendini tüketmekte olan bir iki düşünür, dünyaya büyük adam yapmak niyetiyle getirdiği yavrusunu sallayan bir kaç anne, zamanın işlemediği, her an için hazır bir halde hizmete ayakta kalan beyazlar ( sağlıkçılar ) vatan borcu namus borcu deyip tüfeğin ağırlığında yorulmuş yeşiller (askerler) ve her türlü tıkırtıda, telefona sarılıp çağırdığımız, koşup gelen maviler (polisler) hariç hemen herkes uykuyu yakalamıştı.

O ardı arkası kesilmeyen garip ses, göğün asılı ışıkları yıldızları bile titretmiş, yorganına bürünen sıcak bedenleri söküp almıştı.

Hayır elbette dün gece tur atladığımız bir maç yoktu. Zaten o saatte hiç bir sevinç coşkusu o ölçüde taşkınlık yapmaz. O ses sevinç çığlıkları değildi. Üzerine kedi atlamış, alarmlı araba sesi de değildi.

O huzurlu geceyi bölen, dağıtan korkunç ses, bedeninin yarısına araba basmış, çaresiz bir köpeğin sesiydi. Ta ki nefesi tükenene kadar çığlığı durmadı. İnledi, titredi, sesi azala azala tükendi.

Yol ortasına uzanmış, koskoca canlıyı adeta zevkle ezen o zavallı şoförse, çığlığı duyamayacak kadar uzakta, uykuya dalmıştı belki de...

Daha güzel, daha sıcak, daha huzurlu bir dünya için, çevremizi görelim, sevelim. Gözümüzle görmediklerimizi gönlümüzle görelim, o zaman gülümsemek zor olmaz...

Okyanus misali hayat, içinde savrulup gidiyor insanlık. Evlerimiz vardı önce koca bahçelerle çevrili. Köpekler beklerdi kapıları, az çok korunma çarelerimiz vardı, kapı arkalarında sürgüler. İnsan ne kadar az ise tedbir o kadar az, güven ve huzur o kadar çoktu.

Köy yerlerinde öylesine örtülür kapılar, köpeklere emanet edilirdi canlar. Yabancı birinin kokusunu alınca bağırır uyandırırdı, mübarek hayvanlar.

Daha büyük ilçelerde kapılar sıkı sıkı kilitlenir, öyle uyunurdu. Büyük şehirlerde tedbirler hep çoktu. Kilit zırh olsa ne olacak, insan her yolu bulur ulaşmak isteyince. En acı tedbir aşanı ise güven bozanlar. Önce ince yerinden yaklaşıp oradan yakalayanlar.

Cezalar da ona göre düzenlenmiş, adi suçlarla komplike suçlar, organize ve planlanmış olanlar aynı cezaları bulmuyor karşılığında.

Güven muhatap olduğundan zarar beklememektir. Güven günümüzde kişilerden alınıp kurumlara verildi. Sözüne duyulan güvenle alış veriş yapıp aylarca taksit öderdi eskiler, sonra senet çıktı, hemen yanında sözü de hazır, dostluk başka ticaret başka.

Bu başkalar bir bir deldi doğrularımızı. Önce ufak ufak kemirildi koca doğrular sonra büyük büyük yok olup gittiler. Şimdi tek doğru var, onlar yapıyorsa benim neyim eksik. Ah mübarek senin fazlan var, o da merhamet, adalet, iman, hakkaniyet, nezaket daha neler neler, bunları bir kalemde yok sayabiliyorsa yüreğim evet senin de onlardan farkın yokmuş demek.

Güvensizlik ve korunma meselemiz. Artık kapılar çelik ve birden fazla kilitli, sur duvarı gibi evler yüksek, siteler özel korumalı. Ancak her zamanki gibi kural değişmedi kale içeriden yıkılır. Hiç bir kilidi olmayan telefonlardan kim o, demeden açıp muhatap olduğumuz, sosyal ağlarda dostlarla dert paylaşacakken bir den atlayıp tanışalım mı diyen pervasızlar, affınıza sığınıyorum arsızlar, nasıl durdurulacak. Zaman hızlandı, işler yoğunlaştı, ruhlar sıkıntılı, azıcık huzur, azıcık sükunet istemek hakkımız değil mi.

Artık evlerimiz ne kadar kilitli olursa olsun, teknoloji ile ne evler ne evlilikler, ne namus, ne doğrular güvende değil, Sanal dediğimiz her iletişim gerçeklerimize saldıran birer kemirgen.

Bir yolunu bulup engel ve filtreleme gibi can sıkıcı işlere lüzum kalmadan sistemde hareketler kısıtlanmalı. Adın sanın bir geçmemiş, hayatların kesişmemiş, ne zikrin, ne fikrin dokunmaz, sadece isme bakıp uzanmak, sıkıştırmak, ısrar etmek düzene koyulmalı çok gelişmiş sosyal ağların kullanımında.

O zaman bu kadar ah vah eden gönlü yaralı, sayan söven incinmiş kırılmış da kalmaz ortalıkta.

Adı sosyal iletişim, hurra kesişim, kıyım, yiyişim değil, lütfen annelerinizi, kız kardeşlerinizi, evde bırakıp eve gittiğiniz eşlerinizi düşünün ve birazcık beyefendi, adam, insan olun.

Her mevcudu bozup bir açığını bulan, benim aziz milletim, bu nimetleri de tadını kaçırarak ziyan etmekte ustalığını hünerini gösteriyor.

Rahat ve huzur dolu bir iletişim istemek hakkımız değil mi

MAŞUK--- Ben basit bir köpek eğitmeniyim, sana usta bir aslan terbiyecisi lazım.

AŞIK--- Hislerimin kabarık, coşkumun ürkütücü olduğuna bakma. İsteklerim keskin ve ölçüsüz görünüyor evet ama ben basit bir kuzuyum, sahip çıkan çobanın elinde.

MAŞUK--- Çoban olmak da ilim ister. Kuzuyu koyuna dönüşene kadar, beslemek ve korumak değil sadece. Ona güdülmeyi, sürüden ayrılmamayı, kurda kuşa yem olmamayı öğretmek de sanat.

AŞIK--- Ah gözüm nuru, ister sanat de, ister işkence. Heykeltraş ol, ben damarsız mermer. Meramım belli efendim. Halim gönlünce olana kadar uğraş benimle. İster kazanlarda kaynat, temiz tülbentlere dök pestil olayım. İster kızgın kora dönüşene kadar yak, erit, kalıptan kalıba boşalt kase olayım. Dudağın değen, sular içtiğin. İster başka bir şey. Değ – dokun – eğit – öğret, içinde istediğin hali bulana kadar tekrar tekrar yoğur beni. Teslim ettim sana varlığımı, nefsimi…