Tarikat ehli büyükler, mürid olmak isteyen talibe, ilk önce gönülden sorarlar. " SEN HİÇ SEVDİN Mİ " Cevap evet ise diğer sorular gelir. Hayır ise biter.

Aşku muhabbet varlığın yegane hareket noktası. Mevcudiyetimizin tek ebedisi olan ruhun, canlılığıdır. O canlı ise duyuyor, hissediyor, istiyor, direniyorsa insan kıymet ifade eder.

Gönül sarayı her bedende yaratılmış. Onu et parçası olmaktan öte değerlere götürmek, varların peşinde toz olmaktan, yokluğun içinde iz olmaya taşımak, bir dizi muhasebe, bir zaman mücadele, bir tutam savaş ve alabildiğine sabır istiyor.

Sevmeyi bilmemek ise, o içinde taşıdığı yüreğin, hiç kıpırdamaması, hiç hayat taşımaması, bedenini de yavaş yavaş öldürmesi demektir.

İnsan neden sever bilinmez ama neden sevmez bellidir. İnsan sevmez çünkü kendini bilmez. Ruhunun ayrıntılarından habersizdir. Teslimiyetin, sınırsız özgürlüğünden cahildir. Tabi olmakla, sevdiği için usul usul erimekle, tükenmek yerine büyüdüğünün, bir kişiyi severken, bin gönülle sevilecek hale gelindiğinin farkında değildir.

Terbiyesi, ıslahı, şekillendirilip süslenmesi en zor mevcut, kuşkusuz gönüldür. O yalnız severken, erirken, kıvranırken, boyun büküp ağlarken, çırpınıp acı çekerken terbiye olur. Onun perhizi hasret, demi, karı, mükafatı vuslattır tek anlık.

Hayatı yoz isteklerden süzüp, derin kıymetlere taşırken, aciz varlığı kutlu manalarla bezenir. Bezenişleriyle çevresinde, ruhunda, erişilmez mertebeleri yakalar.

Kendini tanımamak, ruhundan habersiz gibi bir cehaletse, yalnızlık ve ızdırap yüklü bir yaşam getirir.

Cahilliğin cezasıdır sevememek. Aşk, ilmin, kültürün,arifliğin meyvesidir. Özündeki lezzetlerin dışa akışı, hasın seyre düşümüdür.

Gönlünüze yol bulun,seyreyleyin halini,
Ruhunuza öğretin, muhabbetin ilmini.